Έφτασαν στα όρια της απελπισίας αλλά ευτυχώς ζήτησαν βοήθεια και δεν άφησαν τίποτα και κανέναν να χαλάσει τον γάμο τους. Πάλεψαν σαν πραγματικοί ήρωες ζωής και ανταμείφθηκαν με τον καλύτερο τρόπο…
Ένα ζευγάρι από την Επαρχία Αμμοχώστου, μιλά για τη δική του ζωή στο ant1iwo:
«Παντρευτήκαμε από έρωτα το 1999 και στο γάμο ήμουν 3 μηνών έγκυος. Ακολούθησε μια σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη και γέννησα με φυσιολογικό τοκετό. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι μέχρι που το μωράκι μας έγινε 5 μηνών…
Άρχισε να τρώει ελάχιστο, είχε αδύνατο κλάμα και δεν μπορούσε να κουνήσει το κεφαλάκι του. Ανησυχήσαμε πάρα πολύ αλλά κάθε φορά που ρωτούσαμε τον παιδίατρο, μας έλεγε ότι είναι καλοκαίρι και είναι λογικό να θέλει να τρώει λιγότερο. Εμείς όμως για να ήμασταν σίγουροι, το πήγαμε και σε παιδονευρολόγο. Τότε μάθαμε ότι το κοριτσάκι μας υπέφερε από μιτοχονδριακή μυοπάθεια…
Πήγαμε στην Αγγλία και μετά στο Μακάρειο Νοσοκομείο. Νοσηλευτήκαμε για 1 χρόνο περίπου. Του έκαναν ένα σωρό εξετάσεις και στο τέλος τραχειοστομία (για να το βοηθά να αναπνέει όταν συνδέθηκε με το αναπνευστικό μηχάνημα).
Το άτυχο αγγελούδι μας, νοσηλευόταν διασωληνωμένο και εμείς, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να προσευχόμαστε. Ελπίζαμε πως θα γινόταν το θαύμα που τόσο πολύ περιμέναμε μα δυστυχώς…
Το μωράκι μας δεν άντεξε, “έφυγε” Άγγελος πια δίπλα στο Θεό. Δεν μας ήταν καθόλου εύκολο να το ξεπεράσουμε. Προσπαθήσαμε πάρα πολύ και 2 χρόνια αργότερα, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ξανά. Γέννησα ένα υγιέστατο μωρό, ένα αγοράκι. Ήμασταν σίγουροι ότι αυτή τη φορά, δεν θα συνέβαινε τίποτα κακό.
Τελικά συνέβη ακριβώς το ίδιο μόνο που έγινε πιο νωρίς…
Όταν έγινε 2 ½ μηνών, είχε τα ίδια ακριβώς συμπτώματα με το πρώτο μας μωρό. Αυτή τη φορά δεν έγινε τραχειοστομία, έμεινε στον αναπνευστήρα μέχρι 7 ½ μηνών και μετά “έφυγε”.
Μας είναι αδύνατον να μπορέσουμε να σας περιγράψουμε τον πόνο και τη θλίψη που νιώθαμε. Για μας τότε χάθηκε κάθε ελπίδα, κάθε μας όνειρο και αποφασίσουμε να μην δοκιμάσουμε ποτέ ξανά, να μην κάνουμε άλλο παιδάκι.
Ευτυχώς στη ζωή μας πέρα από τους γονείς μας ήταν και ο πνευματικός μας. Αν δεν ήταν αυτός, δεν ξέρουμε αν θα καταφέρναμε ποτέ να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Αυτός ήταν που μας πρότεινε να υιοθετήσουμε 2 μωράκια και ήταν πραγματικά μια εξαιρετική ιδέα.
Σίγουρα το θέμα της υιοθεσίας είναι πολύ λεπτό και δυστυχώς η διαδικασία της υιοθεσίας στην Κύπρο, είναι πολύ χρονοβόρα. Είχαμε όμως υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι θα περιμέναμε, δεν θα λυγίζαμε, δεν θα απογοητευόμασταν.
Κάποια στιγμή τα καταφέραμε…
Ήμασταν έτοιμοι να ταξιδέψουμε για Ρωσία, μας περίμεναν σε ένα ορφανοτροφείο όταν μας ειδοποίησαν ότι υπήρχαν 2 δίδυμα κοριτσάκια στο Μακάρειο που έψαχναν θετούς γονείς. Μας είπαν επίσης πως τα μωράκια, ήταν διαφορετικά ως προς το χρώμα. Εμείς όμως, τους είχαμε πει από την αρχή ότι δεν είχε καμιά σημασία για μας το χρώμα, η φυλή. Το μόνο που θέλαμε, ήταν να σφίξουμε ξανά στην αγκαλιά μας ένα μωράκι. Να νιώσουμε ξανά πως είναι να είσαι γονιός…
Αμέσως απαντήσαμε στο γραφείο: «Τα μωράκια είναι δικά μας!!!» και μας είπαν: «Μα πρέπει να τα δείτε πρώτα». Είχαμε ξετρελαθεί από τη χαρά μας, ήταν σαν να άνοιξε ο ουρανός και γέμισε το σπίτι μας αστέρια και Αγγέλους.
Σήμερα, 12 χρόνια μετά…
Έχουμε 2 πανέξυπνες κόρες που μας δίνουν μόνο ευτυχία και ειλικρινά, ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε με το χρώμα τους. Είναι πανέμορφες και μόνο με το χαμόγελο τους, κερδίζουν αμέσως την αγάπη των γύρω τους.
Έτυχε αρκετές φορές να συναντήσουμε ανθρώπους που υιοθέτησαν παιδάκια και ντρέπονταν να το πουν. Τους εξηγήσαμε ότι πρέπει να καμαρώνουν και όχι να ντρέπονται γιατί δεν έχει σημασία ποιος φέρνει στον κόσμο ένα μωρό αλλά ποιος το μεγαλώνει με φροντίδα και αγάπη και τότε σίγουρα του αξίζει να ακούει το «μαμά» και το «μπαμπά».
Χάσαμε 2 μωράκια και με την βοήθεια του Θεού, αποκτήσαμε ξανά. Αυτό είναι το ομορφότερο πράγμα στη ζωή μας!!!. Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια και το ίδιο ευχόμαστε σε όλα τα ζευγάρια του κόσμου που έτυχε να βιώσουν παρόμοιες καταστάσεις.
Να ξέρουν ότι…
Πρέπει να έχουν δύναμη, να μην αφήσουν τίποτα και κανέναν να διαλύσει το γάμο τους. Μαζί να το παλεύουν και μαζί να βρίσκουν λύσεις, να θυμούνται πάντα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν πρέπει να έχουμε καθόλου εγωισμό αλλά μόνο υπομονή».