Ένα μήνυμα γεμάτο συγκίνηση έγραψε τον Σεπτέμβριο του 1996 ο μακαριστός πατήρ Ευέλθων, λίγους μήνες μετά τη θυσία των παλικαριών του Παραλιμνίου, Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού. Το μήνυμα ανήρτησε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης το Κέντρο Προσφοράς και Αγάπης “Άγιος Χριστόφορος” και σε αυτό ο πατέρας Ευέλθοντας περιέγραφε με λόγια γεμάτα συγκίνηση τη θυσία των δύο νεομαρτύρων του Παραλιμνίου τον μαύρο Αύγουστο του 1996.
Αυτούσιο το μήνυμα του π. Ευέλθοντα:
π. Ευέλθων Χαραλάμπους
ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗΝ, Σεμπτέμβιος 1996
Το Παραλίμνι πενθεί. Σαράντα τώρα μέρες μεσίστιες σημαίες, μαυροφορεμένοι οι άνθρωποι, πονεμένες οι καρδιές, σφιγμένα τα χείλη. Πενθεί αλλά και περηφανεύεται. Για τα δυο του παιδιά, για τα βλαστάρια του, που με τη θυσία τους το δόξασαν. Που το διαλάλησαν, σ’ ανατολή και δύση, ηρωοτόκιο, φύτρα γενναίων μαρτύρων.
Αιωνία τιμή και δόξα στα παιδιά μας που πρόσφεραν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν την ζωή τους, για θεια και πανανθρώπινα ιδανικά. Ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη. Η άδολη, αγνή ψυχή τους, δεν μπορούσε να συμβιστεί. Στις μέρες μας βαστεί με την αδικία, τη βαρβαρότητα, την κατοχή.
Τα εικοσιδύο χρόνια της ντροπής δεν στάθηκαν ικανά να απαμβλύνουν μέσα τους το πατριωτικό φρόνημα και να τους σβήσουν την ελπίδα. Στο κάλεσμα της πατρίδας δήλωσαν πρωτοπόροι παρών. Κι εκεί που τα πάντα τα σκέπαζε η ηρεμία της ραθυμίας και της ύπνωσης θέριεψαν αυτοί την αποσταμένη ελπίδα. Ξύπνησαν τις συνειδήσεις. Θύμισαν πως εδώ και εικοσιδύο χρόνια “νήσος τις έστι” καρφωμένη στο σταυρό. “Νήσος τις έστι” μοιρασμένη στα δυο από το συρματόμπλεγμα της αδικίας και της ντροπής. Ο μαρτυρικός τους θάνατος στο συρματόμπλεγμα και στον ιστό, δεν είναι απώλεια για μας. Ίσως -προς στιγμή- να χάρηκαν οι δυνάστες, γιατί απαλλάγηκαν από δυο ατίθασα παιδιά. Όμως, το αίμα που χύνεται για την πατρίδα ποτέ δεν πάει χαμένο, Ποτίζει το δεντρί της λευτεριάς, γιγαντώνει το φρόνημα, πυρώνει τις καρδιές, δίνει οράματα στο λαό. Ο θάνατός τους κεφάλαιο πολύτιμο, που η πατρίδα θα καρπωθεί τους τόκους του κάποτε. Το μήνυμα το ‘δωσαν, “θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”.
Στις μέρες μας επέπρωτο να γίνει γνωστό το Παραλίμνι στα πέρατα της οικουμένης. Η θυσία των παιδιών του το θρόνιασε σ’όλα τα σπίτια του κόσμου. Κι έγινε ο τάφος τους “όλβιος τάφος”- προσκύνημα εθνικό. Κι έγινε ο τάφος τους προσκλητήριο τιμής και ευθύνης για ηγεσία και λαό. Κι έγινε, ακόμη, ο τάφος τους ουρανόμηκες κάλεσμα για όσους σκιάζονται τα σκότη: “Δεύτε λάβετε φώς….”
Famagusta.News