Γράφει ο Μιχάλης Αντωνίου.
Μετά την χειμμαρώδη συνέντευξη της Μπεκατώρου, που αποκάλυψε ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά από σημαίνων στέλεχος της Ομοσπονδίας της ιστιοπλοΐας, και αφού ακολούθησε ολάκερος ντόρος με τα περιστατικά βίας στον τομέα του αθλητισμού να διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, όπως για παράδειγμα με τον προπονητή ιστιοπλοϊας που κατηγορήθηκε επίσης για σεξουαλική κακοποιήση ανήλικης αθλήτριας.
Ο προπονητής βέβαια, εμμένει στην θέση ότι ήταν με συνένεση της 11χρονης τότε αθλήτριας που υπήρξε σχέση. Υποστήριξε μάλιστα ότι ήταν κάτι “αμοιβαίο” και σε καμία περίπτωση δεν ήταν βιασμός.
Τώρα κατά πόσο ένα εντεκάχρονο κοριτσάκι μπορεί να δει ερωτικά τον προπονητή της είναι άλλο ερώτημα εξίσου σημαντικό που χρήζει μεγάλης ανάλυσης.
Η Μπεκατώρου ήταν το έναυσμα για να ανοίξει ο ασκός του αιόλου και για άλλους κλάδους που υπήρξε βία, με την σκυταλή αυτή την φορά να παίρνει ο τομέας της τέχνης.
Η κυρία Δούκα, παραχώρησε μία συνέντευξη με αποκαλύψεις που κανείς δεν θα περίμενε να ακούσει ζωντανά στην τηλεόραση.
Ανέφερε πως και η ίδια η ηθοποιός υπήρξε θύμα βίας, “δίνοντας” τον Κιμούλη ως το πρόσωπο_θύτη, με αρκετές γυναίκες επωνύμες να ακολουθούν μετά την μαρτυρία της, ότι υπήρξαν και αυτές θύματα του ίδιου ατόμου όπως η Γερονικόλου. Φυσικά ο ίδιος πέρασε στην αντεπίθεση μυνήοντας την Δούκα για συκοφαντία.
Την ίδια ώρα τα “Μπράβο” και οι επικροτήσεις στην γνωστή ηθοποιό από αρκετούς συναδέλφους της έδιναν και έπαιρναν.
Η μία καταγγελία έφερε την άλλη, με πολλά ονόματα του ελληνικού θεάτρου να κατονομάζουν πολλούς μέχρι τώρα παλαιάς κοπής ηθοποιούς, όπως ο Χαϊκάλης και ο Φιλιππίδης, ότι υπήρξαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από αυτούς.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η σύλληψη Λιγνάδη, του τέως πλέον προέδρου του Ελληνικού Θίασου, με τις κατηγορίες που το απαγγελθηκαν, δηλαδή των κατά συρροή βιασμών σε βάρος ανηλίκων. Οι φριχτές αποκαλύψεις κάνουν λόγο για νύχτες κόλασης στον 8ο όροφο του ρετιρέ που διατηρούσε στο Μεταξουργείο.
Το “γιατί τώρα” που πολλοί διερωτόνται και δεν θα έπρεπε κατ εμού, πολύ απλά δεν μπορεί να απαντήθει. Ίσως ο φόβος; Η ανασφάλεια; Κάνεις δεν ξέρει. Ίσως τώρα απλά να βρήκαν το θάρρος.
Το θέμα είναι ότι η βία από μόνη της προκαλεί αηδία. Και είναι ντροπή μεγάλη τομείς όπως ο αθλητισμός και οι τέχνες που αποτελούν τον ακρωγονιαίο λίθο του πολιτισμού, να διακατέχονται από περιστατικά βίας.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανένας τομέας που να ΜΗΝ υπάρχει βία τελικά.
Αηδιάζω και μόνο στην σκέψη για την τροπή που παίρνει η κοινωνία μας και ελπίζω κάποτε να ανοίγουν στόματα – που πολλά παραμένουν ακόμα ερμητικά κλειστά- πιο νωρίς για να προλαμβαίνουμε το κακό αντί να διαιωνίζεται.