Είναι αισιόδοξη και ειλικρινής, πάντα λέει αυτό που σκέφτεται. Έχει το θάρρος στο αίμα της. Δυστυχώς όμως, η Εμμανουέλλα μόνο περιπέτειες είχε στο δρόμο της…
Η Εμμανουέλλα Αντωνιάδου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 2/4/1977 στη Λεμεσό και είμαι μοναχοπαίδι. Από μικρή άκουγα πάντα την ίδια ερώτηση: «Είσαι Κύπρια;». Οι παππούδες και οι γονείς μου είναι όλοι Κύπριοι. Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, βίωσα απίστευτο ρατσισμό, το ίδιο και η μητέρα μου.
Πέρασα άσχημα παιδικά χρόνια…
Τα παιδιά στο σχολείο δεν με ήθελαν, με κορόιδευαν επειδή ήμουν πολύ μελαχρινή. Δέχτηκα πολλά “χτυπήματα” και πολλές προσβολές. Έκλαιγα με τις ώρες και θυμάμαι κάθε φορά έλεγα στη μητέρα μου: «Με ποιο δικαίωμα με γέννησες τόσο διαφορετική, τόσο μελαχρινή;» και εκείνη πάντα γεμάτη αγάπη μου απαντούσε: «Κανείς δεν μας ρωτά πως θέλουμε να είμαστε και δεν έχει καμιά σημασία το χρώμα αλλά ο άνθρωπος, η ψυχή του». Αυτά τα λόγια πάντα με ηρέμιζαν και με γέμιζαν δύναμη. Η μαμά μου ένιωθε πολύ περισσότερο τον πόνο μου καθώς και η ίδια είχε έντονο ρατσισμό όταν ήταν μικρή. Είναι πολύ μελαχρινή αλλά πανέμορφη, το ίδιο και η ψυχή της.
Είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω δυο σπουδαίους γονείς που με αγαπάνε και κάνουν τα πάντα για να νιώθω όμορφα. Είχα όμως και μια αξιολάτρευτη γιαγιά που πάντα ήταν δίπλα μου, σε κάθε μου βήμα. Με έκανε να αγαπήσω την μουσική και με μάθαινε πιάνο.
Στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, εκεί δέχτηκα λιγότερο ρατσισμό. Τα περισσότερα παιδιά με έβλεπαν με αγάπη. Ήμουν καλή μαθήτρια και τα απογεύματα, μετά τα διάβασμα, έκανα μαθήματα πιάνου με την αγαπημένη μου γιαγιά.
Αυτό που ποτέ δεν άλλαξε…
Είναι ο κόσμος που με συναντά στο δρόμο, πάντα με κοιτούν περίεργα. Βασικά, κανείς δεν πιστεύει ότι είμαι Κύπρια, μιλώ κυπριακά και ξαφνιάζονται.
Προσπαθώ να μην αφήνω όλα εκείνα τα βλέμματα να μου δημιουργούν άγχος. Κάθε φορά, απόφευγα να κοιτάξω τους ανθρώπους στα μάτια γιατί φοβόμουν πως θα με κρίνουν. Πως θα κρίνουν το πρόσωπο μου, τα μαλλιά μου, τα κιλά μου, το ύψος μου, το χαμόγελό μου ή το βλέμμα μου…
Πολλές φορές κοιτάζω αλλού όταν το βλέμμα του άλλου με αγχώνει και άλλες φορές, περπατώ σαν να είμαι μόνη μου στο δρόμο.
Είναι και τα πολλά προβλήματα υγείας…
Ήμουν περίπου 20 ετών τότε…
Πήγα νοσοκομείο επειδή είχα φοβερούς πόνους στη κοιλιά. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία και 8 ολόκληρες ώρες στο χειρουργείο, οι γιατροί μας είπαν ότι είχα εσωτερική αιμορραγία. Μετά από 28 μέρες, με έβαλαν ξανά χειρουργείο.
Το μαρτύριο μου δεν έλεγε να τελειώσει, 9 μήνες αργότερα, χειρουργήθηκα ξανά. Οκτώ ολόκληρες ώρες προσπαθούσαν οι γιατροί και χρειάστηκε να μου αφαιρέσουν αρκετά όργανα: το τυφλό, λεμφαδένες, κομμάτι από το λεπτό και παχύ έντερο, μια ωοθήκη και μια σάλπιγγα.
Η υγεία μου πάει από το κακό στο χειρότερο, ένα σωρό θεραπείες χωρίς αποτέλεσμα και οι πόνοι είναι έντονοι και καθημερινοί. Δυστυχώς, τα τελευταία 15 χρόνια υποφέρω και από φριχτούς πόνους στα πόδια, φουσκώνουν και δεν μπορώ να περπατώ.
Πάντα προσπαθώ, το παλεύω…
Είμαι αισιόδοξη και όσο και αν υποφέρει το σώμα και η ψυχή μου, πάντα κάνω όνειρα. Το μεγαλύτερο μου όνειρο ήταν να γίνω ηθοποιός και μάλιστα άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα. Δυστυχώς όμως, τα προβλήματα υγείας καθώς και τα οικονομικά μου, δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω.
Θέλω να έχω μια φυσιολογική ζωή και να κάνω οικογένεια. Δεν θα πάψω στιγμή να χαμογελώ, να παλεύω και να προσπαθώ για το καλύτερο. Πάντα θα αγωνίζομαι για την πραγματοποίηση των ονείρων μου. Ξέρω ότι ακόμα και αν πέσω, δεν χάθηκε ο κόσμος! Απλώς σηκώνομαι και ξαναπροσπαθώ. Το πρόβλημα είναι όταν παύεις να παλεύεις. Τότε είναι που χάνεσαι. Όταν εγκαταλείπεις την προσπάθεια».