Είναι σαν να έχεις απέναντί σου ένα μικρό παιδί, δηλαδή όλη εκείνη την αθωότητα και την καθαρότητα που έχει η ψυχή στην παιδική ηλικία. Είναι απλός, πονετικός, απονήρευτος και ταπεινός. Η θετική ενέργεια και η γαλήνη που εκπέμπει το πρόσωπο του, είναι απίστευτη. Κοντά του, νιώθεις ότι υπάρχει ευτυχώς και η άλλη πλευρά αυτού του κόσμου, η καλή.
Πριν 5 χρόνια είχε ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα. Τον “σκοτώνει” το γεγονός ότι δεν ευθυνόταν για το τροχαίο αλλά θα το πληρώνει για μια ολόκληρη ζωή…
Ο Σταύρος Σταύρου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 25/6/1980 και είμαι από την Δερύνεια. Είχα όμορφα παιδικά και εφηβικά χρόνια, γεμάτα μουσική και με έντονη την μυρωδιά της θάλασσας. Ήμουν ζαχαροπλάστης στο επάγγελμα και αγαπούσα πολύ την δουλειά μου.
Τον Μάρτιο του 2012, είχα ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα που άλλαξε εντελώς τη ζωή μου. Δεν έτρεχα, φορούσα κράνος και δεν ήπια ούτε μια σταγόνα αλκοόλ. Δεν ήταν από λάστιχο ή έναν τροχό και δεν τράκαρα με άλλο αμάξι. Ήμουν απλά πολύ άτυχος…
Πήγαινα στην Λάρνακα και συγκεκριμένα στην Δρομολαξιά για να πάρω από το συνεργείο το αυτοκίνητο μου. Οδηγούσα την γουρούνα τετράτροχη που αγόρασα, πριν 3 χρόνια περίπου, από έναν γνωστό μου.
Ξαφνικά, μετά από μια στροφή, μου μένει το τιμόνι στο χέρι. Τα έχασα, δεν ήξερα τι να κάνω. Πάλευα να κρατήσω μια μηχανή χωρίς τιμόνι και το μόνο που ήθελα ήταν να σωθώ…
Δεν πάτησα φρένο και η μηχανή συνέχιζε ανεξέλεγκτα μέχρι που χτύπησε σε κράσπεδο(λίνια)πεζοδρομίου. Εκτινάχθηκα από τη μοτοσικλέτα μου και προσγειώθηκα με άσχημο τρόπο στο έδαφος και συγκεκριμένα στο διπλανό χαντάκι. Με βρήκε λιπόθυμο ένας περαστικός που μάλιστα έτυχε να είναι γνωστός του πατέρα μου. Αμέσως ειδοποίησε ασθενοφόρο και αστυνομία.
Ήμουν πολύ χτυπημένος, είχα σπασμένα πλευρά, υγρό στους πνεύμονες και δεν ένιωθα τα πόδια μου. Δυστυχώς έσπασε η σπονδυλική μου στήλη με αποτέλεσμα, να μείνω ανάπηρος.
Νοσηλεύτηκα στην Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας για μια εβδομάδα και ο Γολγοθάς μου μόλις είχε αρχίσει. Ένας ολόκληρος χρόνος γεμάτος πόνο και ταλαιπωρίες, χειρουργεία σε Κύπρο και Ισραήλ, φάρμακα και ενέσεις. Όλα θολά μέσα στο μυαλό μου και οι πληγές ακόμα να καίνε.
Ευτυχώς, με τις οικονομίες μου είχα αγοράσει ένα οικόπεδο που το πούλησα και έκανα τις εγχειρίσεις μου στο Ισραήλ αλλιώς θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα για μένα. Όσο για την μηχανή, επειδή ήταν μεταχειρισμένη, η εταιρεία δεν ανάλαβε την ευθύνη.
Από το στήθος και κάτω, δεν αισθάνομαι το σώμα μου και χρειάζομαι έναν άνθρωπο διαρκώς δίπλα μου να με βοηθά. Είμαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι αλλά κάθε μέρα λέω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στο Θεό που δεν έχω πεθάνει και που έχω τουλάχιστον τα χέρια μου. Βέβαια τώρα είναι και τα δυο εγχειρισμένα (υπέφερα από το Σύνδρομο Καρπιαίου Σωλήνα. Είναι μια επώδυνη σταδιακά αυξανόμενη κατάσταση στο χέρι, όπου προκαλείται από συμπίεση του μέσου νεύρου στο καρπό). Σύντομα όμως θα γίνουν καλά.
Με καίει το γεγονός ότι δεν έφταιξα σε κάτι, δεν έκανα κάποιο λάθος αλλά ήταν καθαρά θέμα τύχης. Μακάρι να μην συμβεί ποτέ ξανά σε κανέναν….
Ευτυχώς έχω πάντα δίπλα μου την οικογένεια μου που με αγαπά και με φροντίζει. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας, θέλω να βρίσκομαι σε κόσμο, θέλω φωνές και φασαρία, για να μην σκέφτομαι και να στεναχωριέμαι. Παίζω μπιλιάρδο μα αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι η επιτραπέζια αντισφαίριση (πινγκ-πονγκ). Αυτό είναι και το όνειρο μου, να μπω σε μια ομάδα και αν ποτέ τα καταφέρω, να πάω στους παραολυμπιακόυς αγώνες.
Εύχομαι σε όλους όσους οδηγούν μηχανές, να είναι πολύ προσεχτικοί. Ο Θεός να είναι πάντα δίπλα τους και να τους φυλάει».