Είναι ένας πανέμορφος άντρας όχι μόνο εξωτερικά αλλά και ψυχικά. Είναι αισιόδοξος, ευγενικός και πάντα χαμογελαστός. Είναι πραγματικά πολύ τυχεροί όσοι τον γνωρίζουν προσωπικά, όσοι τον έχουν φίλο, συγγενή…
Η ιστορία αυτού του νέου και της γυναίκας του, μας επιβεβαιώνει ότι κάποιος μπορεί να βρει την ευτυχία αρκεί να αγαπήσει πραγματικά, να μη βλέπει το περιτύλιγμα, αλλά να ψάξει τον εσωτερικό κόσμο του άλλου, το βάθος της ψυχής του. Να αγαπήσει τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που θα ήθελε να είναι.
Η ομορφιά δεν είναι δεδομένη. Κανείς μας δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο αρτιμέλειας και για αυτό οφείλουμε να επενδύσουμε μέσα μας, στη ψυχή μας, στους ανθρώπους μας και όχι στην εξωτερική εμφάνιση και τα πλούτη.
Ναι! Είμαστε, διαφορετικοί, ίσως κάποιοι έχουμε μια αναπηρία, ίσως όλοι μας έχουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας που είναι ανάπηρο, κάποιοι δεν μπορούμε ούτε να μιλήσουμε ούτε να διαβάσουμε. Όταν όμως, στις καρδιές μας φωλιάσει η ανιδιοτελής αγάπη, ο ενθουσιασμός, ο έρωτας για τη ζωή, τίποτα δεν είναι δύσκολο.
Όταν αγαπάμε αληθινά, νιώθουμε όμορφα, ευτυχισμένα και προπαντός καταλαβαίνουμε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, παιδιά του ίδιου Θεού.
Ο Πάμπος Χαραλάμπους αναφέρει στο ant1ıwo:
«Γεννήθηκα στις 7/2/1983 στην Πάφο και μεγάλωσα στην Αργάκα . Έχω μια αδελφή που είναι μικρότερη από μένα.
Δυστυχώς, μόλις στα 3 μου χρόνια, έχασα τον πατέρα μου σε τροχαίο δυστύχημα, οδηγούσε μηχανή. Η μητέρα μου φρόντισε να έχω όμορφα παιδικά χρόνια, ανέμελα. Μετά το στρατό πήγα στην Νέα Υόρκη για σπουδές. Έμεινα εκεί από το 2003 μέχρι το 2007 και σπούδασα Τεχνολογία Πληροφορικής. Το καλοκαίρι του 2007 επέστρεψα στην Κύπρο και το 2008 είχα ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα…
Οδηγούσα μηχανή μεγάλου κυβισμού αλλά δεν θυμάμαι τι ακριβώς συνέβη, βασικά τίποτα δεν θυμάμαι από εκείνες τις στιγμές και δεν ήθελα ούτε ποτέ να μάθω. Για μένα μετρούσε μόνο το αποτέλεσμα που ήταν: κάκωση νωτιαίου μυελού και από τότε είμαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Νοσηλευόμουν για 2 μήνες στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και στη συνέχεια 3 μήνες σε νοσοκομείο στην Γερμανία που πήγα για αποκατάσταση.
Στην αρχή όλα ήταν πολύ δύσκολα, πονούσα, υπέφερα. Ένιωθα άβολα κάθε φορά που με κοιτούσε κάποιος, όμως το πάλεψα και στο τέλος κατάφερα να συμβιβαστώ με τα νέα δεδομένα της ζωής μου. Έλεγα ότι, ναι, μπορώ να κάνω ότι θέλω, με περισσότερη δυσκολία βέβαια, αλλά μπορώ. Μόνο να παίξω ποδόσφαιρο δεν μπορώ, κάτι που στο παρελθόν λάτρευα να κάνω. Έλεγα πως η θετική σκέψη δημιουργεί και θετική ενέργεια, η οποία είναι απαραίτητη για τη ψυχική μου υγεία. Αντιθέτως η αρνητική σκέψη, δημιουργούσε αρνητικό περιβάλλον. Είναι πολύ λογικό ότι όταν κάτι πάει στραβά, μας παίρνει από κάτω και σκεφτόμαστε μόνο το αρνητικό γεγονός και τις συνέπειες που έχει στη ζωή μας. Αυτό όμως, χαλάει τη ψυχολογία μας και δε μας αφήνει να χαρούμε την καθημερινότητα και όλες εκείνες τις στιγμές ευτυχίας που περνάμε και δεν τις αντιλαμβανόμαστε. Έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να αποκόψω τις άσχημες σκέψεις και να τις μετατρέψω σε θετικές, γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσω καλύτερη ψυχολογία και θα βελτιώσω τη ζωή μου.
Με βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι δίπλα μου, πέρα από την μητέρα μου, είχα και τους φίλους μου. Μάλιστα με το που γύρισα από τη Γερμανία, με περίμεναν για να πάμε όλοι μαζί για καφέ.
Στο Μέλαθρον Αγωνιστών ΕΟΚΑ πήγα όταν γύρισα από την Γερμανία. Εκεί γνώρισα και την γυναίκα μου, την Γεωργία. Εργαζόταν εκεί ως φυσικοθεραπεύτρια. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Της έλεγα «καλημέρα» αλλά εκείνη δεν μου απαντούσε. Πέρασε ένας μήνας μέχρι να καταφέρω να με προσέξει. Δημιουργήθηκε μεταξύ μας μια πολύ όμορφη σχέση, ένας έρωτας που μόνο χαρά και δύναμη μπορούσε να μου δώσει. Το 2012 παντρευτήκαμε και τον Νοέμβριο του 2013 αποκτήσαμε δυο πανέμορφα δίδυμα κοριτσάκια.
Σήμερα…
Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος δίπλα στη γυναίκα μου και στα 2 υπέροχα παιδιά μου. Κάνω μια δουλειά που μου αρέσει -κάνω κατασκευαστικά σχέδια σε μεταλλικές εργασίες- και ζω μια φυσιολογική ζωή. Παίζω μπάσκετ, είμαι στην ομάδα Τροχοκαθίσματος του ΑΠΟΠ που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά τη δράση της. Επίσης, είμαι μέλος σε αρκετούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς με μοναδικό στόχο, την ανιδιοτελή προσφορά και αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Το δικό μου μήνυμα…
Όλα μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος, φτάνει να έχει θέληση. Μπορεί να χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια αλλά πάντα αξίζει τον κόπο. Προσπαθώντας για το αδύνατο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό. Κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα με μαγικό τρόπο. Χρειάζεται να ιδρώσεις πολύ, απίστευτη θέληση και σίγουρα σκληρή δουλειά»