«Η κατάσταση στα νοσοκομεία της Ιταλίας πρέπει να είναι όπως στον πόλεμο. Θα διαλέγουν οι γιατροί και οι νοσοκόμες ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει… Κουράγιο, τι άλλο να πεις;», διαβάσαμε στο σχόλιο ενός Ιταλού αναγνώστη και περιγράφει την αλήθεια. Αυτό αποτυπώνεται και από τις εικόνες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Η καθημερινή ανακοίνωση της πολιτικής προστασίας στη γειτονική χώρα για τον αριθμό όσων έχασαν τη ζωή τους το κάθε 24ωρο και όσων προσβλήθηκαν από τον κορονοϊό, τα νέα ότι στα νοσοκομεία της Λομβαρδίας δεν υπάρχει πλέον χώρους για άλλους ασθενείς, η είδηση ότι πτώματα μεταφέρονται σε γειτονικές πόλεις γιατί στο Μπέργκαμο, για παράδειγμα, δεν ξέρουν πλέον τι να κάνουν με τους νεκρούς, όλα αυτά όντως παραπέμπουν σε συνθήκες πολέμου.
Και σε έναν πόλεμο, θα χαθούν οι «κοινοί θνητοί», θα χαθούν και «ήρωες». Αν αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν στο βίο του καθενός, ακόμη καλύτερα. Μία τέτοια περίπτωση ήταν και ο Ρομπέρτο Στέλα (αστέρι, στα ιταλικά), ο γιατρός που ανήκε πραγματικά σε όλους και ο οποίος… έπεσε στο καθήκον πριν λίγες μέρες.
Η είδηση του θανάτου του, σε νοσοκομείο του Κόμο στις 11 Μαρτίου έχοντας προσβληθεί από τον κορονοϊό, βύθισε στη θλίψη τους Ιταλούς που δεν τον ήξεραν προσωπικά και σόκαρε όσους τον γνώριζαν, όσους ήταν δίπλα του καθημερινά ή είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν μαζί του.
«Θέλω να εκφράσω τη θλίψη μου γα τον θάνατο του Ρομπέρτο Στέλα, ενός γιατρού και ενός σημείου αναφοράς για την ιταλική φροντίδα της υγείας. Η ιατρική πληρώνει ένα ακριβό τίμημα στην επιδημία του Covid-19», ήταν τα λόγια του Ιταλού υπουργού Υγείας, Ρομπέρτο Σπεράντσα, για έναν άνθρωπο που δεν αντιμετώπισε ποτέ ως επάγγελμα τη δουλειά του και ίσως γι’ αυτό να ήταν εξαίρετος επαγγελματίας.
Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Μιλάνο το 1978, ειδικεύτηκε στην αιματολογία στην Πάντοβα και κατέληξε να είναι ο επικεφαλής του ιατρικού συλλόγου στο Βαρέζε, πόλη στην οποία ζούσε επί δεκαετίες, υπεύθυνος για τη στρατηγική της Φαρμακοποιίας και μέλος της Εθνικής Επιτροπής για την Εκπαίδευση στην ιατρική. Πάνω απ’ όλα, όμως, ήταν άνθρωπος.
«Ο θάνατος του είναι μια τεράστια απώλεια για την ιατρική συνολικά και όχι μόνο. Ο Ρομπέρτο Στέλα αντιπροσώπευε την ικανότητα, το ενδιαφέρον και τη θυσία των οικογενειακών γιατρών, ήταν δίπλα σε όλους», είπε ο Σιλβέστρο Σκότι, επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Ιατρών και Γενικών Θεραπευτών της Ιταλίας μιλώντας στο CNN.
Η είδηση του θανάτου του Dottore έφτασε ως εκεί, επειδή τον ήξεραν όλοι, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το επιδίωκε. Στις δηλώσεις ανθρώπων που τον γνώριζαν, αυτές τις μέρες μετά τον θάνατου, η κοινή συνισταμένη είναι η εξής: Ο Στέλα φώναζε εκεί που έπρεπε, δε φώναζε για να τον ακούσουν οι υπόλοιποι, παρά μόνο αυτοί που έπρεπε.
Επιχείρησε να ανεβάσει το επίπεδο της ιατρικής μέσω μιας σειράς εξετάσεων που ήθελε να καθιερωθούν για τους νέους συναδέλφους του, οργάνωσε πολλές ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες της Ιταλίας, επιχείρησε να διατηρήσει στο πέρασμα των χρόνων το ανθρώπινο πρόσωπο του γιατρού απέναντι σε ασθενείς από οποιοδήποτε σημείο της χώρας, άρα και από οποιαδήποτε οικονομική ομάδα.
Ο θάνατος του αποτέλεσε σοκ για την ιατρική κοινότητα της Ιταλίας τόσο επειδή ήταν 67 ετών, κάτω από τον μέσο όρο ηλικίας των θυμάτων από το κορονοϊό στη γειτονική χώρα δηλαδή, όσο κι επειδή δεν είχε παθολογικά προβλήματα που θα μπορούσαν να επιβαρύνουν τον οργανισμό του. Ίσως, επομένως, ακόμη και με τον θάνατο του να «βοήθησε» τους συναδέλφους του ή τον κλάδο του, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας, όπως έγραψαν οι ιταλικές εφημερίδες.
«Ο θάνατος του αντιπροσωπεύει την κραυγή όλων των συναδέλφων του, οι οποίοι ακόμη και σήμερα δεν είναι εξοπλισμένοι όπως πρέπει για την ατομική προστασία τους», συμπλήρωσε ο Σιλβέστρο Σκότι, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο το θέμα του κινδύνου στον οποίο εκτίθενται γιατροί και νοσηλευτές όλο αυτό το διάστημα για να σώσουν ανθρώπινες ζωές, ρισκάροντας τις δικές τους.
Όπως έκανε δηλαδή και ο Ρομπέρτο Στέλα, ο οποίος συνέχισε να επιβλέπει προσωπικά τη φροντίδα των ασθενών ακόμη κι όταν δεν υπήρχαν προστατευτικές μάσκες, ενώ τα τελευταία του λόγια, πριν καταρρεύσει, φέρονται να είναι τα εξής: «Δεν έχουμε πλέον μάσκες αλλά δεν σταματάμε. Είμαστε προσεκτικοί και συνεχίζουμε. Είμαστε εδώ για να δουλέψουμε και να παλέψουμε»…