Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου*:
Το τι έγινε στη Σωτήρα με την παράσταση «Cock» θα μπορούσε να γίνει σε οποιαδήποτε κοινότητα. Στη Δερύνεια, ίσως να είναι ευπρόσδεκτη η συγκεκριμένη παράσταση αλλά ενδεχομένως να ενοχλούσε κάτι άλλο. Όπως ενόχλησε πριν λίγους μήνες στην Πάφο το έργο με τον Μακάριο, όπως ενόχλησε στη Λευκωσία το δρώμενο με τα αγάλματα στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Όπως εξάλλου ενοχλεί αυτή την στιγμή στη Νέα Υόρκη ένας πίνακας που εκτίθεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο και απεικονίζει ένα νεαρό κορίτσι να κάθεται με ανοιχτά τα πόδια σε μία καρέκλα και για το οποίο μαζεύονται υπογραφές για απομάκρυνση του. Το θέμα στη Σωτήρα έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα σύνδρομά μας, τα οποία δεν περιστρέφονται απλά γύρω από την ομοφυλοφιλία και την ομοφοβία. Είναι καταρχήν ο ρόλος της εκκλησίας στη ζωή των ανθρώπων. Ο απόλυτα υποκριτικός. Με τον Αρχιεπίσκοπο να ασχολείται ολημερίς με μπίζνες, να οραματίζεται αναπτύξεις τύπου Λας Βέγκας με ξενοδοχεία και καζίνα όπου μπορούν να συμβαίνουν τα πάντα, αλλά ένας υφιστάμενός του –ιερέας– θέτει βέτο σε μια θεατρική παράσταση και καθορίζει –νομίζει– τη διαπαιδαγώγηση του ποιμνίου του.
Είναι έπειτα ο ρόλος των κομμάτων. Η Σωτήρα είναι μία, κατά παράδοση, εθνικόφρων κοινότητα. Και έρχονται εκλογές. Τα κομματικά επιτελεία έχουν ανασκουμπωθεί, γυρίζοντας από πόρτα σε πόρτα, στέλνοντας sms, τηλεφωνώντας για να υπενθυμίσουν την ύπαρξή τους. Δεν θα άφηναν το θέμα να περιοριστεί στον καλλιτεχνικό τομέα, τον οποίο, έτσι κι αλλιώς, γραμμένο τον έχουν. Καλή, λοιπόν, η ελευθερία έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας για τον ΔΗΣΥ, αλλά «δεν μπορεί να μη λαμβάνονται υπόψη και οι ιδιαίτερες ευαισθησίες των τοπικών κοινωνιών». Οι οποίες ευαισθησίες μπορεί να έχουν σχέση με την ομοφυλοφιλία, με τη θέση των γυναικών, με την παρουσία των ξένων, με την αντιμετώπιση φορέων του Aids και πάει λέγοντας. Και φυσικά με τη βρώση των αμπελοπουλιών.
Στην υπόθεση ενεπλάκη το ΑΚΕΛ, με τον δικό του δήμαρχο στη Δερύνεια να απευθύνει πρόσκληση στον ΘΟΚ να ανεβάσει εκεί την παράσταση, ενώ ο ΘΟΚ, ρόλος του οποίου είναι η καλλιέργεια της ελευθερίας της έκφρασης διά μέσου της τέχνης, του διαλόγου και της παιδείας, στην περίπτωση αυτή αποφάσισε να κινηθεί νομικά «για να προστατεύσει το κύρος και τη λειτουργία του».
Περιττό να πούμε πως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει κηρυχθεί εμφύλιος πόλεμος. Όλος ο θίασος λοιπόν επί σκηνής, στην καλύτερή μας παράσταση. Η οποία δεν χρειάζεται ούτε σενάριο, ούτε σκηνοθέτη. Είναι απλά η πραγματικότητά μας.
*Εφημερίδα Φιλελεύθερος 8/12/2017