Το συγκλονιστικό “αντίο” του νονού του 11χρονου Ιάκωβου, Ζαννέτου Οικονόμου, όπως το ανήρτησε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:
“Έφυεν” ο “Νιάκωβος” μου. Έτσι τον έλεγε ο γιος μου. Ο βαφτιστικός μου, ο γιος μου. Ένα μωρό 11 χρονών. Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Ένα μωρό όλο ζωντάνια. Κοινωνικός, “πασιαμάς”. Τι να πεις τζιήντους γονείς; Τι; Ότι έπρεπε να φύγει; Τζιαι γιατί; Ένα μωρό καλοσυνάτο. Έξυπνο. Που ήθελε να είναι μέσα σε όλα. Που έδινε και έπαιρνε αγάπη από όλους. Δεν υπάρχουν λόγια. Μαυρίζει η ψυσιή σου. Κουράγιο. Που να το’ βρεις; Πρέπει όμως. Μια λέξη στο μυαλό συνέχεια: Γιατί; Γιατί; Δεν το σηκώνει ο νους. Με τίποτα. Όσο δυνατός τζιαι να νομίζεις ότι είσαι, γονατίζεις. Καταλαβαίνεις ότι είμαστε ένα τίποτα. Ότι αγχώνεσαι για βλακείες. Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, εν τα μωρά σου. Όλα τα άλλα εν πελλάρες. Πέρνα χρόνο μαζί τους. Αγάπα τα. Μεν λέεις, αύριο. Μακάρι ο Θεός, να δώσει δύναμη. Τζιαι υπομονή. Α ρε Ιάκωβε. Που είσαι ρε φιλούι μου… Κλάμα, τζιαι πάλε κλάμα. Πόσο; Δεν το χωρεί ο νους. Με τίποτε. Δεν καταπίνεται. Με τίποτε. Και η ερώτηση, συνέχεια η ίδια. Συνέχεια. Γιατί;”
