Της Χριστιάνας Διονυσίου (ΑΝΤ1.com.cy)
Είναι πολύ ευγενική και προσγειωμένη κοπέλα, έτσι ήταν από τότε που ήταν παιδί. Σέβεται και αγαπά όλο τον κόσμο. Είναι μια πολύ διακριτική παρουσία, από το είδος ανθρώπου που δεν ξεχνάς, καθώς είναι μια πολύ καλή και γλυκομίλητη κοπέλα.
Βίωσε μια αλλιώτικη εγκυμοσύνη…
Έφτασε ένα βήμα πριν το θάνατο όμως τα κατάφερε και εκείνη και το παιδάκι της. Οι γιατροί μάλιστα το ονόμασαν “μικρό θαύμα”. Και πώς να μην είναι, όταν παρά τις αντιξοότητες, κατόρθωσε να σπάσει κάθε ιατρικό φραγμό και σήμερα, έχει ξεπεράσει κάθε κίνδυνο και χαίρει άκρας υγείας Σίγουρα ένα πρόωρο μωρό γίνεται «μικρό θαύμα» και μάθημα ζωής για όλους!
Η Άντρη Σοφοκλέους αναφέρει στο ant1.com.cy και στην Χριστιάνα Διονυσίου:
«Γεννήθηκα στις 23/08/1990 στο Δασάκι Άχνας. Το 2008, όταν τελείωσα το λύκειο, πήγα στα Γιάννενα για σπουδές, στο Τμήμα Φιλοσοφικής Παιδαγωγικής Ψυχολογίας Ιωαννίνων όπου πήρα το πτυχίο μου. Το 2010 γνώρισα τον σύζυγό μου, τον Βαγγέλη. Μετά από δυο χρόνια παντρευτήκαμε και από τότε είμαι μόνιμος κάτοικος Ιωαννίνων και εργάζομαι στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων ως βοηθητικό προσωπικό.
Τον Ιανουάριο του 2014 έμεινα έγκυος και μέχρι τον δεύτερο μήνα όλα πήγαιναν μια χαρά. Στον τρίτο μήνα, είχα μια μικρή αιμορραγία και έπρεπε να μείνω κλινήρης στο κρεβάτι μου. Αν και ο γιατρός με επιβεβαίωσε ότι όλα πάνε καλά, εγώ φοβόμουν και έκανα τάμα στην Παναγία. Η γιαγιά μου η Γεωργία, μητέρα του πατέρα μου, προσευχόταν συνέχεια για μένα και έκανε συνέχεια παρακλήσεις.
Την 23η εβδομάδα εγκυμοσύνης…
Κατεβήκαμε στην Αθήνα, στο νοσοκομείο. Ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί θα μαθαίναμε το φύλο του μωρού. Όταν όμως άρχισε ο υπέρηχος, ο γιατρός αγχώθηκε, το πρόσωπό του άσπρισε. Με ρώτησε αν νιώθω καλά και όταν του απάντησα: «Μια χαρά γιατί;» εκείνος φώναξε μια νοσοκόμα, της είπε να μου πάρουν αίμα, δείγμα κολπικού υγρού και να με μεταφέρουν σε δωμάτιο. Ο γιατρός εκείνη τη στιγμή δεν είπε τίποτα σε μένα, μίλησε μόνο με τον άντρα μου. Του είπε ότι μπήκε υγρό και έσπασε τον σάκο και ότι πρέπει να αποβάλω γιατί κινδυνεύω. Ο Βαγγέλης τα έχασε εκείνη τη στιγμή αλλά δεν είπε τίποτα σε μένα για να μην με στεναχωρέσει. Μου είπε απλά: «όλα καλά».
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, όταν βγήκαν και τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μου ανακοίνωσαν ότι έπρεπε να κάνω έκτρωση γιατί αλλιώς θα κινδύνευε η ζωή μου. Δεν γνώριζα ότι μέχρι 24 εβδομάδων, είναι το όριο για μια νόμιμη έκτρωση, σε περίπτωση που το μωρό έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και πρέπει να τερματιστεί η εγκυμοσύνη. Οι γιατροί φοβόντουσαν περισσότερο από μένα. Εγώ από την άλλη ήμουν σίγουρη ότι δεν επρόκειτο να ζήσω. Το πιο περίεργο όμως, ήταν ότι ενώ η λοίμωξη που είχα ήταν πολύ σοβαρή, το παιδί δεν είχε παραμορφωθεί.
Μετά από δυο μέρες έπρεπε να επαναλάβω κάποιες από τις εξετάσεις και έγινε κάτι πραγματικά απίστευτο…
Έγινε θαύμα…
Κανείς από τους γιατρούς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν καθαρές. Δεν υπήρχε πια μόλυνση και το μωράκι χωρίς υγρά, πήρε 300 γραμμάρια. Στις 17 Μαΐου μου ανακοίνωσαν ότι την Δευτέρα, 19 Μαΐου, θα ολοκλήρωναν τον υπέρηχο για να δουν αν το μωρό είναι καλά και αν όχι, θα μου έκαναν έκτρωση. Όταν μείναμε μόνοι με τον σύζυγό μου στο δωμάτιο, του είπα: «Ότι και αν συμβεί, θέλω να το κρατήσω. Άμα εσύ δεν το θέλεις μπορείς να φύγεις». Εκείνος, κοιτώντας με αγάπη μου απάντησε: «Ότι κι αν αποφασίσεις θα είμαι δίπλα σου».
Την επόμενη μέρα το πρωί…
Όταν ήμουν στην τουαλέτα, ένιωσα το κεφαλάκι του μωρού να βγαίνει. Τρόμαξα πάρα πολύ και φώναξα το γιατρό. Με πήγαν αμέσως για υπέρηχο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του: «Δυστυχώς το παιδί έχει κατέβει στον τράχηλο και πρέπει να πάμε γρήγορα στο χειρουργείο» και συνέχισε: «Μετά το χειρουργείο μπορεί να βγει ένας αλλά μπορεί και κανένας».
Συνέβη όμως και δεύτερο θαύμα…
Μετά από τέσσερις ώρες, το μωράκι γεννήθηκε ζωντανό και μάλιστα έκλαψε. Ήμασταν και οι δυο ζωντανοί! Η Παναγία είχε κάνει το θαύμα της!!!
Το μωράκι αμέσως διασωληνώθηκε και ήταν με μηχανική υποστήριξη αναπνοής.Οι γιατροί ήξεραν ότι δεν θα ζούσε για πολύ αφού ήταν μόλις 24 εβδομάδων. Εντωμεταξύ, όταν ήμουν στο χειρουργείο ναρκωμένη, έβλεπα τους τρεις ιεράρχες μπροστά μου και την εκκλησία τους στο χωριό του άντρα μου.
Κανείς δεν το πίστευε, όλοι μιλούσαν για ένα «μικρό θαύμα». Βέβαια, οι γιατροί ανησυχούσαν για πολλά άλλα… Ήταν πολύ μικρό και δεν γνώριζαν νοητικά και κινητικά πως θα εξελιχτεί. Εγώ όμως τόσο πολύ χάρηκα που ήξερα, ένιωθα ότι θα ήταν μια χαρά, θα ζούσε και θα μεγάλωνε φυσιολογικά.
Οι γιατροί μας έλεγαν κάθε φορά πως η κατάσταση του ήταν σοβαρή αλλά σταθερή. Μάλιστα το υπερηχογράφημα νεογνικού εγκεφάλου ήταν καθαρό. Το έκαναν τρεις φορές και πάντα έδειχνε το ίδιο. Όλες οι εξετάσεις που του έκαναν ήταν καθαρές όμως έπρεπε να παραμείνει διασωληνωμένο και για έξι μήνες στη θερμοκοιτίδα.
Ανά διαστήματα έκαναν δοκιμές για να τον αποδεσμεύσουν, παρόλο που ήταν τόσο μικρός, άντεχε 48 ώρες. Έναν μήνα μετά, άρχισαν σταδιακά να του χορηγούν γάλα με καθετήρα και το στομαχάκι του το ανεχόταν μια χαρά.
Κάποια στιγμή όμως, δυστυχώς, δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα με το στομαχάκι του και έπρεπε να μπει χειρουργείο. Όλοι φοβόμασταν ότι δεν θα αντέξει όμως η Παναγία έκανε ξανά το θαύμα της και το αγοράκι μου έζησε. Βασανίστηκε πάρα πολύ για αρκετούς μήνες, ήταν όμως δυνατό γιατί είχε δίπλα του την Παναγιά.
Δυο μήνες μετά, τον είδε και παιδοφθαλμίατρος. Έπρεπε να παρακολουθεί τον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Μετά από 20 μέρες, μας είπαν ότι έπρεπε να πάμε στο Νοσοκομείο Παίδων για να υποβληθεί σε laser. Τα πράγματα δεν ηταν εύκολα… Οι πιθανότητες να ζήσει ηταν μηδαμινές εξαιτίας του πνεύμονα.
Ζήσαμε και τρίτο θαύμα…
Όλα πήγαν μια χαρά, η όραση του μέχρι σήμερα είναι πολύ καλή. Μετά την ανάρρωσή του μεταφέρθηκε στο «Νοσοκομείο Αλεξάνδρα». Όλα πήγαιναν καλά και ενώ περιμέναμε πως σύντομα θα ερχόταν στο σπίτι μας, το μωράκι μας αρρώστησε ξανά…
Ένα πρωί που πήγα να το δω, μου είπαν πως ήταν στην απομόνωση γιατί κόλλησε ένα μικρόβιο στα οπίσθια κατά τη μεταφορά του από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Αυτό το μικρόβιο ήταν θανατηφόρο και το φάρμακο τότε ήταν σε πειραματικό στάδιο. Χωρίς δεύτερη σκέψη υπέγραψα να του το δώσουν και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Το μικρόβιο υποχώρησε και για πρώτη φορά, μετά από πέντε ολόκληρους μήνες, το πήρα αγκαλιά. Ήμουν η πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου!
Σιγά σιγά η μέρα που θα το παίρναμε στο σπίτι πλησίαζε…
Στις 14 Νοεμβρίου πήραμε την μεγαλύτερη χαρά της ζωής μας. Το μωράκι μας ήρθε στο σπίτι μαζί μας. Βέβαια, μείναμε άλλους έξι μήνες στην Αθήνα για να το βλέπουν καθημερινά οι γιατροί και για να κάνει δυο φορές την εβδομάδα φυσικοθεραπεία. Μετά, πηγαίναμε κάθε τρεις μήνες στο νοσοκομείο και αυτό γινόταν μέχρι πέρσι.
Είμαι ευγνώμων για κάθε στιγμή που έζησε ο μικρός μου Νότης, για κάθε εμπόδιο που ξεπέρασε, για το γεγονός ότι μπορώ να τον κρατώ στην αγκαλιά μου. Πράγματα που άλλες μαμάδες θεωρούν δεδομένα. Ποτέ δεν πίστευα ότι είχα τέτοια δύναμη μέσα μου, αλλά μου την έδωσε η Παναγία και ο Νότης που κάθε μέρα πάλευε για την ζωή του! Είμαι ευλογημένη που έφερα στον κόσμο ένα τέτοιο πλάσμα, τόσο αποφασισμένο να ζήσει, τόσο δυνατό! Τι περισσότερο θα μπορούσα να ζητήσω ως μητέρα;
Η αλήθεια, όλα αυτά που βίωσα, ένα βήμα κάθε φορά πριν τον θάνατο και μετά το θαύμα, με άλλαξαν σαν άνθρωπο. Με ωρίμασαν πολύ, κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την υγεία και κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Είδα την μισή μου εγκυμοσύνη να εξελίσσετε εκτός κοιλιάς…
Η ζωή μας σήμερα…
Ο μικρός Νότης είναι έξι χρονών και πηγαίνει νηπιαγωγείο. Περπατάει, μιλάει, βλέπει, ελέγχει τους σφιγκτήρες και έχει κόψει την πάνα. Έχει πολύ καλή γνωστική αντίληψη και καλή επικοινωνία. Κάνει λογοθεραπεία και εργοθεραπεία και η δασκάλα του μου είπε ότι είναι ο καλύτερος βοηθός της στην τάξη.
Σε λίγους μήνες θα αποκτήσουμε και δεύτερο παιδάκι…
“Είμαι έγκυος 6 μηνών και ο Νότης περιμένει πως και πως το αδελφάκι του. Εύχομαι αυτή τη φορά να πάνε όλα καλά! Ευχαριστώ το Θεό που έσωσε το παιδάκι μου και που με αξίωσε να ζήσω και δεύτερη εγκυμοσύνη. Ευχαριστώ τον άντρα μου που είναι δίπλα μου και με στηρίζει. Οι δυο άντρες μου είναι συνέχεια δίπλα μου, το ίδιο και η Παναγιά. Την ευχαριστώ!”
Πηγή: ANT1.com.cy / Χριστιάνα Διονυσίου
