Της Χριστιάνας Διονυσίου*
Είναι μια ταλαιπωρημένη νέα γυναίκα, που παλεύει να σταθεί στα πόδια της, πληγωμένη από τη ζωή και με ένα σωρό προβλήματα υγείας. Το βράδυ βυθίζεται στο σκοτάδι της, βουλιάζει στον πόνο της και προσεύχεται να γίνει ένα θαύμα…
«Γεννήθηκα στις 11/5/1975 στο Αυγόρου. Στη ζωή μου δυστυχώς τίποτα δεν ήταν εύκολο… Δεν έχω χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις. Γενικά, οι όμορφες στιγμές ήταν ελάχιστες.
Αρραβωνιάστηκα στα 15, παντρεύτηκα στα 19 και είμαι μητέρα 3 παιδιών. Είχα ερωτευτεί τον σύζυγό μου αλλά δυστυχώς, το 2009 χωρίσαμε οριστικά.
Όταν άρχισαν τα προβλήματα υγείας…
Το πρώτο έμφραγμα του μυοκαρδίου (καρδιακή προσβολή), το έπαθα 2005 και το 2006, όταν γέννησα τον γιό μου, έπαθα πνευμονική εμβολή (είναι ένας θρόμβος στα αιμοφόρα αγγεία των πνευμόνων και αποτελεί επείγον ιατρικό περιστατικό). Επίσης, πάσχω από το Σύνδρομο
Αποφρακτικής Άπνοιας στον Ύπνο. Σήμερα δεν μπορώ να περπατάω καλά και χρειάζομαι συνέχεια οξυγόνο.
Οι κόρες μου ευτυχώς έχουν πάρει το δρόμο τους. Σήμερα ζούνε στα δικά τους σπίτια, βέβαια έρχονται και με βλέπουν. Μαζί μου έχω το 14χρονο αγοράκι μου που και αυτό όμως βασανίζεται αρκετά. Συνέχεια του ζητάω βοήθεια, ακόμα και για τις δουλειές του σπιτιού.
Δυστυχώς δεν έχω κάποιον να με βοηθάει
Αναγκάζομαι να οδηγώ (έχω βέβαια οξυγόνο και στο αυτοκίνητο) και με χίλια βάσανα κάνω μερικές δουλειές του σπιτιού. Δεν έχω όμως καθόλου αντοχή με αποτέλεσμα μετά να υποφέρω από πόνους και κούραση. Χρειάζομαι κατ΄οίκον φροντίδα από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Περιμένω τόσο καιρό να μου στείλουν μια φροντίστρια μα ούτε τα τηλέφωνα δεν μου απαντούν. Έκανα αίτηση εδώ και καιρό αλλά δυστυχώς δεν πήρα καμία απάντηση.
Να φανταστείτε, επειδή δεν μπορώ να ανεβαίνω τα σκαλιά του σπιτιού μου, το καλοκαίρι που δεν αντέχω τη ζέστη κοιμάμαι έξω. Αυτές τις μέρες η αλήθεια, νόμιζα πως θα πεθάνω. Χθες μια γειτόνισσα ανάλαβε με δικά της έξοδα να μου βάλει κλιματιστικό και την ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου. Δυστυχώς, εγώ με την σύνταξη που παίρνω είναι αδύνατον να μπορέσω να βάλω.
Το μεγαλύτερο μου βάσανο, το μεγαλύτερο μαράζι…
Η τράπεζα θα μου πάρει το σπίτι και δεν ξέρω τι να κάνω. Κάθε βράδυ κλαίω. Απελπίστηκα πια… Η ζωή μου μοιάζει με κόλαση. Είναι σαν εφιάλτης από τον οποίο δεν μπορώ να ξυπνήσω. Με την σύνταξη που παίρνω ίσα ίσα που τα βγάζω πέρα. Φοβάμαι για το μέλλον, τρέμω για το παρόν. Όλα με πονάνε…
Δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω, θέλω να χαμογελάσω, θέλω να νιώσω καλά αλλά δεν μπορώ, υποφέρω κάθε μέρα και περισσότερο. Η ψυχή μου πονάει, πονάει πολύ».
Discussion about this post