Σήμερα που θα είχε την ονομαστική του γιορτή, η μητέρα του κάνει μια ευχή…
Ήταν ένα πολύ ξεχωριστό αγόρι…Αγαπούσε όλο τον κόσμο και χαμογελούσε πάντα. Ήταν γλυκός, τρυφερός, απλός και πάντα ταπεινός. Σήμερα που θα είχε την ονομαστική του γιορτή, η μητέρα του κάνει μια ευχή…
«Θεέ μου!!! Σε παρακαλώ κάνε όλους τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ και οι παραβάσεις του ορίου ταχύτητας, φέρνουν μόνο το θάνατο και κρατάνε τη δυστυχία κλεισμένη για πάντα μέσα στα σπίτια και στις ψυχές μας».
Η μητέρα του Ηλία, η κυρία Μαρία Παναγιώτου, αναφέρει στο ant1ıwo:
«Είμαι από τη Γιόλου της Πάφου και είχα 4 παιδιά. Το μικρότερο ήταν ο Ηλίας που γεννήθηκε στις 8/6/1990. Είχα μια πολύ όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια. Ο σύζυγος μου δούλευε σκληρά για να μην μας λείψει τίποτα και εγώ, μεγάλωνα τα παιδιά μας δίνοντας τους όλη την αγάπη και την φροντίδα που χρειαζόντουσαν. Ο Ηλίας, το μικρό μας διαμαντάκι, ήταν η αδυναμία μας. Ήταν ένα πολύ κοινωνικό, έξυπνο και καλοσυνάτο παιδί. Υπάκουο, ταπεινό και μετρημένο. Ήταν ο γιος που κάθε γονιός ήθελε να έχει! Στην Γ΄ Λυκείου εκλέγεται πρόεδρος του σχολείου και αντιπρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Πάφου και τον ίδιο χρόνο γίνεται παιδοβουλευτής. Όλοι τον αγαπούσαν και πάντα μου έλεγε: «Μάμμα, οι καθηγητές μου είναι και φίλοι μου. Μου ζητάτε συμβουλές και μάλιστα για διάφορα θέματα».
Όταν τελείωσε το λύκειο έδωσε Παγκύπριες και πέρασε μηχανολόγος μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Όσον αφορά το στρατό, πήγε τη χρονιά που άλλαξε ο νόμος. Επειδή τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια του πήγαν κανονικά, 26 μήνες, ο Ηλίας θα έκανε μόνο 14 μήνες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που μου είχε πει τότε: «Μάμμα ο Θεός με αγαπά πολύ!!! Ότι θέλω μου έρχεται. Όσο σκέφτομαι ότι μόνο 14 μήνες θα χρειαστεί να κάνω στρατό, τρελαίνομαι από χαρά. Μετά οι σπουδές…!»
30 Δεκέμβριου 2008…
Του έδωσαν πενταήμερη άδεια από το στρατό. Όταν ήρθε στο σπίτι, μας φίλησε όλους και μας είπε: «Θα σας κάνω όλους από ένα δωράκι» και άνοιξε την σάκα του. Τον ρώτησα χαμογελώντας που τα βρήκε, πότε πρόλαβε να τα πάρει και μου είπε ότι τους τα χάρισαν οι πολιτικοί που τους επισκέφτηκαν εκείνες τις μέρες στο στρατόπεδο.
Ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι…
Ο νέος χρόνος μπήκε με δυνατές αγκαλιές και λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ… Πρωταγωνιστής ήταν ο Ηλίας. Ήταν πολύ χαρούμενος, όμορφος, πραγματικά έλαμπε!
Μετά το οικογενειακό τραπέζι, μου είπε ότι θα έβγαινε έξω με το κορίτσι και τους φίλους του. Τον ακολούθησα στο δωμάτιο και καθώς έφτιαχνε τα μαλλιά του μου είπε: «Μαμά εγώ δεν μπορώ να βλέπω γύρω μου δυστυχισμένους ανθρώπους. Θέλω να είναι όλοι ευτυχισμένοι, έτσι θέλω να ζω πάντα» και συνέχισε: «Δεν την αντέχω τη δυστυχία μαμά, θέλω όλο το κόσμο ευτυχισμένο». Ένιωσα πολύ περίεργα εκείνη τη στιγμή γιατί ποτέ ξανά δεν μου μίλησε με τέτοιο πάθος. Ήταν σαν να μιλούσε κάποιος άλλος και όχι ο Ηλίας. Ο γιός μου είχε τόσο καλή και καθαρή ψυχούλα που δεν άντεχε να βλέπει ανθρώπους δυστυχισμένους και μίζερους. Του απάντησα: «Και εγώ το ίδιο άγγελε μου! Θέλω πάντα να περιτριγυρίζομαι από ευτυχία κι ευτυχισμένους ανθρώπους» τον αγκάλιασα και προχωρήσαμε προς την έξοδο του σπιτιού.
Κάτω από τη μεγάλη στρογγυλή κολόνα του σαλονιού, σταμάτησε. Τον κοίταξα παράξενα, ένιωθα κάτι περίεργο να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Ποτέ ξανά δεν αισθάνθηκα τόσο περίεργα. Ήμασταν εγώ και αυτός, κανείς άλλος. Ήταν η στιγμή μας. Η στιγμή που ο Θεός μας χάρισε σαν αποχαιρετισμό…
Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτές τις στιγμές… Ήταν οι τελευταίες στιγμές. Οι τελευταίες πολύτιμες στιγμές που μοιράστηκα μαζί του. Με το γιο μου, το στερνοπαίδι μου, τον Ηλία μου. Δυστυχώς, ένας επίλογος γραφόταν εκείνες τις στιγμές. Ένας τραγικός επίλογος που σημάδεψε για πάντα τις ζωές όσων μείναμε πίσω, όσοι τον αγαπούσαμε…
Σκύβοντας προς το μέρος μου, με έσφιξε ζεστά στην αγκαλιά του και μου είπε: «Δεν θέλω να μου φοβάσαι απόψε. Αφού εμένα με ξέρεις…».
Με άφησε από την αγκαλιά του και βάζοντας το χέρι στη θέση της καρδιάς, συνέχισε: «Εγώ όταν πάω κάτω (εννοούσε την Κάτω Πάφο) ούτε πίνω ούτε τρέχω, το ξέρεις αυτό. Θα έρθω όπως πάντα». Με φίλησε και τον φίλησα. Τον ρώτησα μόνο τι ώρα θα γυρνούσε και μου είπε κατά τις 6. «Στο καλό γιέ μου» του είπα και τον φίλησα ξανά.
<!–
Ο γιός μου όμως δεν γύρισε ποτέ πίσω…
Εκείνο το βράδυ ήταν το τελευταίο, η τελευταία αγκαλιά, το τελευταίο φιλί, τα τελευταία λόγια. Ο πανέμορφος μου άγγελος έφυγε…
Θεέ μου!!! Αν ήξερα πως δε θα τον έβλεπα ποτέ ξανά, θα τον κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου και δεν θα τον άφηνα να φύγει. Πού να ήξερα, πού να ήξερα… Αχ και να ξαναγυρνούσε αυτή η νύχτα, να εξελίσσονταν όλα αλλιώς… Έτσι όπως θα έπρεπε να εξελιχθούν αν όλοι οι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι και όχι ανεύθυνοι…
Κάποια στιγμή καθώς κοιμόμασταν με τον άντρα μου, μας ξύπνησε ένας πολύ δυνατός θόρυβος. Σαν να χτυπούσαν λαμαρίνες. Σαν να τον ακούω ακόμα… Ίσως άλλα πράγματα με τον καιρό να έχουν κάπως πάρει άλλη όψη, άλλη μορφή, αλλά αυτός ο ήχος θα με συνοδεύει πάντα ολοζώντανος.
Κοίταξα το ρολόι, ήταν 6:10 το πρωί. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο σαλόνι για να πάρω τηλέφωνο τον Ηλία. Ήμουν πολύ ήρεμη και χαλαρή. Ήμουν σίγουρη ότι θα μου απαντούσε αμέσως και θα μου έλεγε: «Μαμά έρχομαι». Δεν απάντησε όμως. Πήρα ξανά και ξανά… Είπα μέσα μου: «Δεν θα πάει στο κακό το μυαλό μου. Ο Ηλίας μου είναι καλά». Του έγραψα μήνυμα «Πού είσαι Ηλία μου;» Καμία απάντηση. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν αλλά δεν ήθελα να παραδοθώ…
Πήγα στον άντρα μου και του το είπα. Δεν μου είπε τίποτα όμως και αυτό με παραξένεψε. Σκέφτηκα: «Μα δεν ανησύχησε;». Μετά το κακό, μου είπε ότι τo κατάλαβε, το ένιωσε και γυρνώντας τη πλάτη, άρχισε να προσεύχεται.
Ξαφνικά μια πόρτα παραβιάζεται, ανοίγει βίαια, και ο μεγάλος μας γιος, ο Τάκης μας, μπαίνει και μας λέει: «Μου τηλεφώνησαν ότι ο Ηλίας ενεπλάκη σε δυστύχημα και πρέπει να τρέξουμε γρήγορα κοντά του». Όπως ήμουν με τις πυτζάμες και χωρίς παπούτσια, έτρεξα στο αυτοκίνητο. Έπρεπε να τρέξω, ο Ηλίας μου κινδύνευε, έπρεπε να είμαι δίπλα του, να τον σώσω…
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο…
Τι φοβερή στιγμή Θεέ μου!!! Ποτέ και κανείς να μην ζήσει αυτή την αγωνία. Αυτή τη φοβερή στιγμή που νιώθεις ότι… έφτασε το τέλος. Το τι ακολούθησε… νέκρωσαν τα πάντα γιατί η ζωή ξαφνικά σταμάτησε. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε εκείνη την ώρα. Φώναζα: «Παναγία μου το παιδί μου». Νόμιζα ότι ζούσα έναν εφιάλτη. Μέσα στο σκοτείνιασμα του νου μου, έβλεπα διάφορα πρόσωπα, μάτια στραμμένα πάνω μου, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τι έκρυβε το ύφος τους ή μάλλον ήξερα…
Ένας γιατρός προσπαθούσε να με πλησιάσει αλλά εγώ τον απέφευγα. Τον απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Δεν ήθελα να με πλησιάσει. Φάνταζε σαν τέρας στα τρομαγμένα μου μάτια…
Αυτός όμως με πλησίασε και μου είπε: «Μήπως θέλετε να σας μιλήσω;» «Όχι! Δεν θέλω. Φύγε από μένα, απομακρύνσου». Ποτέ δεν μίλησα άσχημα σε άνθρωπο. Ποτέ. Ούτε κοίταξα με τέτοιο ύφος κανέναν. Αυτόν τον άνθρωπο όμως δεν τον ήθελα κοντά μου γιατί ήξερα πως κάτι κακό θα μου πει…
Με ρώτησε ποιό είναι το όνομα του γιού μου γιατί υπήρχε ένας πολύ σοβαρά τραυματίας. Του είπα: «Δεν θέλω να σου πω τίποτα… Θέλω να ζήσω ακόμα λίγο με την ελπίδα γιατρέ μου…». Ακολούθησαν στιγμές αρχαίας τραγωδίας.
Ο Ηλίας μου ήταν ο πρώτος νεκρός του 2009. «Το πρώτο θανατηφόρο δυστύχημα για το 2009 σημειώθηκε στις 6 το πρωί της Πρωτοχρονιάς στο δρόμο Κισσόνεργας – Πέγειας, με θύμα τον 18χρονο Ηλία Παναγιώτου από τη Γιόλου. Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο 18χρονος εθνοφρουρός συγκρούστηκε μετωπικά με διπλοκάμπινο που οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ 28χρονος, ο οποίος συνελήφθη από την Αστυνομία. Ο εθνοφρουρός, με συνοδηγό 16χρονο φίλο του, κατευθυνόταν από Πάφο προς την Πέγεια» έγραφαν τότε όλες οι εφημερίδες. Η σύγκρουση των δύο οχημάτων ήταν πλαγιομετωπική και ο Ηλίας, παρότι φορούσε ζώνη ασφαλείας, τραυματίστηκε κρίσιμα και υπέκυψε κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Ο 16χρονος φίλος του και ο οδηγός του διπλοκάμπινου τραυματίστηκαν ελαφρά.
Στην μνήμη του…
Χτίσαμε στην κορυφή ενός λόφου ένα εκκλησάκι, αφιερωμένο στον Προφήτη Ηλία. Ήταν κάτι που ο Ηλίας επιθυμούσε από παιδί.
Σήμερα 20 Ιουλίου, που η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Προφήτη Ηλία, θα προσευχηθώ για τον δικό μου Άγγελο αλλά και για όλους τους Αγγέλους εκεί ψηλά που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους.
Θεέ μου!!! Η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ συνεχίζει να προκαλεί χιλιάδες θανάτων κάθε χρόνο. Σε παρακαλώ κάνε όλους τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ και οι παραβάσεις του ορίου ταχύτητας, φέρνουν μόνο το θάνατο και κρατάνε τη δυστυχία κλεισμένη για πάντα μέσα στα σπίτια και στις ψυχές μας».
Πηγή: ant1iwo.com