Οι πραγµατικοί νικητές αναδεικνύονται στα δύσκολα. Μπορεί όµως µια γυναίκα, η οποία έχασε το δεκάχρονο κορίτσι της από καρκίνο του εγκεφάλου και η ίδια διαγνώστηκε δύο φορές µε καρκίνο του µαστού να συνεχίζει να χαµογελάει; Κι όµως η Φλώρα Μάρκου, έχει γίνει φάρος, ένα φωτεινό παράδειγµα για όσους παραδίδονται στις δυσκολίες της ζωής. Πώς τα κατάφερε; Ας τα πάρουµε όλα από την αρχή…
Πριν από 26 χρόνια η Φλώρα Μάρκου έχασε τη δεκάχρονη κόρη της από καρκίνο στον εγκέφαλο. Αυτή ήταν και η πρώτη της επαφή µε τη συγκεκριµένη ασθένεια. «Η κόρη µου πέθανε το 1988 στην ηλικία των 10 χρονών αφού έδωσε για τρία χρόνια µάχη για να ξεπεράσει τον καρκίνο στον εγκέφαλο. Ήταν πολύ δύσκολο, όµως είχα την τετράχρονη κόρη µου Γεωργία που έπρεπε να φροντίσω. Και αυτή ήταν η δύναµή µου για να µην πονάω τόσο από το χαµό της µεγάλης µου κόρης».
Στην πορεία χώρισε µαζί µε το σύζυγό της και από τότε ο µοναδικός της στόχος ήταν να µη νιώσει ποτέ η κόρη της ότι της λείπει είτε ο πατέρας της είτε η αδερφή της. Έτσι, αφιερώθηκε εξ’ ολοκλήρου στη µικρότερή της κόρη.
Τα χρόνια περνούσαν και η Φλώρα µπήκε στη ρουτίνα της καθηµερινότητας. Μια γυναίκα γεµάτη ενέργεια που απολάµβανε τις µικρές χαρές της ζωής. Το πρόγραµµα της περιλάµβανε τη δουλειά της, την κόρη της, το καθηµερινό περπάτηµα της και βόλτες στην παραλία.
Ήταν καλοκαίρι του 2001 όταν από µόνη της ανακάλυψε ότι είχε ένα κουβαράκι στο στήθος. Έτσι πήγε στο γιατρό, έκανε υπερήχους, ακολούθως επέµβαση για να αφαιρεθεί το κουβαράκι και στη βιοψία της είπαν ότι ήταν καρκίνος. Οι πρώτες αντιδράσεις της ήταν άσχηµες. «Ένιωσα ότι έχανα τη γη κάτω από τα πόδια µου. Ήθελα να ζήσω, δεν ήθελα να πεθάνω. Πριν 12 χρόνια η λέξη καρκίνος σήµαινε θάνατος. Όµως, το πήρα απόφαση. Θα το πάλευα. Και είχα γράψει και ένα ποίηµα που το έλεγα καθηµερινώς στον εαυτό µου:
» Το γέλιο µου εδοκίµασε για να µου το σβήσει πάντα.
Μα εγώ δοξάζω τον Θεό τζιαι θέλω να ζήσω,
την κόρη µου ναν µόνη της εν θέλω να την αφήσω.»
Έτσι, ξεκίνησε τις χηµειοθεραπείες. «Ήταν µια πολύ δυνατή χηµειοθεραπεία, ήµουν στο κρεβάτι για µια βδοµάδα και πολλοί συγγενείς µου είχαν πιστέψει ότι θα πεθάνω. Μέσα σε µια ηµέρα έχασα τα µαλλιά µου. Παρόλα αυτά στις 8 µέρες σηκώθηκα, έβαλα την περούκα µου και πήγα δουλειά. Και πιστεύω ότι αυτό ήταν που µε έσωσε. ∆εν έµεινα στο σπίτι και να θρηνώ. Οι συνάδελφοί µου, αρχικά δεν ήξεραν το πρόβληµά µου, µε ρωτούσαν αν άλλαξα στυλ στα µαλλιά µου. Βέβαια, όταν το έµαθαν και αυτοί αλλά και τα αφεντικά µου µε στήριξαν και στάθηκαν δίπλα µου. Ναι, δεν ήταν εύκολο. Ζαλιζόµουν, ήθελα να κάνω εµετό. Όµως, δεν ήθελα και να κάθοµαι σπίτι».
∆ίπλα της επίσης, σε όλη τη διάρκεια ήταν και τα άτοµα του ΠΑΣΥΚΑΦ. Αν και αρχικά, δεν ήθελε να πηγαίνει στον ΠΑΣΥΚΑΦ γιατί µε αυτό τον τρόπο ένιωθε τον πόνο της πιο έντονο, µετά µας παραδέχεται ότι µόνο µε τη βοήθεια των ατόµων εκεί συνειδητοποίησε το πρόβληµά της και κατάλαβε ότι έπρεπε να δώσει µάχη για να ζήσει.
«Πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν: Η Φλώρα έχει καρκίνο και θα πεθάνει, όταν όµως µε έβλεπαν να επιστρέφω από τη δουλειά και να είµαι χαρούµενη δεν πίστευαν στα µάτια τους. ∆εν προσποιούµουν ότι ήµουν καλά. Ήµουν πραγµατικά καλά. Ήξερα ότι θα νικήσω τον καρκίνο, δε φοβόµουνα. Η όλη διαδικασία την πρώτη φορά κράτησε 6 µήνες. Μετά έπρεπε µε κάποιο τρόπο να σταµατήσω την έµµηνη ρύση µου. Έτσι µου έβαλαν µια ένεση και µετά από δύο χρόνια µου αφαίρεσαν τα µητρικά µου. Ότι µου έλεγαν οι γιατροί το έκανα. ∆εν έφερα ποτέ αντίρρηση, ούτε και τους αµφισβήτησα ποτέ. Με αυτό τον τρόπο ξεπέρασα την πρώτη φορά τον καρκίνο».
Από τότε η Φλώρα θέλει να βοηθάει τα άτοµα που αντιµετωπίζουν το ίδιο πρόβληµα µαζί της. Όταν ακούει πως κάποιος είναι άρρωστος τρέχει κοντά του. Προσπαθεί να τους δώσει δύναµη και να τους κάνει να παραδειγµατιστούν από αυτήν. Ξέρει πολύ καλά πως όταν έχεις ένα τόσο σοβαρό πρόβληµα έχεις ανάγκη να µιλήσεις µε κάποιο που πέρασε τα ίδια µε εσένα και τα ξεπέρασε.
«Πέρσι το καλοκαίρι, για δεύτερη φορά ανακαλύπτω πάλι από µόνη µου κάποιο κουβαράκι στο στήθος. Κάνω τις εξετάσεις και αυτή τη φορά µου είπαν ότι έπρεπε να κάνω ολική µαστεκτοµή. Μπήκα στο χειρουργείο χαµογελώντας, λέγοντας ακόµη και ανέκδοτα στους γιατρούς. Το µοναδικό πράγµα που θα µε στεναχωρούσε ήταν να δω την κόρη µου στεναχωρηµένη εξαιτίας µου. Ευτυχώς, η Γεωργία µου, παραδειγµατίστηκε από εµένα και ήταν αισιόδοξη. Τη δεύτερη φορά έµαθα να βάζω ακόµα και τις ενέσεις από µόνη µου. ∆εν ήθελα να ταλαιπωρώ τον κόσµο. ∆εν ήθελα να εξαρτώµαι από κανένα. Ξύρισα το κεφάλι µου και κυκλοφορούσα µε τα καπελάκια που κέντησα η ίδια. Τη δεύτερη φορά σπάνια έβαζα την περούκα. Έκανα και τους έξι κύκλους της χηµειοθεραπείας και δεν έκανα ούτε µια φορά εµετό. Είχα τόση δύναµη που έδινα και στους άλλους. Όταν καταλάβαινα ότι η ψυχολογία µου δεν ήταν καλά έφευγα από το σπίτι. Πήγαινα σε φίλους.
Ήµουν σίγουρη ότι θα το ξεπερνούσα γι’ αυτό έγραψα το πιο κάτω ποίηµα:
Έπιασα ένα µήνυµα να πάω να πολεµήσω
Και το καρκίνο σίγουρα πάλε θα τον νικήσω
Οϊ να µαραζώνετε πως εννα µε νικήσει
Τζιαι ήβρε καλό πολεµιστή και η δόξα του εννα σβήσει.
Οϊ να µαραζώνετε τζιαι εννα τα καταφέρω
Τζιαι εννά είµαι πάλε δίπλα σας όπως εγώ το θέλω».
Κάπως έτσι ξεπερνά και τη δεύτερη φορά το καρκίνο και η Φλώρα συνεχίζει να χαµογελά πλατιά και να µοιράζει αγκαλιές σε όσους συνεχίζουν να παλεύουν µε την ασθένεια που φοβόµαστε να πούµε ακόµα και το όνοµά της. Σύµφωνα µε τη Φλώρα, καρκίνος δε σηµαίνει θάνατος. Είναι µια διαδικασία που πρέπει να την περάσεις, µια µάχη που πρέπει να κερδίσεις και η οποία χρειάζεται αισιοδοξία και δύναµη. Σίγουρα, ο κόσµος θα έρθει να σε δει αλλά στην ουσία οι υπόλοιποι σε κάποια φάση θα φύγουν θα πάνε στα σπίτια τους. Αυτός που πρέπει να παλέψει για να νικήσει είναι ο ίδιος ο καρκινοπαθής.
Σήµερα η Φλώρα συνεχίζει όπως παλιά την καθηµερινότητά της. Πάει στη δουλειά της, σε εθελοντισµούς, είναι µέλος σε χορωδία και σε χορευτική οµάδα, κάνει καθηµερινά το περπάτηµά της και προσέχει τη διατροφή της.
Πηγή: Vantage Magazine
Επιμέλεια: Βέρα Κοσμά