«Ο Θεός δεν αφήνει ποτέ απροστάτευτους αυτούς που μένουν ορφανοί…»

‘Ενα πολύ καλό κορίτσι, απλό και προσιτό, με ήθος και βαθιές ευαισθησίες. Είναι από τους ανθρώπους που δίνουν ολότελα τη ψυχή τους σε όσους αγαπούν, ακόμη κι αν ξέρουν ότι μπορεί να την πάρουν πίσω σε χίλια κομμάτια…

Η Μαρία είναι 22 ετών και είναι από το Λιοπέτρι. Η μητέρα της, Άννα-Μαρία, μίλησε πρόσφατα για όλα τα προβλήματα και τις δοκιμασίες που πέρασαν. Η Μαρία όμως, μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα και εύχεται σύντομα να αλλάξουν όλα όσα κάνουν τη ζωή της ακόμα πιο δύσκολη…

Η Μαρία Καλλή αναφέρει στο ant1iwo:

«Γεννήθηκα με πολύ σοβαρή απώλεια ακοής, το ίδιο και η μικρότερη αδελφή μου. Ευτυχώς τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια μου είναι εντελώς καλά.

Όταν έγινα 4 ετών, έχασα τον πατέρα μου. Είχε λευχαιμία και έφυγε από τη ζωή πριν προλάβω να μιλήσω, δεν με άκουσε όταν έλεγα τις πρώτες μου λέξεις…

Είχα δύσκολα και φτωχικά παιδικά χρόνια. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, η μαμά μου με 4 παιδιά –τα 2 με σοβαρής μορφής βαρηκοΐα- πάλευε με νύχια και με δόντια για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Περάσαμε πολύ δύσκολα μα ο Θεός δεν αφήνει ποτέ απροστάτευτους αυτούς που μένουν ορφανοί. Πάντα τους βοηθάει να βρούνε το δρόμο τους και δίνει δύναμη στις χήρες.

Είπα τις πρώτες μου λέξεις όταν έγινα 6 ετών…

Όταν έγινα 4 ετών έβαλα ακουστικά και έκανα καθημερινά λογοθεραπεία. Η μητέρα μου έτρεχε διαρκώς, έκανε τα πάντα για εμάς. Πήγα στη Σχολή Κωφών και στο δημοτικό Αγίου Γεωργίου που υπήρχε ειδική μονάδα. Γυμνάσιο και Λύκειο πήγα κανονικά. Συνάντησα καθηγητές που αδιαφορούσαν εντελώς και δεν μας φερόντουσαν καλά. Μάλιστα μια φορά, μια καθηγήτρια μου φώναζε γιατί δεν ήθελε να με έχει στο τμήμα της. Θυμάμαι, είχε έρθει και η μαμά μου κάποια στιγμή στο σχολείο και είχε πει στον διευθυντή: «Αυτή η δουλειά θέλει αγάπη και όχι τέτοιες συμπεριφορές». Βέβαια, είχα την τύχη να γνωρίσω και πολύ καλούς καθηγητές που μας αγαπούσαν σαν δικά τους παιδιά και μας βοηθούσαν πολύ.
Στο δημοτικό τα άλλα παιδιά με κορόιδευαν μα έμαθα να τους μιλώ πάντα με αγάπη και πάντα τους έκανα την ίδια ερώτηση…

Κάθε φορά που με κορόιδευαν, τους έλεγα: «Για σκεφτείτε λίγο, αν ήσασταν εσείς στην θέση μου ή τα παιδιά που θα κάνετε;» και τότε αμέσως άλλαζε η συμπεριφορά τους. Αυτό έκανα πάντα. Απέκτησα καλούς φίλους και έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από το σχολείο.
Κατάφερα να πραγματοποιήσω και το όνειρο μου, να σπουδάσω. Έδωσα Παγκύπριες εξετάσεις και πέρασα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ήμουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο, κατάφερα κάτι που ονειρευόμουν από μικρή. Τώρα είμαι στο τελευταίο έτος.

Όλα αυτά τα χρόνια όμως…

Κουράστηκα πάρα πολύ επειδή πρέπει κάθε φορά που δημιουργείται ένα πρόβλημα,  να τρέχω στους καθηγητές για να τους ενημερώσω. Μακάρι να υπήρχε ένας εκπαιδευτής που να αναλάμβανε να ακούει αλλά και να βοηθάει όλα τα παιδιά με προβλήματα υγείας που φοιτούν στο Πανεπιστήμιο μας. Μακάρι όλοι οι καθηγητές να έκαναν τις διδακτικές προσαρμογές που απαιτούνται για τα άτομα με πρόβλημα ακοής.     Ευτυχώς βέβαια, υπάρχουν και καθηγητές που πραγματικά ενδιαφέρονται για εμάς και μας βοηθούν πολύ με τις σημειώσεις.

Μακάρι να ήταν όλα εύκολα για όλους εμάς που έτυχε να γεννηθούμε με κάποια αναπηρία. Να μην χρειαζόταν να προσπαθούμε και να αγχωνόμαστε τόσο πολύ για να πετύχουμε κάτι, που για άλλους ακούγεται απλό και εύκολο. Μακάρι να μας έβλεπαν διαφορετικά όλοι όσοι χτυπάμε την πόρτα τους και ζητάμε δουλειά. Μακάρι κάποτε να αλλάξουν πολλά σε αυτόν τον τόπο και να μην πρέπει τις περισσότερες φορές να χάνουμε τη ψυχραιμία μας, να απογοητευόμαστε και να κλεινόμαστε στο σπίτι μας για να μην μας δουν οι άλλοι που κλαίμε…».