Του Χρυσόστομου Λουκά:
Σε λίγο καιρό θα έχουμε εκλογές στο πολύπαθο νησί μας. Η μέρα αυτή θα ηχήσει σαν ευαγγέλιο στα ώτα του λαού που περιμένει να δει φως στο τούνελ μέσα από αυτές. Το 2008 δεν έχει καμιά σχέση με το 2012. Τα γεγονότα άλλαξαν άρδην. Η Κύπρος που κάποτε ευημερούσε, βρίσκεται ένα βήμα πριν την καταστροφή.
Η άνοδος στην εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου (ΑΚΕΛ) αποτέλεσε παγκόσμια έκπληξη όταν συνέβη το 2008. Υποσχέθηκε δίκαιη κοινωνία, ευημερία και λύση του Κυπριακού. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να αποδείξουν ότι μπορούν να προσφέρουν από ηγετικές θέσεις. Είχαν ακόμα “σύμμαχο” στο πλευρό τους τη “δεξιά”(ΔΗ.ΣΥ). Εξουσία, δύναμη, αποδοχή και αντιπολίτευση μηδέν. Όλα ήταν υπέρ της νέας κυβέρνησης.
Με τη θητεία τους να φτάνει στο τέλος της, η κατάσταση δεν θυμίζει σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν. Μια οικονομικά αυτάρκης χώρα με ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης, υψηλό βιωτικό επίπεδο και κύρος ανά το παγκόσμιο, σέρνεται στους διαδρόμους της Δύσης και της Ανατολής ζητιανεύοντας. Τα χνώτα μας μυρίζουν στάχτη από τη “φωτιά” που έβαλαν στο νησί. Η Κύπρος έχει περιέλθει σε ένα τέλμα, ένα κοινωνικο-οικονομικό–ιδεολογικό Μεσαίωνα. Οι αντιφρονούντες απομονώνονται, περιορίζονται. Οι Νέρωνες στέκονται και παρακολουθούν αγέρωχοι. Δίπλα τους οι φανατικοί υποστηρικτές και οι λοιποί συγκλητικοί. Αυτοί οι τελευταίοι που χαιρέκακα περιμένουν να έρθει το τέλος για να γευτούν μετά την εξουσία. Στη μέση όλων αυτών: οι ψηφοφόροι .Κυρίως οι νέοι.
Οι εκλογές είναι κάτι σαν επιχείρηση. Πρέπει να διαφημίσεις για να πουλήσεις. Πρέπει να βρεις έξυπνους τρόπους να πλασάρεις το προϊόν χωρίς να εκτεθείς. Όμως επειδή ζούμε στην Κύπρο όπου οι παλιοί “πελάτες” ξέρουν τα προϊόντα, η προσοχή τους στρέφεται στο νέο “πελάτη” που τώρα πλάθεται ιδεολογικοπολιτικά. Εκεί αρχίζει ο ρόλος των κομματικών φερεφώνων. Δομημένες στην αρχή, ένας νέος ψήφος = ένας κομματικός (“δικός μας”), αμολούνται στην κοινωνία για να προωθήσουν. Έχοντας εις γνώσιν την ιδεολογική υπόσταση του καθενός χτυπούν στους “αδύναμους”. Οι υπόλοιποι γνωρίζουν την μήνη τους.
Στον 21ο αιώνα ζούμε ένα νέο απαρτχάιντ. Μόνο που αυτή τη φορά είναι ιδεολογικός. Οι αποστάτες απαξιώνονται, κατηγορούνται, χλευάζονται. Κανένας να μη βγει έξω από το “μαντρί”, τον περιμένει σκληρή τιμωρία.
Στην αντίπερα όχθη αξίζει να παρακολουθήσουμε την πορεία του νέου ψηφοφόρου. Η αποχαύνωση αρχίζει από την παιδική ηλικία. Πρωτοστάτες σε αυτό η οικογένεια και το σχολείο. Αναφερόμενος στο πρώτο εννοώ την βαθιά κομματική εστία που προσπαθεί να μυήσει με το ζόρι(ενίοτε) το παιδί στα κομματικά “ιδεώδη”’,χωρίς να του δίνει ερεθίσματα για να ψάξει μόνο του. Στο άλλο χέρι έχουμε το σχολείο, που σαν φορέας πνεύματος και δημοκρατίας θα έπρεπε αφενός μεν να καλλιεργήσει πνευματικά το παιδί και αφετέρου να το κρατήσει μακρυά από τα όρνεα των κομμάτων (μαθητικές οργανώσεις κομμάτων). Αντιθέτως είδαμε αυτές τις “οργανώσεις” να διεισδύουν ολοένα και περισσότερο στα σχολεία, να τσακώνονται για τα ποια θα έχει την αποκλειστικότητα και να σπέρνουν την αντιπάθεια, τη διχόνοια και εν τέλει το μίσος στις ψυχές των εφήβων. Η στρατολόγηση καταδικάζει οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται από τους λίγους καθηγητές, ακόμα και γονείς, για καλλιέργεια ορθής σκέψης.
Ο σκοπός τους ως επί το πλείστον επιτυγχάνεται και έχουμε την κατάντια του σήμερα: ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ ΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟΥΣ, ΜΠΛΕ, ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ και άλλους πολύχρωμους. Η εκλογική κατάταξη του νέου είναι μείζων θέμα για αυτούς ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. Ο νέος κατέχει κεντρικό ρόλο στην εκλογική μάχη. Πρέπει να αποδείξει ότι μένει μακριά από τις λασπομαχίες και τα στημένα καβγαδάκια των κομμάτων.
Η μελέτη των υποψηφίων, η ακρόαση των θέσεων τους και η εθνικοφροσύνη πρέπει να καθορίσουν την ψήφο μας. Ο ίδιος ο νέος θα επιλέξει αν θέλει να ανήκει στους χειραγωγημένους ή στους πνευματικά ελεύθερους. Πλέον έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Γιατί μπορεί να έχει δικαιώματα σε αυτή τη δημοκρατία αλλά έχει και ευθύνες. Με τη στάση του θα διαλέξει σε ποια κατηγορία θέλει να ανήκει. Η ΛΗΘΗ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΕΟΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ!