Ιδιαίτερα συγκινητικός ήταν ο επικήδειος που εκφώνησε ο κουμπάρος και πολύ στενός φίλος του εκλιπόντος Θεόδωρου Πυρίλλη, Ανδρέας Πιττάτζιης κατά τη διάρκεια της κηδείας του σήμερα στο Παραλίμνι.
Διαβάστε αυτούσιο τον επικήδειο:
«Η ιστορία δεν θυμάται τους πολιτικούς. Μνημονεύει μόνο τους ηγέτες. Αντισυμβατικός. Μαχητικός. Ασυμβίβαστος. Οραματιστής. Περιπαθής. Οξύνους. Φιλοδίκαιος. Ηγέτης.
Ελάχιστων ανθρώπων το διάβα στη ζωή, αφήνει τόσο ανεξίτηλα τα σημάδια του.
Η πορεία του Θεόδωρου Πυρίλλη από τα εγκόσμια, κυρίως κατά τελευταίο κεφάλαιο της ζωής και πολιτικής του, ήταν θυελλώδης.
Ανέβηκε πάνω στις μπουλντόζες για να χαράξει δρόμους. Ανέβηκε πάνω σε εκσκαφείς για να δημιουργήσει παραλίες. Οραματίστηκε, σχεδίασε, ωρίμασε και υλοποίησε έργα εκατοντάδων εκατομμυρίων. Δικαστήριο Αμμοχώστου, Πολεοδομία Αμμοχώστου, Κτηματολόγιο Αμμοχώστου, Έδρα Επάρχου, Μαρίνα Παραλιμνίου, κολυμβητήριο, Αστυνομική Διεύθυνση, αίθουσα αθλοπαιδιών, δρόμος Περνέρας, δρόμος Κάππαρη, δρόμος στις Χάσιες, δρόμος στο Πεδίο Βολής Φανού. Απαλλοτρίωσε ακίνητα εκατομμυρίων τροχοδρομώντας έτσι την ανάπλαση του κεντρικού πυρήνα του Παραλιμνίου. Πέτυχε την αναγνώριση του Παραλιμνίου ως αστικό κέντρο. Μερικά από τα έργα του. Για κάθε ένα από αυτά, τόμοι βιβλίων θα μπορούσαν να γραφούν. Παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Βρέθηκε αντιμέτωπος με τσιφλίκια και συμφέροντα και δεν δίστασε να συγκρουστεί με φίλους και πολιτικούς συμμάχους, όταν επιβουλεύονταν τον τόπο του. Ζήτησε διαγραφή από τον Δημοκρατικό Συναγερμό, προειδοποίησε με την ανεξάρτητη υποψηφιότητά του για πρόεδρος της δημοκρατίας, εκτός και εάν του ενέκριναν το έργο της Μαρίνας Παραλιμνίου. Συγκρούστηκε με τους βουλευτές που δηλώνουν Αμμοχωστιανοί αλλά προωθούσαν τα συμφέροντα άλλων επαρχιών.
Τιμήθηκε και δοξάσθηκε απο την τοπική κοινωνία. Την ίδια ώρα όμως Λοιδορήθηκε, διερευνήθηκε, διαπομπεύθηκε, χλευάστηκε, πολεμήθηκε, Από σταυροφόρους, εφιάλτες και πεμπτοφαλαγγίτες. Δεν τον έσκιαζε ο πόλεμος. Δεν φοβόταν να πολεμήσει για τα δίκαια του τόπου και της Επαρχίας. Όταν τα χαράματα εκείνης της μέρας με ξύπνησε για να μου πει ότι ανατίναξαν το σπίτι του, τον συμβούλευσαν όλοι να κατεβάσει τους τόνους. «Δεν θα υποκύψω» μας είπες «θα συνεχίσω να πολεμώ για το καλό του τόπου μου και ας με σκοτώσουν».
Και στις ορδές των ερευνητών που το κατώφλι του περνούσαν, παρέδωσε πληρεξούσια έγγραφα, αποδεικνύοντας έμπρακτα την εντιμότητά του.
Και όταν τα έργα που με Ηράκλειες προσπάθειες και μόχθο υλοποιούνταν, φρόντιζε πάντα να απουσιάζει από τα εγκαίνια. Δεν του άρεσαν οι δάφνες. Δεν επιζητούσε τον έπαινο και το χειροκρότημα. «Δεν χρειάζεται» έλεγε, «ο κόσμος θα δει τα έργα». Δεν τον ενδιέφεραν τα ευτελή. Τον ενδιέφερε η ουσία και η ικανοποίηση ότι επιτελούσε τα καθήκοντά του εις το ακέραιο. Οφειλή προς πάντες.
Η παρουσία του Θεόδωρου στα κοινά, άναψε τη φλόγα της διεκδίκησης. Ότι ετούτος ο τόπος, ετούτη η Επαρχία, δεν μπορεί να κηδεμονεύεται από άλλους. Δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι ο επαίτης στο λουκούλλειο γεύμα των άλλων επαρχιών. Αυτή η φλόγα της διεκδίκησης για την Επαρχία, μεταλαμπαδεύτηκε σε όλους. Παραμένουμε πιστοί στρατιώτες στο όραμά του για μια και ενωμένη Επαρχία.
Και εμείς… που είχαμε το προνόμιο να ζήσουμε από κοντά τη μεγαλειώδη αυτή φυσιογνωμία, στο πρόσωπο του Θεόδωρου δεν βρίσκαμε μόνο τον ηγέτη μας. Βρίσκαμε τον συμπαραστάτη μας. Γενναιόδωρος, φιλεύσπλαχνος, περήφανος, αξιοπρεπής, υποστηρικτικός, πιστός. Στις δυσκολίες που κάθε ένας από εμάς αντιμετώπιζε, βρισκόταν δίπλα μας. Βράχος. Ακλόνητος. Θυσίαζε τα πάντα για εμάς που ήμασταν γύρω του. Πίσω από αυτό τον θυελλώδη άνθρωπο, έβρισκες μια παιδική ψυχή. Που πληγωνόταν εύκολα. Που λύγιζε στην αχαριστία. Που μετάνιωνε αν ένιωθε ότι ήταν άδικος. Που ήξερε να πει συγγνώμη. Που με στοργή αγκάλιαζε και με πάθος αγαπούσε. Που δεν ήθελε ποτέ να μαθαίνει οποιοσδήποτε για τις συνεχείς και γενναιόδωρές του φιλανθρωπίες. Γιομάτος αγάπη για τον συνάνθρωπο του.
Η μεγαλύτερη αγάπη και ο έρωτάς της ζωής του, η Κικούλλα. Στην αγκαλιά της εξέπνευσες… Άλλον θάνατο από αυτόν δεν θα ήθελες. Ακόμα και στο θάνατο, έκαμες το δικό σου. Καμάρωνες για την πρόοδο του Αναστάσιου σου. Καμάρωνες όταν σου έλεγαν οτι σου έμοιασε, αλλά καμάρωνες ακόμα περισσότερο όταν σου έλεγαν οτι έχει τη γλυκάδα της Κικούλλας. Ένιωθες περήφανος για τη νύφη σου τη Διαμάντω. Και όταν τα στέφανά τους φιλούσες, πλημύρισες απο ευτυχία.
Κουμπάρε μου… φίλε μου… αδελφέ μου… όταν το τσουνάμι της αδικίας τη ζωή μου κτύπησε, ακούμπησα πάνω σου. Και όταν η απελπισία και ο πόνος με κυρίευε, η δύναμή σου γινόταν δύναμή μου. Και όταν έφτανα στο κατώφλι της έσχατης απόγνωσης, βρισκόσουν εκεί να με στηρίξεις. Είμαι σήμερα ζωντανός λόγω της αγάπης σου. Λόγω της στήριξής σου.
Η ιστορία δεν θυμάται τους πολιτικούς. Μνημονεύει μόνο τους ηγέτες. Το κάθε τούβλο, το κάθε έργο που έκαμες για ετούτο τον τόπο, θα είναι εκεί να μας θυμίζει τους αγώνες σου. Θα είναι εκεί να μας θυμίζει ότι ακολουθώντας την πεπατημένη, δεν μπορείς να χαράξεις νέους δρόμους. Θα είναι εκεί να μας θυμίζει ότι σε ετούτο τον τόπο, είχαμε το προνόμιο να ηγηθούμε, από τον θυελλώδη πολιτικό, μα συνάμα υπέροχο άνθρωπο, Θεόδωρο Πυρίλλη.
Θεόδωρε Αναστάση Πυρίλλη. Όχι ως κουμπάρος σου. Αλλά ως πολίτης και ως πατέρας, μπροστά στο άψυχο πλέον σώμα σου, σου υποκλίνομαι και σε ευχαριστώ για τα όσα πρόσφερες για το τόπο σου.»
