Γεμάτα συγκίνηση είναι τα λόγια γυναίκας της οποίας ο πατέρας νοσηλευόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου και εν τέλει έχασε τη μάχη με τη ζωή με τελική αιτία θανάτου τον κορωνοϊό. Η Μαρία Γιουτανή, από τη Λευκωσία, δεν πρόλαβε να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο της πατέρα, ηλικίας 84 χρόνων, ο οποίος νοσηλευόταν με κορωνοϊό από τις 21 Νοεμβρίου στο Νοσοκομείο Αναφοράς. Ο πατέρας της, Κυριάκος, στις 26 Νοεμβρίου έχασε τη μάχη με τον αόρατο εχθρό. Εντούτοις, η ίδια, θέλησε με τον δικό της τρόπο να στείλει ένα “ευχαριστώ” στους πραγματικούς ήρωες αυτής της πανδημίας, οι οποίοι από τον Μάρτιο παλεύουν αδιάκοπα, με κίνδυνο της δικής τους ζωής, να περιθάλψουν τους ασθενείς.
Αυτούσιο το γράμμα της Μαρίας Γιουτανή η οποία θέλησε να το μοιραστεί με το Famagusta.News ώστε να φθάσει στους ήρωες της πρώτης γραμμής:
“Γράφω αυτα τα λίγα λόγια βγαλμένα μέσα απο την καρδιά μου με πολλή αγάπη.
Αφιερωμένα σε όλους τους νοσηλευτές μας και το ιατρικό προσωπικό που υπερβαίνουν καθημερινά τον εαυτό τους επιτελώντας το δύσκολο λειτούργημα τους στους θαλάμους φροντίδας των ασθενών με covid19.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στο νοσηλευτικό προσωπικό του Κέντρο Αναφοράς Αμμοχώστου που φρόντισαν μεταξύ άλλων και τον ηλικιωμένο πατέρα μου που τελικά δεν άντεξε κι έφυγε μακριά μας στις 26 Νοεμβρίου.
Εγώ και η οικογένεια μου σας ευχαριστούμε και σας εκφράζουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη μας και θαυμασμό μας στο υπεράνθρωπο έργο σας καθότι είστε o,τι πιο χρήσιμο μας όταν εμείς αδυνατούμε να είμαστε το αυτονόητο για τους αγαπημένους μας.
Ξαφνικά (το χρονικό μιας πανδημίας)
Ξαφνικά το χέρι του κύλησε μέσα απ’ την παλάμη μου και χάθηκε.
Και τα δυό μου χέρια παρέλυσαν και γίναν ανήμπορα, τα πιό άχρηστα χέρια!
Και τα δικά σας, γίναν τα πιό πολύτιμα!
Ξαφνικά η ματιά μου τυφλώθηκε, οι εικόνες εξαφανίστηκαν σαν μία ταινία που κόβεται απότομα…
Και γίναν τα μάτια σας ο δικός μας θησαυρός!
Και γίναν τα μάτια σας τα δικά μας μάτια.
Και τα δικά του, να σας καρφώνουν με πολλά βουρκωμένα “γιατί” και “πότε”…
Και ξαφνικά ο ήχος βουβάθηκε απο τον εκκωφαντικό κρότο της πανδημίας.
Και έγινε η μιλιά σας η δική μας μιλιά να του λέει “σ αγαπώ” και “είμαστε δίπλα σου”…
Και έγινε η μιλιά σας η δική του μιλιά καθώς οι λέξεις του ξεθώριαζαν και έσβηναν κάτω απο τη μάσκα….”ελάτε να με πάρετε σπίτι κοντά σας”.
Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας που ήσασταν το οξυγόνο του όταν οι δικιές του ανάσες εξασθενούσαν, εσείς τα λόγια αγάπης μας, τα χαιρετίσματα μας, το πολυτιμότερο χάδι μας, η λιγοστή παρέα στη μοναξιά του.
Σας ευγνωμονούμε που μέσα στα δικά σας μάτια έβλεπε το καθρέφτισμα της ψυχής μας, που γίνατε η παρηγοριά στην αγωνία μας…
Που γίνατε τα πρωινά καλημέρα του/μας, τα μεσημεριανά καλησπέρα του/μας και τα βραδινά καληνύκτα του/μας…
Και ξαφνικά η αγωνία μας κορυφώθηκε και έσμιξε με τη δική σας και γίναν ένα….
Και ξαφνικά χάθηκε για πάντα μέσα στην ομίχλη της πανδημίας δίχως να ακούσει ούτε μια συλλαβή από το στερνό μας αντίο…”
Famagusta.News