Η Φλώρα Μάρκου από τη Σωτήρα πάλεψε 3 φορές με τον καρκίνο. Έχασε το 10 χρονών κοριτσάκι της από την επάρατη νόσο,
Η 55χρονη γυναίκα αναφέρει στο ant1iwo και στην Χριστίνα Διονυσίου:
“Γεννήθηκα στις 15 του Φλεβάρη το 1961 στο χωριό Σωτήρα της Επαρχίας Αμμοχώστου. Στα 17 μου αρραβωνιάστηκα και ένα χρόνο αργότερα, παντρεύτηκα. Το 1978 γέννησα την Μαρία μου και 4 χρόνια αργότερα την Γεωργία μου.
Το 1986 η Μαρία μου διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο. Όσο κι αν το παλέψαμε, δεν καταφέραμε να τον νικήσουμε. Στις 30 Νοεμβρίου του 1988, το κοριτσάκι μου “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι.”
Ο ήρωας δεν φοβάται τη ζωή, δε φοβάται τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα γιατί πιστεύει ότι μπορεί να τα νικήσει.
Δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από αυτόν της μάνας που χάνει το παιδί της. Το πένθος για το παιδί σου διαρκεί για πάντα…
Κάθε μέρα όμως έλεγα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να βρω τη δύναμη να συνεχίσω, σκεφτόμουν ότι είχα ακόμη ένα παιδί που με χρειάζεται. Ο γάμος μου δυστυχώς είχε φτάσει στο τέλος του πολύ πριν χάσουμε την Μαρία μας. Μόνη με ένα παιδί στην αγκαλιά, κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να παλέψω για όλες εκείνες τις καλύτερες μέρες που ονειρευόταν το κορίτσι μου. Στερήθηκα τα πάντα και έκανα δυο δουλειές – το πρωί δούλευα μάγειρας και το βράδυ γκαρσόνι- γιατί δεν ήθελα να λείψει τίποτα στην Γεωργία μου.
Δυστυχώς όμως…
Το πιο τρομακτικό τέρας που λέγεται «καρκίνος», θέλησε να χτυπήσει ξανά την πόρτα μου. Το 2001 αρρώστησα με καρκίνο του μαστού. Αγωνίστηκα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και από αυτή τη μάχη κατάφερα να βγω νικήτρια. Συνέχισα τη ζωή μου μέχρι που το 2013 ο καρκίνος ήρθε ξανά στη ζωή μου, αυτή τη φορά ήταν στο άλλο μου στήθος.
Έβαλα πείσμα και είπα ότι θα είμαι περισσότερο δυνατή από την προηγούμενη φορά, δεν θα φοβόμουν καθόλου. Δεν το έκρυψα από τους φίλους και τους συγγενείς μου. Μάλιστα έδινα δύναμη και κουράγιο σε άλλες γυναίκες και κυκλοφορούσα χωρίς καπέλο όταν έπεσαν τα μαλλιά μου.
Με έβλεπαν περίεργα στο δρόμο, στην εκκλησία, στο σούπερ μάρκετ αλλά δεν με ένοιαζε. Σε όλο τον κόσμο έλεγα πως δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτό το τέρας, αυτή την αρρώστια που βάλθηκε να διαλύσει τις ζωές των περισσότερων ανθρώπων στον κόσμο.
Τους έλεγα ότι δεν πρέπει να ντρεπόμαστε και να κλεινόμαστε στα σπίτια μας, να πονάμε μόνοι και αβοήθητοι. Τα κατάφερα και το γεγονός ότι νίκησα για ακόμη μια φορά αυτή την ασθένεια, με κάνει να νιώθω πολύ περήφανη.
Σήμερα είμαι καλά και προσπαθώ να χαίρομαι την κάθε μου στιγμή. Έχω δίπλα μου την κόρη μου, το εγγόνι μου αλλά και ανθρώπους που με αγαπούν.
Μπλέκω και είμαι στη χορωδία του χωριού μου. Ασχολούμαι με τον εθελοντισμό και παίρνω μεγάλη χαρά προσφέροντας βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και χρειάζονται αγάπη και υποστήριξη. Ζω με την σύνταξη μου και δεν παραπονιέμαι ποτέ. Χαμογελώ κάθε πρωί και παρακαλώ τον Θεό να έχει καλά όλο τον κόσμο. Να έχει κοντά Του την Μαρία μου, που σίγουρα είναι Άγγελος στο πλάι Του.
Στη ζωή μου χρειάστηκε να παλέψω 3 φορές με τον καρκίνο. Την πρώτη φορά με διέλυσε, μου πήρε ότι πιο πολύτιμο είχα μα τις άλλες 2 φορές… τον νίκησα. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τους γιατρούς και την διατροφολόγο μου και εύχομαι σε όλες τις γυναίκες του κόσμου που δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο, να έχουν δύναμη. Μέσα τους, να νιώθουν σίγουρες ότι θα νικήσουν και δεν θα νικηθούν.
Στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι είμαστε ήρωες αφού καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες προβλήματα σε μια εποχή γεμάτη ανασφάλεια. Να θυμάστε όμως ότι στο μυαλό βρίσκεται ο ηρωισμός. Από το πώς σκέπτεται κανείς γίνεται ή όχι ήρωας.
Ο ήρωας δεν φοβάται τη ζωή, δε φοβάται τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα γιατί πιστεύει ότι μπορεί να τα νικήσει. Εξάλλου στον πόλεμο δεν μετρά η αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου αλλά το ψυχικό σθένος και το υψηλό ηθικόν έτσι δεν είναι;».
Πηγή: Ant1iWo / Χριστίνα Διονυσίου