Η τραγική ιστορία του αγοριού που κρύφτηκε στις ρόδες αεροπλάνου για να δει πώς ζει ο υπόλοιπος κόσμος

«Το παιδί που έπεσε από τον ουρανό» ονόμασε χαρακτηριστικά τη φωτογραφία που δυστύχησε να απαθανατίσει ο ερασιτέχνης φωτογράφος John Gilpin στο αεροδρόμιο του Σίδνεϊ.

Φωτογραφίες από απογειώσεις αεροπλάνων σκόπευε να καταγράψει εκείνη την αποφράδα μέρα, στις 22 Φεβρουαρίου 1970 συγκεκριμένα, ο φακός του έβγαλε όμως ένα μαύρο λαβράκι.

Η είδηση των πρακτορείων έγραφε πως ένας 14χρονος Αυστραλός, κάποιος Keith Sapsford, τρύπωσε στους διαδρόμους του αεροδρομίου του Σίδνεϊ και κρύφτηκε στις ρόδες ενός αεροσκάφους με προορισμό το Τόκιο.

Ήταν η τελευταία απόφαση που θα έπαιρνε στη ζωή του. Λίγο μετά την απογείωση, ο μικρός θα έπεφτε στο έδαφος από ύψος 60 μέτρων. Σκοτώθηκε ακαριαία.

Μόνο που η είδηση δεν έχει συνήθως πρόσωπο. Ενώ ο Keith Sapsford είχε. Αυτή είναι η ιστορία του…

Οι περισσότεροι έφηβοι δεν θα λαχταρούσαν ακριβώς να φοιτήσουν οικότροφοι σε καθολικό προπαρασκευαστικό σχολείο και ο 14χρονος Keith Sapsford ήταν ένας τυπικός έφηβος της εποχής του.

Όταν συνειδητοποίησε πως δεν είχε άλλη επιλογή, αποφάσισε να το σκάσει από το σχολείο έπειτα από μερικές μόλις εβδομάδες μαθημάτων. Ήθελε να πάρει τη ζωή στα χέρια του, να γνωρίσει πώς ζει ο υπόλοιπος κόσμος.

Χωρίς χρήματα στην τσέπη, σκέφτηκε αυτόν τον τρόπο για να πάει ως τη μακρινή Ιαπωνία, ένα σχέδιο που δεν ήταν ακριβώς δικό του. Ή μόνο δικό του. Η ακούσια έμπνευση ήρθε από τα χείλη του πατέρα του.

Λίγο καιρό πριν, ο Charles Sapsford προειδοποίησε τον πάντα περιπετειώδη και ονειροπόλο γιο του για τους κινδύνους που κρύβουν τα ταξίδια μακριά από το σπίτι σε τέτοια ηλικία.

Θέλοντας να τον νουθετήσει, του είπε την ιστορία για ένα παιδί από την Ισπανία που σκοτώθηκε όταν το έσκασε από το σπίτι του και κρύφτηκε στις ρόδες ενός αεροπλάνου. Πώς να περιμένει πως η ιστορία του θα είχε τέτοιον αντίκτυπο στον μικρό; Πώς να περιμένει πως τον Φεβρουάριο του 1970 το παιδί του θα γνώριζε μια αντίστοιχα τραγική μοίρα;

Ο μικρός το είχε ψάξει το θέμα, όπως μαθαίνουμε από τα τότε ρεπορτάζ των μέσων της Αυστραλίας. Ήταν σίγουρος πως θα γλίτωνε τον κίνδυνο μένοντας στο εσωτερικό του φρεατίου των τροχών. Και εκεί ακριβώς κρύφτηκε.

Αυτό που δεν γνώριζε όμως και έκανε δυστυχώς τη διαφορά ήταν πως το φρεάτιο θα ξανάνοιγε όταν το αεροπλάνο μάζευε τους τροχούς του. Και εξήντα μέτρα πάνω από το έδαφος, η καταπακτή του συστήματος προσγείωσης άνοιξε ξανά…

Γεννημένος το 1956, ο Keith Sapsford μεγάλωσε σε ένα προάστιο του Σίδνεϊ. Ο πατέρας του, Charles Sapsford, ήταν πανεπιστημιακός δάσκαλος μηχανικής. Μετά το τραγικό συμβάν, περιέγραψε τον γιο του ως φιλοπερίεργο παιδί, που διαπνεόταν πάντα από «την παρόρμηση να κινείται».

Και για να ξεδιψάσουν αυτή του την ανάγκη, είχαν επιστρέψει μόλις από οικογενειακό ταξίδι στο εξωτερικό. Γυρνώντας όμως στο σπίτι, ο περιπετειώδης μικρός προγραμμάτιζε ήδη την επόμενη εξόρμησή του. Λες και η Αυστραλία δεν τον χωρούσε, είπε χαρακτηριστικά ο χαροκαμένος πατέρας.

Είπε επίσης στη συνέντευξή του πως δεν ήξεραν τι να τον κάνουν. Κι έτσι αποφάσισαν να τον στείλουν οικότροφο σε ρωμαιοκαθολικό σχολείο, πιστεύοντας πως η πειθαρχία και το αυστηρό πρόγραμμα θα τον συνέτιζαν.

Εκεί κοντά υπήρχε ένα τέτοιο σχολείο (Boys’ Town), στο νότιο Σίδνεϊ, που είχε εμπειρία από παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς.

Ήταν η καλύτερη ευκαιρία που είχαν να «ισιώσει ο μικρός», όπως είπαν χαρακτηριστικά οι γονείς του. Εκείνος όμως ήταν πολύ πιο αδάμαστος απ’ όσο υπολόγιζε ο περίγυρός του. Και κατάφερε να το σκάσει από το σχολείο πολύ εύκολα.

Μόλις μερικές βδομάδες μετά την έναρξη των μαθημάτων, ο Keith πήδηξε τον φράχτη του σχολείου και τρύπωσε στο αεροδρόμιο Kingsford Smith του Σίδνεϊ.

Δεν ξέρουμε αν κρύφτηκε στο εν λόγω αεροσκάφος των Ιαπωνικών Αερογραμμών επειδή ήθελε να πάει συγκεκριμένα στο Τόκιο. Ήταν όμως η τελευταία απόφαση που θα έπαιρνε στη σύντομη ζωή του.

Ο Keith ήταν επισήμως φυγάς από το σχολείο του και τον έψαχναν οι πάντες. Και μιας και μιλάμε για τη δεκαετία του 1970, οι κανονισμοί των αεροδρομίων και οι περιορισμοί ασφαλείας δεν ήταν ακριβώς όπως και σήμερα.

Αυτό επέτρεψε στον πιτσιρίκο να βρει εύκολα διέξοδο προς τους διαδρόμους απογείωσης. Ένα Douglas DC-8 ήταν ήδη στη θέση του για να επιβιβαστεί το κοινό. Ο Keith είδε την ευκαιρία που έψαχνε.

Από καθαρή τύχη βρισκόταν εκεί και ο ερασιτέχνης φωτογράφος John Gilpin, στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Τραβούσε φωτογραφίες των αεροπλάνων που απογειώνονταν και προσγειώνονταν, ελπίζοντας πως κάποιες θα έβγαιναν καλές.

Δεν το κατάλαβε όταν τραβούσε τις φωτογραφίες του, το είδε αργότερα, την επόμενη εβδομάδα, όταν τις εμφάνισε. Είχε πιάσει την τραγική πτώση του εφήβου στο φιλμ. Όταν άνοιξε η καταπακτή του φρεατίου για να μαζευτούν οι τροχοί, η μοίρα του νεαρού είχε σφραγιστεί.

Η εικόνα με τον Keith να πέφτει στο κενό είχε φτάσει παντού στον κόσμο. «Το μόνο που ήθελε να κάνει το παιδί μου είναι να δει τον κόσμο», δήλωσε την επομένη (23 Φεβρουαρίου 1970) στο πρακτορείο Associated Press ο πατέρας του, «είχε φαγούρα στα πόδια. Η αποφασιστικότητά του να δει πώς ζει ο υπόλοιπος κόσμος τού στοίχισε τη ζωή του».

Συνειδητοποιώντας τι είχε συμβεί, ειδικοί και Αρχές επιθεώρησαν το αεροσκάφος και βρήκαν δακτυλικά αποτυπώματα, αλλά και κλωστές από τα ρούχα του παιδιού, μέσα στο φρεάτιο των τροχών. Κανείς δεν είχε αμφιβολία πού πέρασε τις τελευταίες του στιγμές.

Ακόμα χειρότερα ίσως, είναι μάλλον απίθανο να είχε επιβιώσει μέσα στο φρεάτιο ακόμα και αν δεν είχε πέσει στη γη. Οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και η σοβαρή έλλειψη οξυγόνου θα του είχαν στοιχίσει πιθανότατα τη ζωή του. Τον βρήκαν στο έδαφος με σορτσάκι και κοντομάνικο πουκάμισο.

Πέθανε σε ηλικία 14 ετών, στις 22 Φεβρουαρίου 1970.

Ο Gilpin παρατήρησε αυτή την ανθρώπινη σιλουέτα που πέφτει από το αεροπλάνο με τα πόδια κάτω και τα χέρια ανοιχτά, σαν να θέλουν να αρπαχτούν από κάτι, μόλις μία βδομάδα μετά το συμβάν.

Παραμένει ανατριχιαστική υπόμνηση μιας ζωής που χάθηκε πρόωρα. Και δεν είναι δυστυχώς η μόνη. Έκθεση της εθνικής υπηρεσίας πολιτικής αεροπορίας των ΗΠΑ (FAA) κατέληξε το 2015 πως μόλις ένας στους τέσσερις λαθρεπιβάτες αεροπλάνων επιβιώνουν της πτήσης. Και αυτές οι πτήσεις είναι συνήθως κοντινές και χαμηλού υψομέτρου.

Ιστορικά έχουν καταγραφεί 96 τέτοιες απόπειρες λαθρεπιβίβασης στο φρεάτιο των τροχών μεταξύ 1947-2012, σε 85 πτήσεις. Από τους 96 αυτούς ανθρώπους, οι 73 έχασαν τη ζωή τους και οι 23 τα κατάφεραν.

Σε μια από τις πιο πρόσφατες, δύο άντρες τρύπωσαν στο σύστημα απογείωσης αεροπλάνου από το Γιοχάνεσμπουργκ στο Λονδίνο το 2015. Ο ένας έχασε τη ζωή του εκεί μέσα και ο άλλος μόλις που γλίτωσε, του έσωσαν τη ζωή σε νοσοκομείο της βρετανικής πρωτεύουσας.

Κι αυτό φαινόταν να είναι το μόνο που παρηγορούσε την οικογένεια Sapsford, πως ο γιος τους ίσως πέθανε νωρίτερα από την πτώση του. Ο πατέρας του πίστευε πάντοτε πως ο Keith έχασε τη ζωή του από τους τροχούς που μαζεύτηκαν και όχι από την πτώση.

Έτσι έφυγε από τον κόσμο το 2015, σε ηλικία 93 ετών, ο Charles Sapsford, θεωρώντας πως ο γιος του δεν θα τα είχε καταφέρει όσο καλά σχεδιασμένο κι αν ήταν το πλάνο του…

Πηγή