Είναι ένας πανέμορφος νέος…
Tα μάτια του είναι γεμάτα φως, αποφασιστικότητα και ελπίδα. Επίτρεψε στην κάθε μέρα που περνά να τον προσκαλεί να κοιτάζει μπροστά. Δεν έκλεισε ποτέ τα μάτια απέναντι στον φόβο.
Το ξέρει, δεν υπάρχει επιστροφή. Ότι έγινε, έγινε και δεν μπορεί να το αλλάξει. Το αποδέχτηκε και συνέχισε να προχωρά, να ζει όμορφα και να κάνει όνειρα. Ξέρει καλά ότι η ζωή είναι ένας αγώνας αντοχής, και όχι ταχύτητας. Αντοχής απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, που θέλουν να σε “ρίξουν” κάτω, να σε “χτυπήσουν” αλύπητα. O Αλέξανδρος όμως κέρδισε, βλέπει τον έναστρο ουρανό και χαμογελά!
Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 5 Ιουλίου το 1994 και ζω στη Λευκωσία. Τα μαθητικά μου χρόνια ήταν όμορφα. Έκανα πρωταθλητισμό στην κολύμβηση και λάτρευα τη γυμναστική.
Πήγα κανονικά στρατό αλλά ένα χρόνο μετά, το 2013, είχα ένα τροχαίο ατύχημα. Ήμουν εξοδούχος και το βράδυ είχα βγει με τους φίλους μου. Ήμουν συνεπιβάτης της μοτοσυκλέτας και είχα προστατευτικό κράνος. Κάποια στιγμή όμως ο οδηγός της μοτοσικλέτας έχασε τον έλεγχό της με αποτέλεσμα αυτή να συγκρουστεί. Δεν θυμάμαι τι έγινε ακριβώς…
Βρέθηκα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Ήμουν ένα μήνα στην εντατική και τέσσερις μήνες στο Παραπληγικό. Για δύο βδομάδες, δεν είχα καθόλου επικοινωνία με το περιβάλλον. Δεν γνωρίζω καν αν είχα πέσει σε κόμμα ή όχι, δεν θυμάμαι. Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που μου μίλησε, εκείνος μου είπε τι ακριβώς μου συνέβη. Έσπασε η σπονδυλική μου στήλη με αποτέλεσμα για το υπόλοιπο της ζωής μου να μείνω καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν θυμάμαι πως αντέδρασα…
Σίγουρα ήταν πολύ δύσκολο να το δεχτώ, να το πιστέψω. Κατάφερα όμως να βρω πολύ γρήγορα τη ψυχική δύναμη για να συνεχίσω. Πέρασαν μόνο 6 μήνες μετά το νοσοκομείο και άρχισα να βγαίνω κανονικά με τους φίλους μου και να προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου όμορφη.
Συνεχίζω γεμάτος δύναμη, θέληση και δεν σταματώ να ονειρεύομαι!!!
Έχω δική μου καφετέρια, γυμνάζομαι και είμαι στην «Nicosia Team Rollers», ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο. Απώτερος στόχος της ομάδας μας είναι η προσέλκυση, επανένταξη και ενσωμάτωση ατόμων με αναπηρία στο κοινωνικό σύνολο μέσω του αθλήματος της καλαθόσφαιρας (κοινωνικός αθλητισμός).
Δεν σταματάμε ποτέ να βλέπουμε μπροστά και να κάνουμε όνειρα. Θα πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να «κυλήσει” όπως η ζωή».
Πηγή: ant1iwo.com