Με ένα μακροσκελές και συνάμα συγκινητικό μήνυμα ο Θεόδωρος Πυρίλλης αποχαιρέτησε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, τον φίλο του Στάθη Σπαρτιάτη, ο οποίος απεβίωσε το απόγευμα της Κυριακής, 5 Νοεμβρίου.
Αυτούσιο το μήνυμα του Δημάρχου Παραλιμνίου Θεόδωρου Πυρίλλη:
“Ύστατος χαιρετισμός στον Σπαρτιάτη Στάθη, στο όνομα που πλέον είναι συνώνυμο των λέξεων ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ, ΛΕΒΕΝΤΙΑ, ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Σήμερα το Παραλίμνι είναι φτωχότερο. Το ρολόι ψες το βράδυ σταμάτησε στις 7:35. Ήταν η στιγμή που ο Σπαρτιάτης έλαβε την θεία κοινωνία από τον πάτερ Ηράκλη και έκλεισε τα μάτια του για τελευταία φορά. Αναχώρησε για τον παράδεισο όπου τον περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες ο πατέρας του Στάθης, η αδελφή του Άντρη, οι κουμπάροι του Φλώρος και Ιάκωβος και η κουμέρα του Χρυστάλλα.
Τον τελευταίο μήνα που άρχισε η τελική μάχη με την επάρατη νόσο, η οικογένεια και οι στενοί του φίλοι βίωσαν ανεπανάληπτες στιγμές. Η μοναδική και ακατανίκητη δύναμη ψυχής που είχε, ο τρόπος που ανέκαμπτε, έδωσε διδάγματα και εμπειρίες σε όλους μας. Οι γιατροί έλεγαν ότι έφτανε το τέλος, η ύπουλη νόσος τον έριχνε, όμως την επόμενη μέρα επανερχόταν και περιέγραφε αυτά που βίωσε το προηγούμενο βράδυ. Αυτό συνέβηκε κατ’ επανάληψη τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Έδειξε έμπρακτα στα παιδιά του τι σημαίνει ψυχική δύναμη, υπομονή, πίστη και θέληση κάτι το οποίο θα έχουν ως οδοδείκτη στο υπόλοιπο της ζωή τους.
Σπάρτο μου, σου ζητώ συγγνώμη γιατί δε στάθηκα ειλικρινής μαζί σου τις τελευταίες μέρες. Το θέλημα και το πείσμα σου να νικήσεις την ασθένειά σου και να μείνεις στη ζωή δεν μου επέτρεπε να σου πω την αλήθεια όταν με ρωτούσες ‘’πού πάμε;’’ εννοώντας τι λύσεις έχουμε. Δεν είχα τη δύναμη και το κουράγιο να σου πω ότι φτάνουμε στο τέλος και σου ζητώ να με συγχωρέσεις.
Ο Σπαρτιάτης γεννήθηκε το 1966. Ο πατέρας του Στάθης και η μητέρα του Χρυσούλα απέκτησαν το τρίτο τους παιδί μετά την Έλενα και την Άντρη. Από τα παιδικά του χρόνια ξεχωρίζει για την οξυδέρκειά του και τις ηγετικές του ικανότητες μέσα από δράσεις του, στο σχολείο, στον προσκοπισμό και στο ποδόσφαιρο.
Στα 15 του χρόνια χάνει τον πατέρα του Στάθη και ανατρέπονται πολλά από τα όνειρά του. Η δουλειά στο βενζινάδικο μπαίνει πλέον στις καθημερινές του υποχρεώσεις έχοντας δίπλα του τον θείο του τον Δημοσθένη που ήταν γι’ αυτόν ο δεύτερος του πατέρας. Αυτό τον υποχρεώνει να εγκαταλείψει τα εφηβικά του όνειρα. Το 1986 γνωρίζει την Κωνσταντία με την οποία παντρεύτηκε το 1991 και αποκτούν τέσσερα παιδιά, το Δημοσθένη, τη Χρύσω, τον Στάθη και τον Ζουβάνη. Δημιουργούν μια ευτυχισμένη οικογένεια που αποτελεί πρότυπο για όλους μας.
Το ενδιαφέρον του για την κοινωνία του Παραλιμνίου και της επαρχίας της Αμμοχώστου συνεχίζεται αμείωτο. Συνεισφέρει τόσο υλικά όσο και με προσωπικό χρόνο στα Συμβούλια της Ένωσης Νέων Παραλιμνίου, στις διάφορες επιτροπές του Προσκοπισμού, σε Συνδέσμους Γονέων, σε ευαγή ιδρύματα, στο σύνδεσμο Πρατηριούχων, στην Κυνηγετική Ομοσπονδία και σε άλλα κοινωνικά σύνολα. Ήταν ο πρωτοστάτης και συντονιστής της κίνησης Αμμόχωστος Διεκδικώ που έχει ως στόχο την εξάλειψη των αδικιών της επαρχίας μας από την πολιτεία.
Αγαπημένε μας αδελφέ,
Με τους φίλους σου ήσουν αδελφός και με τους γνωστούς σου φίλος. Δεν έδωσες ποτέ δικαίωμα σε κανένα να έχει να πει κάτι κακό. Ο πόνος και η στεναχώρια μας σήμερα που πρέπει να σου πούμε το τελευταίο αντίο είναι αβάσταχτος. Φεύγεις νέος ενώ είχες δυνατότητες να κάνεις και να προσφέρεις πολλά ακόμα στη δουλειά σου, στην οικογένειά σου και στην κοινωνία.
Ήσουν διδάκτορας Πανεπιστημίου στο μάθημα της ζωής. Ήσουν ενεργός πολίτης και μας δίδαξες όλους με βιωματικό τρόπο τι σημαίνει ήθος, αξιοπρέπεια, σεβασμός, θετική σκέψη, υπομονή και επιμονή, διεκδίκηση δικαιωμάτων, εθελοντισμός, προσφορά στον συνάνθρωπο. Ρεαλιστής της ζωής, είχες άμεση αντίληψη για το κάθε τι που συνέβαινε. Ακέραιος με καθαρότητα και μεγαλείο ψυχής. Η καλλιέργεια, η ευγένεια και η ευθύτητα στους τρόπους σου, το επαγγελματικό σου ήθος, η καλοσύνη σου, η σωστή και ψύχραιμη κρίση σου, το χιούμορ σου ήταν βάλσαμο στη ψυχή μας. Για σένα τα προβλήματα ήταν τρόπος ζωή αφού είχες έτοιμες λύσεις για όλα, είτε αυτά ήταν δικά σου, είτε των φίλων σου, των γνωστών σου. ‘’Θετική σκέψη αδελφέ, θα το ξεπεράσουμε μαζί’’ ήταν για σένα συνηθισμένες φράσεις, όμως για όλους εμάς ήταν εφαλτήρια δύναμη για να συνεχίσουμε. Είμαστε προνομιούχοι όσοι πορευτήκαμε πλάι σου και να ξέρεις ότι είμαστε πολύ περήφανοι που υπήρξαμε φίλοι σου.
Σου υποσχόμαστε ότι όλοι θα συνεχίσουμε τους αγώνες που εσύ ξεκίνησες μέχρι να τους πετύχουμε. Σε βεβαιώνουμε ότι θα σταθούμε όλοι δίπλα στην Κωνσταντία σου και στα παιδιά σου και θα είμαστε μαζί τους σε όλους τους, τους αγώνες.
Γνωριζόμαστε και είμαστε μαζί από τα νηπιακά μας χρόνια. Ήταν αρκετή μια ματιά μεταξύ μας για να συνεννοηθούμε. Θεωρούσα ότι ήμασταν ίσοι και είχαμε τον ίδιο τρόπο σκέψης. Αυτό όμως που έζησα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες με κάνει να νιώθω νάνος μπροστά στον γίγαντα που γνωρίσαμε.
Από σήμερα στο Παραλίμνι οι λέξεις ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ, ΛΕΒΕΝΤΙΑ, ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ έχουν ως συνώνυμο το όνομα ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ ΣΤΑΘΗΣ.
Καλό Παράδεισο αδελφέ και καλή Αντάμωση.”
