Του Σωκράτη Αριστοτέλους
Δοξολογούσε το Θεό που γλίτωσε από το ναυάγιο και τον παρακαλούσε να μην πεθάνει στο ξερονήσι. Μια μέρα που βγήκε να βρει κάτι να φάει, είδε από μακριά ότι η καλύβα του είχε πάρει φωτιά και πυκνός καπνός ανέβαινε στον ουρανό. Έτρεξε να τη σβήσει, αλλά δεν μπόρεσε. Η καλύβα του έγινε στάχτη. Η ψηλή θερμοκρασία και τα ξηρά φύλλα προκάλεσαν την πυρκαγιά και κατέστρεψαν την κατοικία του. Απογοητευμένος και απελπισμένος άρχισε να διαμαρτύρεται για την τύχη του και να οδύρεται για τη συμφορά του.
Αυτό όμως που με την περιορισμένη κρίση του θεωρούσε συμφορά του, ήταν η σωτηρία του. Την άλλη μέρα πλησίασε στο νησί ένα πλοίο, μερικοί ναύτες πάτησαν με τη βάρκα τους στο ερημονήσι, πλησίασαν την καμένη καλύβα και βρήκαν τον ναυαγό. «Είδαμε χθες τον καπνό
και τη φωτιά που άναψες και καταλάβαμε ότι κάποιος ναυαγός θα ζητά βοηθεια. Εμπρός να σε πάμε στο πλοίο», του είπαν.
Πόσες φορές ο άνθρωπος δεν απελπίζεται από προσωρινές δοκιμασίες της ζωής. Πίσω όμως από κάθε θλίψη και συμφορά κρύβεται η Θεία Πρόνοια και η αγάπη του Θεού. Πίσω από τα σύννεφα κρύβεται πάντοτε ο ήλιος. Με φαινομενικές ατυχίες ο Θεός προσφέρει περισσότερη προστασία. Μέσα από καπνούς και φλόγες ο Θεός προσφέρει στον άνθρωπο τη λύτρωση και τη σωτηρία. Εδώ να θυμηθούμε τα λόγια του ιερού Αυγουστίνου: «Ο Θεός κρύπτεται αποκαλυπτόμενος και αποκαλύπτεται κρυπτόμενος»
