Για να κάνεις οτιδήποτε σ’ αυτό τον κόσμο που αξίζει τον κόπο, μην κοντοστέκεσαι τρέμοντας αναλογιζόμενος το κρύο και τον κίνδυνο. Βούτα μέσα και πάλεψε όσο καλύτερα μπορείς.
Η ιστορία της Μούνιμπα Μαζάρι από το Πακιστάν αποτελεί πρότυπο στις μέρες μας όχι μόνο για εκείνους που λένε πως «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» αλλά και για όσους η θέληση και η επιμονή, τους έχουν εγκαταλείψει προ πολλού.
Η Μούνιμπα Μαζάρι γεννήθηκε στο Πακιστάν στις 3 Μαρτίου του 1987, μεγαλωμένη σε ένα αυστηρό και συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον, έμαθε από πολύ μικρή να υπακούει τον πατέρα της και τους κανόνες μιας καθώς πρέπει κοινωνίας. Η ίδια ξεκίνησε την καριέρα της ως συγγραφέας ενώ η μεγάλη της αγάπη από μωρό παιδί ήταν η ζωγραφική.
Σε ηλικία 18 χρονών ο πατέρας της θα της ζητήσει να παντρευτεί. Παρά τη θέληση της θα υπακούσει τους γονείς της. Θα παντρευτεί αλλά ο γάμος της δεν θα ευτυχίσει.
«Πριν από 9 χρόνια περίπου έπεσα θύμα τροχαίου, ο άνδρας μου κάπως αποκοιμήθηκε και το αμάξι έπεσε σε χαντάκι. Αυτός τα κατάφερε να πηδήξει και να σωθεί. Χαίρομαι γι’ αυτόν, αλλά εγώ έμεινα μέσα στο αμάξι και υπέστη πολλαπλά τραύματα, η λίστα των οποίων είναι μεγάλη. Η κερκίδα και η ωλένη του δεξιού χεριού έσπασαν, ο καρπός, ο ώμος και η κλείδα.
Όλος ο θώρακας έσπασε. Αλλά αυτός ο τραυματισμός που άλλαξε εμένα και τη ζωή μου τελείως ήταν ο τραυματισμός στην σπονδυλική στήλη. Πολλοί άνθρωποι ήρθαν να με σώσουν, με τράβηξαν έξω από το αυτοκίνητο και καθώς με τραβούσαν προς τα έξω κόπηκε εντελώς ο νωτιαίος μυελός. Εκείνοι οι δυόμιση μήνες στο νοσοκομείο ήταν απαίσιοι, ήμουν στα όρια της απελπισίας.
Μια μέρα ο γιατρός μου είπε «Άκουσα ότι ήθελες να γίνεις καλλιτέχνης αλλά κατέληξες νοικοκυρά. Σου έχω άσχημα νέα. Δεν θα μπορέσεις να ζωγραφίσεις ξανά»,
την άλλη μέρα ο γιατρός ήρθε και μου είπε:
«Η σπονδυλική σου στήλη είναι τόσο άσχημα, που δεν θα περπατήσεις ποτέ ξανά». Πήρα βαθιά ανάσα και είπα δεν πειράζει. Την άλλη ημέρα ο γιατρός ήρθε και μου είπε:
«Εξαιτίας του τραυματισμού στην πλάτη και της σύνδεσης που έχεις, δεν θα μπορέσεις να κάνεις παιδί». Εκείνη την ημέρα απελπίστηκα. Άρχισα να ρωτάω γιατί να ζω; Αυτό που με κράτησε στη ζωή ήταν μια μέρα που ρώτησα τους αδερφούς μου, ξέρω ότι έχω παραμορφωμένο χέρι, αλλά βαρέθηκα να βλέπω αυτούς τους άσπρους τοίχους του νοσοκομείου και αυτές τις λευκές ποδιές, φέρτε μου λίγα χρώματα, φέρτε μου μικρούς καμβάδες, θέλω να ζωγραφίσω.
Έτσι ο πρώτος πίνακας που έκανα ήταν πάνω στο κρεβάτι του θανάτου μου που ζωγράφισα για πρώτη φορά. Τι καταπληκτική θεραπεία που ήταν, χωρίς να λέω ούτε μια λέξη, μπορούσα να βγάλω ό, τι είχα μέσα στην καρδιά μου. Οι άνθρωποι μου έλεγαν «Τι ωραία που ζωγραφίζεις, τόσα χρώματα»… κανείς δεν μπορούσε να δει τη θλίψη μέσα τους παρά μόνο εγώ.
Και εκείνη την ημέρα αποφάσισα ότι θα ζήσω τη ζωή μου για τον εαυτό μου, δεν πρόκειται να γίνω το τέλειο πρόσωπο για κάποιον, θα ζήσω το κάθε λεπτό και θα το κάνω τέλειο για μένα. Κατέγραψα ένα – ένα τους φόβους μου και αποφάσισα να τους ξεπεράσω».
Για την Πακιστανή καλλιτέχνη και ακτιβίστρια ο μεγαλύτερος της φόβος ήταν το διαζύγιο από τον σύζυγό της. Παρόλα αυτά την ημέρα που αποφάσισε πως αυτό δεν ήταν τίποτα παρά μόνο φόβος, ελευθερώθηκε, ελευθερώνοντας και εκείνον.
«Κι έγινα συναισθηματικά τόσο δυνατή, ώστε την ημέρα που έμαθα ότι παντρεύεται του έστειλα μήνυμα ότι χαίρομαι για σένα και σου εύχομαι ότι καλύτερο και ξέρει ότι προσεύχομαι για εκείνον σήμερα. Ο νούμερο δυο φόβος μου ήταν ότι δεν θα ξαναγινόμουν μητέρα ποτέ, κι αυτό ήταν ολέθριο για μένα. Μετά όμως κατάλαβα ότι υπάρχουν τόσα παιδιά που το μόνο που θέλουν είναι αποδοχή».
Έτσι ξεκίνησε τη διαδικασία της υιοθεσίας, αρχικά έδωσε το όνομά της σε διάφορες οργανώσεις και ορφανοτροφεία. Η μεγάλη της επιθυμία να αποκτήσει παιδί μέσω της υιοθεσίας θα γίνει πραγματικότητα μετά από δύο χρόνια. Η ίδια θα αποκαλύψει πως όταν την πήραν τηλέφωνο και της το ανακοίνωσαν αισθάνθηκε πραγματικούς πόνους τοκετού. Όταν πήρε στην αγκαλιά της τον γιο της ήταν δύο μηνών, σήμερα είναι έξι.
«Ξέρετε ποιό πράγμα πονάει πιο πολύ, όταν καταλήγεις σε αναπηρικό καροτσάκι, ότι δεν θα γίνεις αποδεκτός από τους ανθρώπους γιατί σε έναν κόσμο τέλειων ανθρώπων είμαστε ατελείς. Έτσι αποφάσισα να εμφανίζομαι περισσότερο δημοσίως. Άρχισα να ζωγραφίζω, έκανα εκστρατείες ως μοντέλο, αποφάσισα να μπω στην κρατική τηλεόραση του Πακιστάν ως κεντρική παρουσιάστρια. Έγινα πρέσβειρα καλής θελήσεως των Ηνωμένων Εθνών και τώρα είμαι εδώ και μιλώ για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών».
Η Μούνιμπα Μαζάρι βρίσκεται στη λίστα των 100 πιο σημαντικών γυναικών του 2015 του BBC, ενώ το 2016 βρισκόταν ανάμεσα στις 30 πιο σημαντικές προσωπικότητες που επηρεάζουν την κοινή γνώμη στη λίστα του περιοδικού FORBES.
«Έτσι αν δεχτείς τον εαυτό σου όπως είσαι ο κόσμος θα σε αναγνωρίσει. Όλα ξεκινούν από μέσα σου. Ποτέ δεν θα ήθελα να είμαι σε αναπηρικό καρότσι. Αυτή η ζωή είναι ένα τεστ και μια δοκιμασία. Τα τεστ δεν γράφτηκαν για να είναι εύκολα. Δεν πειράζει κι αν φοβηθείς, δεν πειράζει κι αν κλάψεις. Τίποτα δεν πειράζει, αλλά μην παραιτηθείς. Δέξου με χαρά κάθε αναπνοή που παίρνεις, γιόρτασε τη ζωή σου. Ζήσε την, μην πεθάνεις πριν έρθει ο θάνατός σου. Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στην ευγνωμοσύνη. Έτσι να είσαι ευγνώμονας, να είσαι ζωντανός και να ζεις την κάθε σου στιγμή»
Η ίδια είχε πει πως σε όλη της τη ζωή έψαχνε να βρει έναν ήρωα και δεν βρήκε, έτσι έγινε η ίδια ο ήρωας του εαυτού της. Παρά τις δυσκολίες που πέρασε, η Μούνιμπα Μαζάρι αποδέχθηκε τον εαυτό της, αγάπησε τις αδυναμίες της, τις έκανε όπλο και δύναμή της. Με όλα όσα μοιράστηκε μαζί μας αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά πρότυπα της σύγχρονης εποχής. Και να θυμάστε η προσωπικότητά μας είναι ο κήπος και η θέλησή μας ο κηπουρός. Καλλιεργήστε το μέσα σας και δείτε να ανθίζει ο πιο όμορφος εαυτός σας!
Μια ιστορία που δίνει δύναμη σε όλους μας. Δείτε το ρεπορτάζ που ετοίμασε ο δημοσιογράφος Τάσος Ευαγγέλου για την εκπομπή “Με αγάπη Χριστιάνα” σε μοντάζ της Κυριακής Αδάμου.
