Είναι ιδιαίτερα δραστήριος, δημιουργικός και εύστροφος άνθρωπος. Πάντα θα βρει μια λύση που θα προσπεράσει το εμπόδιο, με αποτέλεσμα να είναι αισιόδοξος και όχι αρνητικός. Ακόμα και εάν αποτύχει παταγωδώς, γνωρίζει πώς να σταθεί στα πόδια του και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα.
Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου
Πέρασε όμως πάρα πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή του, ο θάνατος πήρε από κοντά του τα περισσότερα αγαπημένα του πρόσωπα. Από 15 χρονών παλεύει με το “τέρας” της απώλειας και του πένθους.
Ο Δήμαρχος Παραλιμνίου, κύριος Θεόδωρος Πυρίλλης, αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 19/6/1964 στο Παραλίμνι και είχα 4 αδέλφια. Οι γονείς μου ήταν αγρότες και από μικρός τους βοηθούσα. Το σπίτι μας είχε μια μεγάλη αυλή και κοντά μας έμενε η οικογένεια του πατέρα μου, ήταν πολύ όμορφο που είχα κοντά μου τους θείους και τα ξαδέλφια μου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όμορφα, ανέμελα.
Το 1979…
Η ζωή μας άλλαξε…
Δεν ακουγόντουσαν πια χαρούμενες φωνές στην αυλή μας, μόνο κλάματα ακουγόντουσαν και θρήνος. Ο αγαπημένος μου ξάδελφος-είχαμε και το ίδιο όνομα- πέθανε από καρκίνο. Ήταν μόλις 19 ετών.
Τότε ήμουνα 15 χρονών και ήμουνα συνέχεια δίπλα του, ακόμα και εκείνη, την τελευταία στιγμή. Τον αγαπούσα σαν αδελφό μου και συνδεόμασταν πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πονούσα τόσο πολύ… Τότε δεν ήξερε κανείς μας γι αυτή την αρρώστια, δεν ξέραμε τι ήταν ο καρκίνος.
Το 1982 αποφοίτησα από το Λύκειο Παραλιμνίου, έπειτα, υπηρέτησα (για 26 μήνες) στην Εθνική Φρουρά στο Πυροβολικό ως Ανθυπολοχαγός. Με το τέλος των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων σπούδασα στο Ανώτατο Ξενοδοχειακό Ινστιτούτο Κύπρου όπου απέκτησα δυο διπλώματα. Κατόπιν, συνέχισα τις σπουδές μου για ένα χρόνο στη Γερμανία. Επέστρεψα στην Κύπρο το 1989 και εργάστηκα για 3 χρόνια ως Διευθυντής Ξενοδοχείου. Το 1993, δημιούργησα την εταιρεία Bagno Designs.
Η ζωή μου διαλύθηκε όταν έχασα τον αδελφό μου
Ο αδελφός μου ήταν 4 χρόνια μικρότερος αλλά συνδεόμασταν πάρα πολύ, μάλιστα, κοιμόμασταν και στο ίδιο δωμάτιο. Είχε κλείσει τα 18 και ήταν στρατιώτης όταν έφυγε από τη ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις τόσο εφιαλτικές στιγμές…
Ήμουνα στη δουλειά όταν με πήραν τηλέφωνο… «Ο αδελφός σου είχε ένα ατύχημα, πήγαινε στο νοσοκομείο». Η αλήθεια εκείνη την ώρα δεν πήγε ο νους μου στο κακό. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο είδα τα στρατιωτικά οχήματα και τον Διοικητή του. Έκανε ότι δεν με ήξερε και παραξενεύτηκα, τότε ήταν που άρχισαν να μου μπαίνουνε άσχημες ιδέες… Τον ρώτησα γεμάτος αγωνία: «Τι έγινε με τον Πυρίλλη;» και μου απάντησε γεμάτος θλίψη: «Συγχωρέθηκε…». Τον άρπαξα από το γιακά, τον σήκωσα πάνω και τον πέταξα. Δεν καταλάβαινα εκείνη τη στιγμή τίποτα… όλα μέσα μου θόλωσαν.
Ήταν σε στρατιωτική άσκηση όταν το άρμα του αναποδογυρίστηκε.
«Ατύχημα σε στρατιωτική άσκηση, άρμα μάχης αναποδογυρισμένο» έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Μετά από 7 μήνες άκουσα ότι πέθανε και άλλος στρατιώτης με τον ίδιο τρόπο.
Μου ήταν πολύ δύσκολο… έπρεπε να μπορέσω να χειριστώ το πένθος μου αλλά και να στηρίξω τους γονείς μου που είχαν κατασκηνώσει ουσιαστικά στο κοιμητήριο. Δεν μπορούσαν να δουλέψουν πια και πήρα άδεια από τη δουλειά μου και δούλευα εγώ στα χωράφια από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Κάθε βράδυ που πήγαινα για ύπνο…
Έβλεπα άδειο το κρεβάτι του και πονούσε η ψυχή μου. Έκλεινα τα μάτια και προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου όλες εκείνες τις στιγμές που πιτσιρίκια παίζαμε στο δωμάτιο, με την ελπίδα ότι θα κατάφερνα έτσι να κοιμηθώ…
Το 2001 βιώσαμε ξανά την ίδια καταστροφή… τον ίδιο πόνο…
Περιμέναμε χαρές αλλά δυστυχώς…
Η αδελφή μου θα γεννούσε το τέταρτο παιδί της και ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Εκείνο το βράδυ ήμουνα στην κλινική μαζί της μέχρι και τις 10:30.
Μιλούσαμε αλλά είχε πονοκέφαλο και έφυγα για να την αφήσω να ξεκουραστεί. Στον δρόμο φεύγοντας, είδα ένα αυτοκίνητο να περνάει μπροστά μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα και να μπαίνει στην κλινική. Ανησύχησα και γύρισα να δω τι συμβαίνει. Όταν μπήκα στο δωμάτιο της αδελφής μου, είδα 2 γιατρούς από πάνω της. Είχε πάθει επιληπτική κρίση.
Γέννησε στις 12 τα μεσάνυχτα με καισαρική τομή και οι γιατροί μας είπαν πως όλα ήταν μια χαρά. Δυστυχώς όμως, στις 3 τα ξημερώματα μας πήραν και μας είπαν ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα και έπρεπε η αδελφή μου να μεταφερθεί στην εντατική Μονάδα του Νοσοκομείου Λάρνακας.
Μόλις επιστρέψαμε Παραλίμνι, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν πως η ήταν κλινικά νεκρή. Ήταν μια κοπέλα μόλις 33 ετών και είχε 4 μωρά. Δεν πρόλαβε να πάρει καν στην αγκαλιά της το βρέφος που μόλις γέννησε…
Μετά την κηδεία της, αποφασίσαμε να πάρουμε το βρέφος στο σπίτι μας. Αναλάβαμε μαζί με την γυναίκα μου να του δώσουμε ότι χρειάζεται μα περισσότερο όλη εκείνη την αγάπη που δεν πρόλαβε να πάρει από τη μάνα του. Ξέραμε καλά αυτό το μονοπάτι… Ένιωθα ότι είχα απέναντί μου ένα βουνό από γρανίτη και κάθε φορά χάραζα με τα νύχια μου το όνομα του ανθρώπου που έχανα.
Είχαμε κοντά μας το μωράκι μέχρι που έγινε 6 μηνών. Η άλλη αγαπημένη μου αδελφή και δίδυμη της Χρυστάλλας (της αδελφή μου που έφυγε από τη ζωή) μετακόμισε στο σπίτι της και ανάλαβε εκείνη να μεγαλώσει τα 4 παιδιά της.
Κυριακή 14 Αυγούστου 2005…
Παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας πλήθος οικογενειών και χαλαρών τουριστών ετοιμάζονταν να φύγουν για τις διακοπές τους. Το αεροσκάφος Boeing 737, της κυπριακής εταιρείας «Ήλιος», με 121 επιβαίνοντες, αναχωρούσε για να εκτελέσει την υπ’ αριθμόν 522 πτήση, από τη Λάρνακα προς την Πράγα, με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα. Όμως, δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του…
Στις 12:04 συνετρίβη στο Γραμματικό της Αττικής, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο 115 επιβάτες και έξι μέλη του πληρώματός της. Ανάμεσά τους συγγενείς και φίλοι αλλά και ο ξάδελφος μου, ο κολλητός μου, ο αδελφός μου, ο άνθρωπος που δεν ήθελα να λείπει στιγμή από τη ζωή μου…
Έτρεχα να συμπαρασταθώ σε όλες εκείνες τις οικογένειες αλλά και μαζί να δημιουργήσουμε μια επιτροπή. Το τι ακολούθησε όλοι το ξέρετε… πόνος, πόνος, πόνος…
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσα να αντέξω τόσο πόνο… Αναρωτιέμαι πολλές φορές πόση δύναμη κρύβει η ανθρώπινη ψυχή. Από 15 χρονών βιώνω όλο αυτό…
Το 2006…
Έχασα και τον θείο μου, τον δεύτερο πατέρα μου όπως συνήθιζα να λέω και το 2015 έχασα τον πατέρα μου.
Λίγες σκέψεις από καρδιάς για τους αγαπημένους μου, που ταξίδεψαν για τον Ουρανό αλλά και για όλους τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους.
Καλό Παράδεισο, αγαπημένοι μας!…
Θα ξανανταμωθούμε… και το αντάμωμα αυτό θα είναι για Πάντα!
Με όλη μου την αγάπη,
Θεόδωρος.
Ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου την γυναίκα μου που είναι πάντα δίπλα μου, που με αγαπά και με στηρίζει τόσο πολύ. Τον γιο μου, τους δικούς μου αλλά και όλο τον κόσμο που τόσα χρόνια είναι δίπλα μου και με στηρίζει, όλους τους δημότες μου! Να είμαστε όλοι καλά!».