Ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, αξιοπρεπής και περήφανος. Ένας λεβέντης που εντυπωσιάζει χωρίς να το επιδιώξει. Είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο κόσμο της Λεμεσού, επειδή κατάφερε να τους μεταδώσει την εσωτερική δύναμη και τη θετική ενέργεια που έχει και κυρίως τη θέληση για αλλαγή και βελτίωση. Μας συγκλονίζει πάντα η δύναμη της ψυχής του, ο ζήλος για νέα και καινοτόμα πράγματα που κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των ατόμων με κινητικά προβλήματα.
Ο Χρίστος έμαθε από τότε που γεννήθηκε να παλεύει για τη διαφορετική πλευρά της ζωής. Για εκείνον δεν υπάρχει χάνω ή κερδίζω, μόνο αγωνίζομαι…
Ο Χρίστος Λοΐζου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 18/12/1973 στη Λεμεσό. Όταν γεννήθηκα, το δεξί μου πόδι ήταν πολύ πιο κοντό, με πολύ πιο μικρό πέλμα, έντονα παραμορφωμένο το γόνατο και είχα μόνο 3 δάχτυλα.
Όταν έγινα 13 μηνών, πήγα σε νοσοκομείο του Ισραήλ. Έπρεπε να περπατήσω… Καταφύγαμε στη λύση των πρόσθετων μελών. Τότε δεν ήξερε πολύς κόσμος τι είναι τα πρόσθετα μέλη, όπως δεν ήξεραν και οι δικοί μου. Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να προβάλλεται περισσότερο το όλο θέμα.
Μέχρι να νοσηλευτώ μέναμε στο Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ. Πήγα 3 φορές Ισραήλ και όταν έγινα 9 ετών, πήγα στην Αμερική. Εκεί οι γιατροί αποφάσισαν ότι ο ακρωτηριασμός ήταν αναγκαίος. Πέρασα δύσκολα αλλά τα κατάφερα…
Πήγα 7 φορές στην Αμερική και χρειάστηκε να κάνω αρκετές επεμβάσεις. Η αλήθεια, οι γιατροί και οι νοσηλευτές εκεί, ήταν αλλιώς, μας αγαπούσαν πραγματικά και μας έδιναν καθημερινά δύναμη και κουράγιο. Κάθε φορά, έμενα τουλάχιστον 4 μήνες στο νοσοκομείο και έβλεπα παιδιά με πολύ χειρότερα προβλήματα. Έλεγα πάντα στον εαυτό μου πως δεν πρέπει να στεναχωριέμαι γιατί ο Θεός είναι πάντα δίπλα μου και πως υπάρχουν παιδιά που υποφέρουν πολύ περισσότερο.
Στην ηλικία των 16, έκανα μια επέμβαση στην Κύπρο, μου έβαλαν ξένο πέλμα. Δυστυχώς όμως, δεν πέτυχε. Το πέλμα είναι το μέρος του ποδιού που δέχεται τα πιο πολλά φορτία και επειδή δεν πέτυχε η επέμβαση και έδινα περισσότερο βάρος στο άλλο μου πόδι, δημιουργήθηκε πρόβλημα με αποτέλεσμα, να πρέπει να εγχειριστεί και αυτό.
Πήγα στην Αμερική και όταν γύρισα, μετά από 4 μήνες, πήγα πίσω κανονικά σχολείο.
Δυστυχώς έχασα τη χρονιά επειδή έμεινα από απουσίες. Έκανα ξανά την ίδια τάξη και στα 19, πήγα στην Αμερική για να βγάλω τις πλατίνες που είχα στο αριστερό μου πόδι.
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρός. Μεγάλωσα με τη μαμά και την αδελφή μου. Είχα πάντα την αγάπη και τη φροντίδα τους, δεν ένιωσα στιγμή μόνος. Δεν βίωσα ποτέ ρατσισμό, ούτε στο σχολείο και ποτέ δεν άφησα την αναπηρία μου να γίνει εμπόδιο στη ζωή μου. Ποτέ δεν έκρυψα το πόδι μου και πάντα ήμουν πολύ δραστήριος.
Στην ηλικία των 12, γράφτηκα στο σώμα προσκόπων Κύπρου. Κατάφερα μάλιστα να γίνω αρχηγός αγέλης (τα παιδιά ήταν ηλικίας 7 μέχρι 10 ετών). Το 1993 άρχισα να ασχολούμαι με αθλήματα ρίψεων (σφαιροβολία- δισκοβολία) και συμμετείχα σε αγώνες στο εξωτερικό. Πήγα Ελλάδα, Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία και Βέλγιο. Πριν από 6 χρόνια, ασχολήθηκα με το μπάσκετ. Η αλήθεια, το μπάσκετ με αμαξίδιο είναι ένα πολύ συναρπαστικό άθλημα…
Όταν μιλάμε για μπάσκετ με αμαξίδιο, δεν έχεις να διαχειριστείς μόνο το σώμα σου, έχεις να διαχειριστείς και τον όγκο του αμαξιδίου. Οπότε πρέπει να παίξεις και με το σώμα σου και με το εμβαδόν που καλύπτει μέσα στο γήπεδο το αμαξίδιο. Αυτά τα 2 σε συνδυασμό, σε ένα γήπεδο που έχει ίδιες διαστάσεις όπως το κανονικό μπάσκετ, όπως καταλαβαίνετε περιορίζουν τον χώρο και έτσι γίνεται ακόμα πιο ανταγωνιστικό ως άθλημα. Υπάρχουν οι “φάσεις” μεταξύ των αθλητών, οι “κόντρες” που είναι πολύ συναρπαστικές και προσφέρουν ένα θέαμα που αξίζει κάποιος να δει.
Λατρεύω την ποδηλασία…
Ταυτόχρονα με το μπάσκετ, άρχισα και ποδήλατο. Από τον Οκτώβριο του 2016, είμαι στο συμβούλιο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας. Βασικά είναι η πρώτη φορά στη Κύπρο που στο συμβούλιο υπάρχει άτομο με αναπηρία.
Μετά την εκδήλωση που κάναμε στις 11/6/2017, σε συνεργασία με την Πρεσβεία του Ισραήλ και την ΟΠΑΚ (Οργάνωση Παραπληγικών Κύπρου), καταφέραμε να δημιουργήσουμε την πρώτη ομάδα Παραποδηλασίας στην Κύπρο.
Εργάζομαι καθημερινά με μοναδικό στόχο…
Όλα τα άτομα με αναπηρία να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, είτε με το άθλημα της τροχοκαλαθοσφαίρισης είτε με άλλα αθλήματα, ως μέσο επανένταξης μας στην κοινωνία. Καθημερινά λέω σε όλους πως η καλαθοσφαίριση δεν έχει όρια. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν είχε. Κι αυτό γιατί το άθλημα δεν προσφέρεται μόνο για αρτιμελή αλλά και για άτομα με διαφόρων μορφών αναπηρίες.
Τίποτα φίλοι μου δεν μας σταματά, φτάνει να το θέλουμε και να το πιστέψουμε, τότε θα τα καταφέρουμε. Μπορεί να μην με πιστέψετε αλλά ποτέ δεν είχα παράπονο από τη ζωή. Πάντα πίστευα ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται…».