Αυτός ο άνθρωπος έχει ατέλειωτη υπομονή, μεγαλοψυχία, ευγένεια, συνέπεια και εντιμότητα. Είναι ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος που χαίρεται κανείς να συναναστρέφεται μαζί του!
Θέλει να γνωρίσει τον δότη του και να του πει ένα μεγάλο ευχαριστώ. Να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του…
Υπάρχουν όμως και πολλοί άνθρωποι που θέλουν να ευχαριστήσουν εκείνον, επειδή τους βοηθά και τους στηρίζει με τις συμβουλές και την αγάπη του.
«Το να γεννιέσαι μία φορά είναι δώρο Θεού. Το να ξαναγεννιέσαι, όμως, είναι κάτι πολύ πιο ανώτερο και πιο σημαντικό»
Ο Γιάννης Παναγιώτου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 29/3/1983 στην Λευκωσία. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια ξέγνοιαστα, με αγάπη, χαρά και παιχνίδι. Όταν τελείωσα το σχολείο και το στρατό, πήγα για σπουδές στην Αγγλία. Ήμουν 22 ετών τότε…
Χαιρόμουν τη φοιτητική ζωή και έκανα πολλά όνειρα. Δυστυχώς όμως, όλα άλλαξαν όταν διαγνώστηκα με λέμφωμα non-Hodgkin σε στάδιο 2Α. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ήξερα ότι όλα θα άλλαζαν στη ζωή μου, τα όνειρά μου, οι σπουδές μου. Σκεφτόμουν «γιατί πρέπει να περάσω όλο αυτό», αλλά ο δρόμος ήταν μονόδρομος.
Όταν άκουσα όμως τους γιατρούς και μίλησα και με παλιούς ασθενείς, κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να είσαι αισιόδοξος, με θετική σκέψη. Έτσι κι εγώ, αντί να το βλέπω σαν έναν τεράστιο τοίχο, το σκέφτηκα σαν εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδηθεί. Ήταν δύσκολο και μεγάλο εμπόδιο, αλλά ευτυχώς όχι ανυπέρβλητο.
Το 2005 διέκοψα τις σπουδές μου και ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Κράτησαν περίπου έξι μήνες. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος, υπήρχε ανησυχία και αβεβαιότητα. Όλα όμως πήγαν καλά, το λέμφωμα υποχώρησε και έτσι κατάφερα να συνεχίσω το 2ο εξάμηνο του πανεπιστημίου.
Δυστυχώς όμως…
Μετά από δυο χρόνια, το λέμφωμα εμφανίστηκε ξανά σε στάδιο 3Α. Έτσι, το 2007 αναγκάστηκα να έρθω πίσω στη Κύπρο για θεραπείες. Αυτή τη φορά ήταν πιο δυνατές, πιο εντατικές και πιο δύσκολες. Υποβλήθηκα σε αυτόλογη μεταμόσχευση (μεταμόσχευση από δικά μου κύτταρα) αλλά δυστυχώς, αποδείχτηκε ότι το λέμφωμα ήταν ανθεκτικό και δεν είχαμε καλά αποτελέσματα.
Δυο χρόνια μετά την αυτόλογη μεταμόσχευση, το 2009, είχα και πάλι υποτροπή. Αυτή τη φορά χρειάστηκε να μεταβώ με τους γονείς μου στην Αγγλία για θεραπεία και προετοιμασία για να κάνω μεταμόσχευση αρχέγονων κύτταρων από δότη. Η αδελφή μου και άλλοι συγγενείς δεν ήταν συμβατοί δότες και έτσι εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο Καραϊσκάκειο Ίδρυμα και το Antony Nolan Foundation της Αγγλίας, καθώς επίσης και στον Θεό, για να βρεθεί συμβατός δότης.
Μέχρι να βρεθεί κάποιος συμβατός δότης, ήμασταν μέσα στην αγωνία και το άγχος. Το καλοκαίρι του 2009, βρέθηκαν 2 δότες αλλά δυστυχώς, για διάφορους λόγους δεν ανταποκρίθηκαν θετικά. Απογοητεύτηκα πολύ αλλά προσπάθησα να παραμείνω αισιόδοξος για χατίρι των γονιών μου.
Ευτυχώς όμως, οι προσευχές μου, των γονιών μου, της γιαγιάς και των δικών μου ανθρώπων, εισακούστηκαν! Μετά από μερικούς μήνες, ανευρέθηκε συμβατός δότης στη Κύπρο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωθα…
Όλα άλλαξαν μέσα μου, έμοιαζαν όμορφα! Η ελπίδα και η αισιοδοξία πλημμύρισαν τη καρδιά μου. Νιώθω και πάντα θα νιώθω απεριόριστη ευγνωμοσύνη προς αυτόν τον άνθρωπο, τον άγνωστο δότη μου. Μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο! Μου έσωσε τη ζωή!
Ήμουν δυνατός και αισιόδοξος αλλά υπήρχαν πολλές δυσκολίες. Δεν ήταν μόνο η μεταμόσχευση αλλά και η ψυχολογική δυσκολία. Το να είσαι τόσο πολύ χρόνο στο νοσοκομείο μέσα σε ένα δωμάτιο 3Χ3 ήταν πραγματικά ψυχοφθόρο. Θυμάμαι όταν βγήκα από το νοσοκομείο, το πόσο πολύ εντύπωση μου έκανε ο ήχος της πόλης, οι κουβέντες των ανθρώπων και το θρόισμα των φύλλων.
Σήμερα…
Είμαι ευγνώμων για τη ζωή, τους γονείς, τους φίλους και όλους όσους με βοήθησαν και ήταν διαρκώς δίπλα μου. Έμαθα να εκτιμώ την υγεία και τα μικρά πράγματα στη ζωή, να μην επιζητώ τα ανούσια αγαθά υλικά και έμαθα να παλεύω γι’ αυτά που θέλω να επιτύχω.
Κάθε χρόνο, σαν μέρα γενεθλίων, γιορτάζω και στις 9 Οκτωβρίου. Είναι η μέρα που ξαναγεννήθηκα και τη γιορτάζω μαζί με φίλους και συγγενείς. Κάνω ένα πάρτι χαράς, πάρτι ενημέρωσης, πάρτι φιλανθρωπίας και αντί για δώρα κάνουμε όλοι εισφορές για να βοηθήσουμε εκεί που χρειάζεται.
Ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου τον δότη μου αλλά και όλους τους δότες του κόσμου που εξαιτίας τους, συνεχίζουν να χαμογελούν ένα σωρό άλλοι άνθρωποι! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!».
«Σε ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου γιατί όταν περνούσα τον δικό μου Γολγοθά, τον ίδιο καρκίνο που είχες κι εσύ, μου στάθηκες και με βοήθησες να νιώσω καλύτερα, να γίνω πιο δυνατή και να μην φοβάμαι. Να είσαι πάντα καλά Γιάννη μου και να συνεχίσεις να βοηθάς αυτούς που το χρειάζονται».
Χριστίνα Χαραλάμπους