Το παιδί τους ήταν εννέα ετών αλλά ήταν σαν να ήταν εννέα μηνών…
Αυτή η οικογένεια έμοιαζε πάντα με…
Φουρτουνιασμένη θάλασσα που σε τρομάζει και που ποτέ δεν έχει γαληνέψει. Στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι, δεν χάρηκαν στιγμή στη ζωή τους. Το πιο μελαγχολικό πρόσωπο όμως το έχει η μητέρα…
Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, μέσα στη φτώχεια και όταν έκανε τη δική της οικογένεια, οι δοκιμασίες γινόντουσαν όλο και πιο σκληρές.
Πέρασε ατέλειωτες στιγμές αγωνίας, μοναξιάς και πόνου. Τα σοβαρά προβλήματα υγείας των παιδιών της, τρελαίνει, σκοτώνει κάθε στιγμή τη ψυχή και το μυαλό της.
Η Αθηνά Ηλία από το Αυγόρου, αναφέρει στο ant1iwo:
«Στη ζωή μου τίποτα δεν ήταν εύκολο, κάθε μου βήμα και μια δοκιμασία. Δεν με ένοιαζε όμως γιατί αγωνιζόμουν, πάλευα και προχωρούσα. Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που με έκαναν τις περισσότερες φορές να νιώθω εντελώς αδύναμη, άρχισαν όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί…
Παντρευτήκαμε με τον Προκόπη το 1976 και αποκτήσαμε τέσσερα παιδιά, όλα αγόρια. Δυστυχώς, τα δυο μεγαλύτερα υπέφεραν πολύ στη ζωή τους.
Τώρα όμως είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, τώρα που πλησιάζει το τέλος, πονάμε ακόμα πιο πολύ…
Το πρώτο μας παιδί, ο Γιάννης μας, ήταν ένα φυσιολογικό παιδάκι μέχρι τα πρώτα του γενέθλια, έπειτα όλα άλλαξαν…
Ένα βράδυ είχε υψηλό πυρετό και έπαθε σπασμούς. Πήγαμε στο νοσοκομείο και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για μερικές μέρες. Ο άντρας μου το βράδυ είχε φύγει και ήρθε την επόμενη μέρα. Όταν είδε τον Γιάννη μου είπε: «Αυτό δεν είναι το δικό μας παιδί», πράγματι ήταν αλλιώς, είχε αλλάξει το βλέμμα του. Αργότερα διαπιστώσαμε ότι ο γιoς μας, δεν ήταν πια ένα φυσιολογικό παιδί. Λάθος ενέσεις; Λάθος φάρμακα; Ποτέ δεν μάθαμε…
Ζητήσαμε να μεταβεί στο εξωτερικό για να τον δουν και άλλοι γιατροί. Δυστυχώς από λάθος στάλθηκε άλλο παιδί αντί το δικό μας, μετά μάθαμε ότι χάθηκαν τα χαρτιά του.
Κάθε μέρα που περνούσε καταλαβαίναμε ότι το παιδί μας δεν φερόταν όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Αντιδρούσε εντελώς διαφορετικά, δεν μιλούσε και ήταν υπερκινητικός.
Ένα χρόνο αργότερα…
Έμεινα έγκυος και όταν γέννησα το δεύτερο παιδί μας, τον Ηλία μας, αρχίσαμε να βιώνουμε ξανά τον ίδιο εφιάλτη.
Αυτή τη φορά, ήταν ακόμα χειρότερα…
Το βρέφος είχε σοβαρά προβλήματα με τα έντερα του. Μια ακόμη λάθος διάγνωση, ήρθε να σκοτώσει και την παραμικρή δύναμη που μου είχε απομείνει. Ο Ηλίας μας δεν μεγάλωνε κανονικά όπως όλα τα άλλα παιδάκια. Δεν μπορούσε να φάει κανονικά, να περπατήσει και να μιλήσει.
Ο Ηλίας
Εν τω μεταξύ, πέρα από τα προβλήματα υγείας του Γιάννη και του Ηλία, είχαμε και οικονομικά προβλήματα. Είχα γεννήσει και το τρίτο μας παιδί, τον Κυριάκο μας και δεν μπορούσαμε με τίποτα να τα βγάλουμε πέρα.
Ο άντρας μου αφού δεν κατάφερε να βρει δουλειά εδώ, αναγκάστηκε να πάει στο εξωτερικό να δουλέψει. Έξι ολόκληρα χρόνια στην Υεμένη…
Πώς να περιγράψω όλα εκείνα τα βάσανα και τις δυσκολίες. Εκείνος σε μια άγνωστη χώρα για τόσα χρόνια και εμείς εδώ στο νησί, να υποφέρουμε και να παλεύουμε μέσα στα τόσα προβλήματα με τρία παιδιά. Πονούσα και κάθε βράδυ έκλαιγα με λυγμούς.
Ευτυχώς έβρισκα παρηγοριά αλλά και βοήθεια από τα πεθερικά μου που έμεναν δίπλα μας. Οι γονείς μου έμεναν Λεμεσό και δεν μπορούσαν ούτε να με βοηθήσουν ούτε να έρχονται να με βλέπουν.
Όταν γύρισε ο Προκόπης από την Υεμένη και είδε τον Ηλία…
Σοκαρίστηκε, κόντεψε να τρελαθεί. Περίμενε να δει ένα παλικαράκι αλλά στην πραγματικότητα έβλεπε ένα βρέφος. Ήταν εννέα ετών αλλά ήταν σαν εννέα μηνών.
Συναισθήματα φόβου, απογοήτευσης, σύγχυσης, απόρριψης αλλά και έλλειψη ψυχικής δύναμης, μας βασάνιζαν πολύ έντονα εκείνη την εποχή. Ένα όμως τυχαίο γεγονός στάθηκε η αφορμή να δει τον Ηλία ένας πολύ καλός γιατρός.
Του κάναμε όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις και το παιδί χειρουργήθηκε. Για να γίνει αυτό το χειρουργείο, χρειάστηκε να υπογράψουμε, τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Ευτυχώς όμως όλα πήγαν καλά, ο Ηλίας έμεινε σχεδόν ένα χρόνο στο νοσοκομείο.
Όταν πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και γυρίσαμε πίσω στο σπίτι, άρχισε σιγά σιγά να περπατάει και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται βοήθεια. Μπορούσε να τρώει κανονικά αλλά άρχισε και να ψηλώνει. Από τότε το παιδί μου ακολουθεί συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή και δεν πήγε ποτέ σε κανονικό σχολείο. Πήγε στο Ειδικό Σχολείο του Αποστόλου Παύλου για άτομα με νοητική υστέρηση στο Λιοπέτρι.
Ο Γιάννης μας λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης του, έμενε για αρκετά χρόνια στο ιδικό σπίτι που έχει το σχολείο, έπειτα στην «Νέα Ελεούσα» και από το 2008 στο 1ο Πρότυπο Σπιτιού Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες στο Παραλίμνι.
Σήμερα…
Το σπίτι αυτό κινδυνεύει να κλείσει και μια μετακόμιση αυτή τη στιγμή μπορεί να αποβεί μοιραία για τον Γιάννη μας.
Ξέρουμε -μας το είπαν οι γιατροί- ότι μπορεί να ζήσει μόνο 3 με 4 χρόνια ακόμη και εμείς θέλουμε το παιδί μας αυτά τα χρόνια να μην ταλαιπωρηθεί.
Πονά η καρδιά μας, τρέμουμε κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο μην είναι για τον Γιάννη. Τρέμω για το μέλλον του Ηλία και στεναχωριέμαι για τον Κυριάκου μου. Δυστυχώς ατύχησε στο γάμο του και μετά το διαζύγιο άρχισαν τα προβλήματα σχετικά με το παιδί του.
Στην αρχή, ανάλαβε την κηδεμονία του η μητέρα του αλλά μετά από κάποιες άσχημες καταστάσεις που προέκυψαν, την ανάλαβε το Γραφείο Ευημερίας. Θέλουμε τόσο πολύ να το δούμε αλλά δεν μας το επιτρέπουν…
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο μικρότερος μας γιoς, ο Αντρέας, είναι καλά.
Κάθε βράδυ κοιτάω τον ουρανό τέσσερις φορές και κάνω κάθε φορά μια διαφορετική προσευχή…
Πρώτα προσεύχομαι για τον Γιάννη μου, μην έρθει σύντομα το τέλος γιατί δεν θα μπορέσω να το αντέξω. Μέτα για τον Ηλία μου, αν πάθω κάτι ή εγώ ή ο πατέρας του, να σταθούν δίπλα του τα αδέλφια του και να βρεθούν άνθρωποι που να τον αγαπούν, να μην τον αφήσουν απροστάτευτο.
Μετά σειρά έχει ο Κυριάκος μου, προσεύχομαι να τον βοηθήσει ο Θεός να μπορέσει κάποια στιγμή να έχει την κόρη του κοντά του και να βρει την ευτυχία. Η τελευταία μου προσευχή είναι για τον Αντρέα μου, να είναι πάντα υγιής και ευτυχισμένος δίπλα στην οικογένεια του.
Τέσσερα παιδιά, τέσσερις προσευχές…
Μα τώρα θα ζητήσω από τον Θεό ακόμη μια…
Θεέ μου σε παρακαλώ μην αφήσεις να περάσει άλλη μάνα ότι εγώ…»
Πηγή: ant1iwo.com