Με λόγια που συγκινούν και αφοπλίζουν η μητέρα του Ιάκωβου Τρίαρου, Φωτεινή απένειμε τις ευχαριστίες και τα συγχαρητήριά της στον προπονητή Γιώργο Χουζούρη, τον Πρόεδρο Λοΐζο Λοΐζου και σε όλα τα μέλη και εθελοντές του Ναυτικού Ομίλου Κωνσταντίας για τη φιλανθρωπική κολυμβητική σκυταλοδρομία που διοργάνωσαν και πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και ξεπερνώντας τις προσδοκίες συμμετοχών την Κυριακή εις μνήμην του αδικοχαμένου κολυμβητή του ομίλου Ιάκωβου Τρίαρου. Όλα τα έσοδα της εκδήλωσης διατέθηκαν για το υπό ανέγερση Κέντρο Ανακουφιστικής Φροντίδας του ΚΕΠΑ.
Αυτούσια η ανάρτηση της Φωτεινής:
Αγαπημένε μας προπονητή Γιώργο Χουζούρη, αυτός ήταν ο Ιάκωβος που τον γνώρισες με πάνες και τον έφτασες όσο ψηλά μπορούσε να φτάσει ένα παιδί 11 χρόνων.
Βάλατε κι εσύ με τη Δήμητρα Κανάτα ένα λιθαράκι στον υπέροχο χαρακτήρα και στην προσωπικότητα αυτού του παιδιού και σας ευγνωμονώ γι αυτό…
Θυμάμαι τα λόγια σου ότι αυτό το παιδί θα κάνει κάποτε μεγάλα πράγματα και θεωρούσα ότι ήταν απλά όμορφα λόγια που θέλει να ακούσει κάθε μάνα…
Δυστυχώς ο Θεός είχε αλλα σχέδια για τον μονάκριβό μου…
“Σήμερα ντύθηκα κολυμβητής και ανέβηκα στο βατήρα μετά από 30 περίπου χρόνια. Πήγα να συναντήσω, το μικρό μπαγασακο που μας έλλειψε πολύ. Αυτόν που μας ώθησε όλους να κάνουμε κάτι σημαντικό.
Μιλήσαμε, θυμηθήκαμε με τα βράδυα της Πέμπτης που γυρίζαμε μαζί από τις Βρυσουλες και πιάναμε κουβέντα. Ήσουν πάντα ενημερωμένος για τα αθλητικά. Με αναγκαζες και εμένα τη προηγούμενη μέρα να διαβάζω τις ειδήσεις για να μπορώ να είμαι αντάξιος συζητητής σου.
Θυμηθήκαμε τα γκολ που έβαζες όταν παίζαμε water polo και φώναζα “μπράβο Τρίαρε”
Σου είπα, ότι ήλπιζα κάποτε να σε κερδίσει το κολύμπι, από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, γιατί ήξερα ότι μπορείς να γίνεις αντάξιος του προτύπου σου “του ψηλού”.
Με ρώτησες για τους συναθλητές σου στο ΝΟΚ, αυτούς που σου φώναζαν ” γερά Ιάκωβε ” πριν αγωνιστείς, αν είναι καλά, αν κάνουν προπόνηση.
Σου εκμυστηρεύτηκα ότι μας λείπεις κάθε στιγμή, γιατί ήσουν παροντας πάντα και παντού, μπροσταρης σε κάθε εκδήλωση, εσύ και η οικογένειά σου.
Θυμήθηκα τα τεράστια εκφραστικά σου μάτια που με κοίταζαν όταν πρωτοήρθα στη Κύπρο. Εσύ 3 ετών τότε, στο σπίτι του Σόλωνα και της Στέλλας Μαρίας. Μαγνήτης και σφουγγάρι το βλέμμα σου. Είχες φοβερά πρότυπα γύρω σου και ρουφουσες από τον κάθε έναν την αξιοσύνη τους. Είχα πει στη μητέρα σου “να μου το θυμηθείς αυτός θα κάνει μεγάλα πράγματα”. Βγαίνω τραγικά αληθινός. Το κάνει με το δικό του τρόπο. Ξεσηκώνει μια πόλη για έναν πολύ μεγάλο σκοπό.
Σε αφήνω τώρα μπαγασακο. Τώρα που το ράδιο παίζει το τραγούδι του Ρέμου” είναι στιγμές”…
