48 χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τη θυσία του Πανίκου Δημητρίου το 1975, όπως την περιγράφει ο Κονοτάρχης της κατεχόμενης κοινοπτητας του Αγίου Μέμνονα Αμμοχώστου. Ο ίδιος γράφει σε ανάρτησή του:
Ο Πανίκος Δημητρίου γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1957 στον Άγιο Μέμνονα Αμμοχώστου. Ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του Γιώργου και της Κωνσταντίας Δημητρίου. Μετά τον εκτοπισμό τους το 1974 εγκαταστάθηκαν στην Λεμεσό και ο Πανίκος φοιτούσε στο Λανίτειο Γυμνάσιο.
Στις 17 Ιανουαρίου του 1975, ο 18χρονος Πανίκος μαζί με ένα πλήθος από μαθητές συγκεντρώθηκαν μπροστά από την είσοδο των βρετανικών βάσεων στο Ακρωτήρι.
Σκοπός τους ήταν να διαμαρτυρηθούν γιατί οι Άγγλοι μετέφεραν τουρκοκύπριους από τις ελεύθερες περιοχές στις κατεχόμενες, συμβάλλοντας έτσι στην αλλαγή της δημογραφικής δομής και στην διαίρεση της πατρίδας.
Η αντίδραση των νέων ήταν πολύ δυναμική. Χρησιμοποίησαν συνθήματα, πετροβολισμούς και έκαναν ζημιές σε ο,τι ανήκε στους Άγγλους. Οι βρετανοί στρατιώτες αντέδρασαν αρχικά με δακρυγόνα, αλλά όταν κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάμψουν τη μαχητικότητα των άοπλων μαθητών μας, έβγαλαν εναντίον τους τα τεθωρακισμένα, αλλά ακόμα και έτσι δεν μπόρεσαν να απωθήσουν τη νεολαία. Ένα από τα τεθωρακισμένα, πραγματοποιώντας επιθετικές μανούβρες, κτύπησε τον Πανίκο και ακολούθως τον καταπλάκωσε.
Το παλληκάρι από τον σκλαβωμένο Άγιο Μέμνωνα έχασε την ζωή του, αλλά κέρδισε την αιωνιότητα, μέσα στο πάνθεο των ηρώων της ελευθερίας.