Είναι ένας άντρας με Α κεφαλαίο, λένε οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συγχωριανοί του αλλά και όλοι όσοι γνωρίζουν την ιστορία του. Είναι ο άντρας που ξέρει καλά τι σημαίνει απόλυτη αφοσίωση, αγάπη, αξιοπρέπεια και αγκαλιά. Της έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και ενώ ήξερε ότι οι πιθανότητες να ζήσει ήταν ελάχιστες… την παντρεύτηκε.
Ο Κυριάκος Κοφτερός γεννήθηκε το 1966 στην Άχνα και είναι μάγειρας. Πέρασε και περνάει πολύ δύσκολες στιγμές. Ο καρκίνος βρισκόταν συνέχεια στο σπίτι του καταστρέφοντας κάθε στιγμή του, στοιχειώνοντας ολόκληρη τη ζωή του. Σήμερα, μιλά για τη συγκλονιστική ιστορία του στο Ant1.
«Μετά το διαζύγιό μου, κλείστηκα στον εαυτό μου και δεν ήθελα τίποτα καινούργιο στη ζωή μου. Το 2009 όμως γνώρισα μια καταπληκτική γυναίκα, πολύ βασανισμένη αλλά πολύ αισιόδοξη και με απίστευτη θετική ενέργεια. Θυμάμαι πόσο πολύ μου έκανε εντύπωση το χαμόγελό της…
Η Ραλούκα ήταν από την Ρουμανία αλλά και ο άντρας της που εργαζόταν στην Κύπρο. Στο νησί ήρθε δυο φορές, την δεύτερη φορά, το 2009, ήθελε να κάνει έκπληξη στον άντρα της και ήρθε μαζί με το 2χρονο αγοράκι τους. Εκείνος όμως είχε φτιάξει ξανά τη ζωή του. Εκείνη, με ελάχιστα χρήματα στη τσέπη, κοιμόταν για μέρες με το παιδάκι της πότε σε παγκάκια και πότε στην παραλία στην περιοχή της Λάρνακας. Αγόραζε μερικές μπανάνες μόνο και τάιζε το παιδί της. Ένα ζευγάρι γνωστών μου, την έβλεπαν που περιπλανιόταν στην περιοχή με το παιδάκι και με μια βαλίτσα, κατάλαβαν ότι δεν είχε που να πάει και την ρώτησαν αν χρειαζόταν κάποια βοήθεια. Όταν άκουσαν την ιστορία της, την λυπήθηκαν και την φιλοξένησαν στο σπίτι τους. Της έδειξαν αγάπη και πρόσφεραν στο παιδάκι της ότι χρειαζόταν. Μάλιστα, την βοήθησαν να βρει και δουλειά ώστε να μαζέψει χρήματα και να μπορέσει να γυρίσει πίσω στη χώρα της.
Έτυχε λοιπόν να βρεθώ με εκείνο το ζευγάρι και να γνωρίσω την Ραλούκα. Είδα τη θλίψη στα μάτια της που τόσο πολύ προσπαθούσε να κρύψει, όμως με εντυπωσίασε πολύ το χαμόγελό της, η θετική της ενέργεια. Ήταν ένα πολύ αισιόδοξο πλάσμα με καλούς τρόπους. Η αλήθεια, όταν άκουσα την ιστορία της συγκινήθηκα. Στην αρχή γίναμε φίλοι και μετά από λίγο καιρό ζευγάρι. Λίγο αργότερα της ζήτησα να συγκατοικήσουμε.
Στην αρχή περνούσαμε πολύ δύσκολα…
Είχαμε πολλά οικονομικά προβλήματα γιατί δεν είχα δουλειά. Μετά όμως, με την βοήθεια ενός καλού φίλου, βρήκα δουλειά και όλα πήγαιναν καλύτερα. Το 2016 όμως… Διαγνώστηκα με καρκίνο του παχέος εντέρου. Έκανα 3 χειρουργικές επεμβάσεις και χημειοθεραπείες. Το μόνο που με έκανε να χαρώ ήταν το γεγονός ότι η Ραλούκα ήταν έγκυος.
Ευτυχώς ο Θεός έκανε το θαύμα του και έγινα καλά! Βέβαια, κάνω κάθε χρόνο εξετάσεις. Τον Φεβρουάριο του 2017 ήρθε στον κόσμο και το αγοράκι μας, ο Αλέξανδρος. Αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα! Φύγαμε και από το νοίκι, πήραμε ένα μικρό σπιτάκι στο χωριό και το φτιάξαμε μόνοι μας. Με πολλή αγάπη και μεράκι το κάναμε ένα παλατάκι. Νομίζαμε τότε ότι όλα θα πήγαιναν καλά πια και η ζωή μας θα κυλούσε όμορφα αλλά δυστυχώς…
Μαζί μας ήταν πάντα και ο γιος της Ραλούκας που ήταν πια και δικός μου γιος. Ποτέ δεν τον ξεχώρισα από τα άλλα μου παιδιά. Μάλιστα, αρχίσαμε και την διαδικασία υιοθεσίας. Ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι!
Τον Ιούνιο του 2019 …
Η γυναίκα που με έκανε να δω ξανά με αισιοδοξία και χαρά τη ζωή, η γυναίκα που στάθηκε βράχος δίπλα μου όταν ήμουν άρρωστος, αρρώστησε και μάλιστα πολύ βαριά…
Στην αρχή είχε πρόβλημα με τη μέση της και οι γιατροί μας είπαν ότι έπρεπε να χειρουργηθεί. Έγινε η επέμβαση και ενώ μας επιβεβαίωσαν ότι η εγχείρηση πέτυχε, η Ραλούκα συνέχιζε να πονά. Τις περισσότερες φορές οι πόνοι ήταν αφόρητοι και δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά. Κανένα παυσίπονο δεν την ανακούφιζε… Τα περισσότερα βράδια έκλαιγε γιατί δεν άντεχε τον πόνο. Πήγαμε σε πάρα πολλούς γιατρούς, κάναμε πάρα πολλές εξετάσεις μα δεν έβρισκαν τι είχε.
Οι τελευταίες αναλύσεις αίματος ήταν πολύ άσχημες, η κοπέλα στο χημείο μας είπε «είναι λες και είναι νεκρή». Μετά από κάποιες ακόμα εξετάσεις, μάθαμε ότι είχε σοβαρό πρόβλημα με τον νεφρό της αλλά είχε και καρκίνο που αναπτυσσόταν στο έξω μέρος του τραχήλου της μήτρας. Οι γιατροί πρώτα μίλησαν μαζί μου και μου είπαν πως οι πιθανότητες να θεραπευτεί ήταν ελάχιστες. Μου έλεγαν: «Είναι από τους πιο δύσκολους και επώδυνους καρκίνους, δεν υπάρχει ελπίδα…».
Δεν τους άφησα να της πουν την αλήθεια…
Της έλεγα πως όλα θα πάνε καλά, αυτό μου έλεγαν οι γιατροί και πως θέλω να παντρευτούμε. Τον Μάρτιο αρχίσαμε τις θεραπείες στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί για 6 μήνες και τον Ιούνιο τελείωσε ο πρώτος κύκλος θεραπειών. Τέλος Ιουλίου, οι γιατροί μου είπαν ότι της μένουν μόνο 6 μήνες ζωής. Δεν της το είπα… Δεν ήθελα να πονέσει περισσότερο.
Ήθελα να την βλέπω χαρούμενη και της έλεγα κάθε τόσο «πρέπει επιτέλους να παντρευτούμε». Ήθελα να διευθετηθεί και το θέμα της υιοθεσίας, δεν ήθελα να μου πάρουν το αγόρι μας. Ειλικρινά, ποτέ, μα ποτέ, δεν τον ξεχώρισα από τα άλλα μου παιδιά και το ίδιο νιώθει κι εκείνος, όταν τον ρωτάει κανείς: «πόσα αδέλφια έχεις;» απαντάει: «έχω 3 αδέλφια» (τα δύο είναι από τον πρώτο μου γάμο).
Στις 22 Αυγούστου έγινε ο γάμος μας
Ήθελε να δείχνει ευτυχισμένη μέσα στο άσπρο λιτό της νυφικό, μα ο πόνος φαινόταν στα μάτια της. Αν και πονούσε- ήταν με μορφίνες- χαμογελούσε και αυτό μου έδινε χαρά. Ήταν τόσο δυνατή και τόσο αισιόδοξη, να φανταστείτε, εκείνη μας έδινε κουράγιο.
Δυο μήνες μετά τον γάμο μας έφυγε από τη ζωή
Μια εβδομάδα μετά το γάμο μας νοσηλεύτηκε ξανά. Στις 12 Οκτωβρίου το βράδυ την πήγα στο νοσοκομείο και στις 13 Οκτωβρίου έφυγε για πάντα από τη ζωή.
Ήταν λες και το ήξερε…
Με πήρε τηλέφωνο στις 6 το πρωί αλλά δεν μπορούσε να μου μιλήσει καθαρά. Κατάλαβα μόνο ότι μου είπε: «Πότε θα έρθετε; αργήσατε, σας περιμένω». Της είπα πως θα έπαιρνα τα παιδιά μας σχολείο και θα πήγαινα αμέσως κοντά της.
Άκουγα τα βογκητά της από τον διάδρομο…
Πήγα δίπλα της και της έπιασα το χέρι. Εκείνη άρχισε να μου μιλά αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε, δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά. Της χάιδευα το χέρι και της είπα 3 φορές «Μην ανησυχείς για τα μωρά μας, θα είμαι συνέχεια δίπλα τους». Μερικά λεπτά αργότερα, έκλεισε για πάντα τα μάτια.
Δεν πρόλαβε να χαρεί τίποτα…
Τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, το σπίτι μας, την αγάπη μας. Πάντα υπήρχε η σκιά ενός νοσοκομείου και μετά… ο θάνατος.
Ξέρω ότι ο θάνατος ενός γονιού, προκαλεί ένα κενό που δεν μπορούμε ποτέ να καλύψουμε. Κάθε απουσία ή αποχωρισμός γίνεται πηγή πόνου, τον οποίο κανένας δεν μας έμαθε να αντιμετωπίζουμε ή να διαχειριζόμαστε. Αυτό που λέω στα παιδιά μου, είναι ότι μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με αυτό το κενό στην καρδιά μας και να απαλύνουμε τον πόνο μας με ωραίες αναμνήσεις, φωτογραφίες και όλη εκείνη την αγάπη που μας άφησε, τη μεγαλύτερη μας κληρονομιά.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από την οικογένεια να το θυμάστε!
Όσα λεφτά και αν έχει κανείς, όσους φίλους, όσα αυτοκίνητα και σπίτια, μόνο με την οικογένεια νιώθει κανείς πραγματικά καλά. Χαρείτε την οικογένειά σας! Μόνο η οικογένεια μπορεί να προσφέρει την πραγματική ευτυχία, τη γαλήνη και την ηρεμία στη ψυχή».
Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου / Πηγή: Ant1