Μια ιστορία που σε κάνει να δακρύσεις…
Ήταν από τις ομορφότερες κοπέλες του τόπου μας. Πανέξυπνη, δραστήρια, δυναμική με πολύ έντονη προσωπικότητα. Ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, ανιδιοτελής και καλοσυνάτη. Δυστυχώς, η Γιώτα έφυγε από τη ζωή όμως το χαμόγελο της δεν έσβησε αλλά μεγάλωσε… Μεγάλωσε και κανείς δεν μπορεί να το σβήσει γιατί υπάρχει καθημερινά σε όλα εκείνα τα παιδικά πρόσωπα…
Ο κύριος Ανδρέας Δημητρίου, αδελφός της Γιώτας, αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 28/11/1982 στην Αγγλία και ζω στη Λεμεσό. Οι γονείς μου είναι Κύπριοι, ο πατέρας μου από την Αμμόχωστο και η μητέρα μου από το Κίτι. Ο πατέρας μου μετανάστευσε στην Αγγλία πριν το 1974 ενώ η μητέρα μου μετά την εισβολή. Γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν στην Αγγλία. Ζούμε μόνιμα στο νησί από το 1987.
Ήμασταν 3 αδέλφια, το πρώτο ήταν κορίτσι και ήταν η Γιώτα μας που γεννήθηκε το 1978, ο Κυριάκος είναι ο μικρότερος και γεννήθηκε το 1986. Ήμασταν πολύ δεμένη οικογένεια και τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα. Με την αδελφή μου κάναμε απίστευτη παρέα, ήταν η μεγαλύτερη και την θαύμαζα. Ήταν πραγματικά ένας υπέροχος άνθρωπος, δυναμική, ανθρώπινη και πάντα χαμογελαστή.
Το 1996 πήγε στην Αγγλία για σπουδές, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία αλλά ήταν κάτι που τελικά δεν την γέμιζε και το 2000 αποφάσισε να πάει στην Αμερική για να σπουδάσει Κλινική Παιδοψυχολογία. Οι γονείς μας της έλεγαν: «Φτάνει σπουδές κόρη μου, λείπεις χρόνια…». Η Γιώτα όμως είχε πάρει την απόφαση της.
Όταν τελείωσε τις σπουδές της, αποφάσισε να κάνει το Διδακτορικό της στο γνωστό Πανεπιστήμιο του Pace της Νέας Υόρκης. Παράλληλα, εργαζόταν ως ψυχολόγος στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών σε ένα από τα πιο δύσκολα και επικίνδυνα τμήματα σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Καθημερινά είχε να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολα και ιδιάζοντα περιστατικά. Τα κατάφερνε όμως και φαινόταν πολύ ευτυχισμένη. Η εξυπνάδα της, ο ήρεμος και πράος χαρακτήρας της, ήταν τα κλειδιά ώστε να πετύχει σε ότι καταπιανόταν.
Τον Μάρτιο του 2008…
Ήρθε στο νησί και έτυχε να έχει τα γενέθλια της εκείνες τις μέρες. Κάναμε ένα πολύ όμορφο πάρτι που δυστυχώς ήταν το τελευταίο…
Το καλοκαίρι του 2008 ήρθε πίσω στην Κύπρο για 3 εβδομάδες. Ήταν το ομορφότερο καλοκαίρι της ζωής μου. Ζωντάνεψε το σπίτι μας, κάναμε αστεία και διαρκώς γελούσαμε. Χαιρόμασταν την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό δίπλα της. Όταν ήρθε η στιγμή να φύγει, ήμασταν όλοι πολύ στεναχωρημένοι. Πρώτη φορά μας είπε ότι κουράστηκε και ότι σύντομα θα γυρνούσε μόνιμα στην Κύπρο. Δεν μας άφηνε από την αγκαλιά της…
Ήταν Σάββατο, 16 Νοεμβρίου 2008…
Μόλις είχε τελειώσει την διδακτορική διατριβή που θα παρέδιδε τη Δευτέρα και ετοιμάστηκε να πάει σε ένα πάρτι που έκανε μια φίλη και συμφοιτήτρια της. Ήταν το τελευταίο πάρτι της ζωής της…
Τα ξημερώματα και ενώ βρισκόταν στο ταξί που τη μετέφερε στο σπίτι της, μόλις μερικά τετράγωνα από το σημείο όπου έμενε στην Αστόρια, ένας μεθυσμένος οδηγός, Αφγανικής καταγωγής και παράνομος (για χρόνια έβγαζε η κυβέρνηση εντάλματα απέλασης αλλά η οικογένεια του και αυτός δεν έφευγαν και είχε δολοφονήσει ένα παιδί στο Μανχάταν δυο χρόνια πριν) πάνω στα φώτα τροχαίας, προκάλεσε το τροχαίο. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει τη ζωή της η Γιώτα καθώς και η οδηγός και μητέρα δύο παιδιών από το Honduras. Το περίεργο είναι ότι, η Γιώτα είχε πάντα τη συνήθεια να κάθεται στην δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου αλλά εκείνο το βράδυ επειδή έβρεχε, μπήκε βιαστικά στην αριστερή. Εκεί που έγινε η σύγκρουση. Αν ήταν στα δεξιά ίσως να είχε σωθεί!
Ο θάνατος της Γιώτας ήταν ακαριαίος και ο οδηγός συνελήφθη και φυλακίστηκε. Το πρωί πήραν από το νοσοκομείο τηλέφωνο την φίλη της Γιώτας και της είπαν ότι η Γιώτα ήταν νεκρή. Οι φίλοι της έπαθαν μεγάλο σοκ και έτρεξαν αμέσως στο νοσοκομείο. Στην Κύπρο δεν ήξερε κανείς μας τίποτα. Ήμουν ο πρώτος που το έμαθα και ήταν το απόγευμα.
Μου το είπε ο αδελφός του φίλου μας που ήταν και αυτός στην Αμερική. Με πήρε τηλέφωνο και αφού πρώτα με ρώτησε τι κάνω, μου ζήτησε να βγω έξω στο δρόμο για να τον βοηθήσω επειδή χάλασε το αμάξι του λίγα μέτρα πιο κάτω από το σπίτι μου. Όταν πλησίασα, εκείνος με κράτησε απ’ τον σβέρκο και μου είπε: «Ρε! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να στο πω, η αδελφή σου είχε ατύχημα ψες βράδυ…» έκανε μια παύση και συνέχισε: «Φίλε χάσαμε την αδελφή σου, χάσαμε την Γιώτα…» και με άρπαξε από τη μέση μήπως και λιποθυμήσω.
Ακολούθησαν στιγμές γεμάτες πόνο, θλίψη και κλάμα. Η ζωή μας άλλαξε εντελώς και τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με το παρελθόν. Όσο περνούσε ο καιρός υποφέραμε ακόμα περισσότερο και ένα «γιατί» έτρωγε διαρκώς τη ψυχή μας.
Οι φίλες της Γιώτας φρόντισαν να πάρει το διδακτορικό της…
Το πανεπιστήμιο PACE όπου φοιτούσε η Γιώτα, με δική του πρωτοβουλία και με τη στήριξη και βοήθεια των φίλων και συμφοιτητριών της, διοργάνωσε ένα μεμόριαλ στη μνήμη της, όπου κύριος σκοπός ήταν η παράδοση του διδακτορικού και της διατριβής της σ’ εμάς, την οικογένειά της. Δεν μπορούσε με τίποτα να το χωρέσει το μυαλό μας… Η Γιώτα μας αγωνιζόταν 2 ολόκληρα χρόνια για να τελειώσει τη διατριβή της και ήταν έτοιμη να την παραδώσει τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου, δηλαδή μια μόλις μέρα μετά που συνέβη το ατύχημα.
Η οικογένεια και οι φίλοι της πραγματοποιήσαμε το όνειρο της…
Δημιουργήσαμε ένα Ίδρυμα με την επωνυμία «Δρ Γιώτα Δημητρίου – dancing queen foundation», που έχει σαν προτεραιότητα την υποστήριξη των παιδιών και των οικογενειών τους, στον τομέα της ψυχικής υγείας και ειδικής αγωγής. Το ίδρυμα στοχεύει στην ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού σε θέματα που αφορούν τον τομέα της ψυχικής υγείας, αλλά και την εξεύρεση πόρων για παροχή βοήθειας στα παιδιά και τις οικογένειες τους. Στηρίξαμε περίπου 200 παιδιά από το 2009 που δημιουργήσαμε το ίδρυμα μέχρι σήμερα. Κάθε μήνα πληρώνουμε για τις θεραπείες(φυσικοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία) 70 με 80 περίπου παιδιών. Περισσότερο βέβαια μας απασχολεί η ψυχολογική υποστήριξη που ήταν και ο τομέας της Γιώτας. Κάθε μήνα πληρώνουμε περίπου 5000 με 6000 ευρώ για την θεραπεία αυτών των παιδιών και από το 2009 σαν ίδρυμα, έχουμε δώσει περίπου 400.000 ευρώ σε εισφορές, βοήθεια και κάλυψη θεραπειών.
Επίσης, μαζί με τους υπόλοιπους εθελοντές της Οδικής Ασφάλειας Τροχαίας Λεμεσού, διοργανώνουμε και συμμετέχουμε σε παρουσιάσεις με θέμα οδική ασφάλεια, σε σχολεία, δήμους, κοινότητες, εταιρείες και γενικά σε οργανωμένα σύνολα προωθώντας την οδική συνείδηση σε νέους αλλά και υφιστάμενους χρήστες του οδικού δικτύου.
Αιωνία της η μνήμη».
Πηγή: ant1iwo.com