Έμαθε από μικρός να κρύβει τις πληγές του και είναι ειλικρινής σε όλες του τις πράξεις

Είναι ένα ήρεμο άτομο που δε μιλά πολύ, η παρουσία του όμως και μόνο είναι ζωηρή και λέει πολλά! Το καταλαβαίνεις από την αίσθηση ηρεμίας και θετικότητας που επικρατεί όταν βρίσκεσαι γύρω του.  Έμαθε από μικρός να κρύβει τις πληγές του και είναι ειλικρινής σε όλες του τις πράξεις. Είναι έμπιστο άτομο που λειτουργεί με βάση την ειλικρίνεια και την υπευθυνότητα. Δεν θα περίμενες από ένα τέτοιο άτομο να μη πραγματοποιεί τις υποσχέσεις του και για αυτό το λόγο πάντα προσέχει τα λόγια του.

Όταν τραγουδά, η φωνή του αγγίζει τα βάθη της ψυχής. Άνθρωποι και δημιουργοί σαν τον Μάριο σπανίζουν και είναι αναγκαίοι ιδίως στις μέρες μας και στην εποχή που διανύουμε, μέρες που χαρακτηρίζονται από υποκρισία και από δηθενιά… 

Ο Μάριος Ορφανίδης αναφέρει στο ant1iwo:

«Γεννήθηκα στις 8/6/1989 στην Λάρνακα και έχω 3 αδέλφια. Είχα όμορφα αλλά δύσκολα παιδικά χρόνια. Υποφέρω με το σύνδρομο Sturge–Weber που είναι ένα νευροδερματικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από αγγειώματα των λεπτών μηνίγγων του εγκεφάλου και του δέρματος του προσώπου, στην έκταση που νευρούται από το τρίδυμο νεύρο, ακολουθώντας την πορεία του και πιο συχνά την πορεία των δύο πρώτων κλάδων του. Πρόκειται για μία μη κληρονομούμενη διαταραχή που εμφανίζεται στη γέννη­ση, η αιτιολογία της οποίας παραμένει αδιευκρίνιστη και  εκτιμάται ότι προσβάλλει 1 άτομο ανά 50.000. 
Η κλινική εικόνα ποικίλλει στους ασθενείς του συν­δρόμου. Στην τυπική του μορφή είναι εμφανές το δερματι­κό αγγείωμα του προσώπου και οι βλεννογόνιες εκδηλώ­σεις του στη στοματική κοιλότητα. Επίσης, παρατηρούνται νευρολογικές διαταραχές (επιληπτικές κρίσεις, ημικρανίες ή απλός πονοκέφαλος, ημιπληγία ετερόπλευρα της αγγειωμάτωσης του εγκεφάλου και νοητική στέρηση), καθώς και οφθαλμικές διαταραχές (γλαύκωμα, αγγείωμα του χοριοειδούς, βούφθαλμος ή ημιανοψία).
Η διάγνωση του συνδρόμου Sturge–Weber βασίζεται στην παρουσία ή την απουσία νευρολογικής ή/και οφθαλ- μολογικής βλάβης. Συνήθως είναι εύκολη με την αξιολό­γηση των δερματικών συμπτωμάτων και των τυπικών νευροακτινολογικών ευρημάτων.
Η θεραπεία του συνδρόμου θεωρείται δύσκολη λόγω της πολυπλοκότητάς του). Έκανα πολλές θεραπείες χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Στην παιδική μου ηλικία βίωσα έντονα τον ρατσισμό. Τις περισσότερες φορές, ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα στο δρόμο και θυμάμαι που πήγαινα κλαίγοντας στο σπίτι. Μεγαλώνοντας, άρχισα να νιώθω καλύτερα μέσα μου και να παλεύω ώστε ποτέ να μην αφήνω τον εαυτό μου να υποφέρει.

Ήμουν καλός μαθητής και πρόεδρος του σχολείου μου. Λάτρευα τη μουσική και στην ηλικία των 10, γράφτηκα σε ωδείο όπου παρακολούθησα μαθήματα μπουζουκιού, πιάνου, θεωρίας και αρμονίας της μουσικής.
 Βασικά η διαδρομή μου στο τραγούδι ξεκίνησε νωρίς στην εφηβεία αφού από τα 14 μου δούλευα σε ταβέρνες της επαρχίας Λάρνακας.
Ασχολήθηκα και με την παραδοσιακή μουσική, παρακολούθησα μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής. Επίσης, συμμετείχα στο εφηβικό τμήμα του Πολιτιστικού Ομίλου Βασιλιτζιά όπου και έλαβα μέρος σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό.

Στην ηλικία των 15, έλαβα πλήρη υποτροφία από την Ιερά Μονή Κύκκου και μετά το τέλος της στρατιωτικής μου θητείας, σπούδασα μουσικός παραγωγός στην Αγγλία. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με την σύνθεση και συνεργάστηκα με γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες. Θέλω να διδάξω μουσική, αυτό είναι και το όνειρο μου.

Δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω…

Όταν ήμουν φοιτητής στην Αγγλία, μαζί με τους φίλους μου ένα βράδυ βγήκαμε να διασκεδάσουμε. Σε ένα μπαράκι, ο σεκιούριτι δεν με άφησε να μπω και μου είπε: «Δεν θα μπεις γιατί δεν μου αρέσει το πρόσωπο σου» τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: «Έπρεπε να ντρέπεσαι» και γύρισα να φύγω. Συγκινήθηκα όμως πάρα πολύ επειδή όλοι οι φίλοι μου με ακολούθησαν. Κανείς τους δεν ήθελε να μπει σε εκείνο το μπαράκι.

Μια μέρα, έτυχε να δω στο δρόμο έναν άνθρωπο που είχε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με μένα. Κοιταχτήκαμε αλλά δεν μιλήσαμε, ένιωσα ότι κάτι ήθελε να μου πει. Μετάνιωσα που δεν του μίλησα…   

 Δεν ήμουν ποτέ αντιδραστικός, αντιμετώπιζα τα πάντα με ηρεμία, ακόμα και εκείνα που πονούσαν πολύ… Λόγια, βλέμματα. Είμαι όμως χαρούμενος γιατί κατάφερα να βρω το “φάρμακο” και είναι η μουσική. Όταν τραγουδώ, ξεχνώ τα πάντα και ποτέ δεν ένιωσα άσχημα πάνω στη σκηνή. Παλεύω και πάντα προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

   Οι περισσότεροι άνθρωποι, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, έχουν ζήσει την απόρριψη και τον ρατσισμό για κάτι που δεν μπορούν να αλλάξουν.  Χρειάζεται σεβασμός και αποδοχή στην ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού και φυσικά αγάπη. Πρέπει να βρούμε το νόημα της ζωής και ποτέ να μην στεκόμαστε στο περιτύλιγμα.

 Να ξέρουμε ότι η ευτυχία μας εξαρτάται από εμάς και για κανέναν λόγο δεν πρέπει να παρατάμε τα όνειρα μας».