Του Σταύρου Ι. ΧαραλάμπουςΚαταρχήν με ξάφνιασε η ερώτηση του φίλου μου γιατί πρώτιστα: απολαμβάναμε εκείνη την ώρα αυτήν την άγρια ομορφιά του τοπίου που ίσως να μην υπάρχει παρόμοια στο νησί μας, κουβεντιάζοντας για τις δίκες του αναμνήσεις στην Αμερική όπου σπούδαζε πριν αρκετά χρόνια αλλά και τις δικές μου αναμνήσεις στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου τέλειωσα μια τουριστική σχολή αναπολώντας ωραίες στιγμές αλλά και κακές στιγμές που έμειναν στην μνήμη μας εκείνα τα πέτρινα χρόνια της μιζέριας και της φτώχιας. Εκείνης της εποχής που για να σπουδάσεις σε μια ξένη χώρα, μακριά από τους δικούς σου, θα έπρεπε να δουλεύεις σκληρά μέσα στα εστιατόρια σαν γκαρσόνι η να πλένεις πιάτα για να μπορείς να βγάλεις τα απαραίτητα λεφτά για τα δίδακτρα αλλά και για την επιβίωσή σου.
Με ξάφνιασε, επίσης, γιατί ο φίλος μου παρόλο που στα παιδικά του χρόνια ζούσε και ανέπνεε για ένα ωραίο Παρθενώνα που μεταφραζόταν στο σύνθημα που όλους τότε μας συνέπαιρνε: “ΕΛΛΑΣ –ΚΥΠΡΟΣ –ΕΝΩΣΙΣ”, ενώ μετά το διορισμό του στην θέση του καθηγητή αλλά και την δημιουργία της δικής του οικογένειας κολυμπούσε στα θέματα και τα προβλήματα της καθημερινότητας αποφεύγοντας να μιλήσει πολιτικά. Είμαι, όμως, βέβαιος πως η φλόγα που σιγοκαίει μέσα του για ελευθερία και επιστροφή στα χαμένα εδάφη μας ήταν και παραμένει πάντα άσβεστη μέχρι το γυρισμό.
Για μια στιγμή μετά την ερώτηση του φίλου μου επικράτησε βουβαμάρα. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα προς την θάλασσα εκεί που ενώνεται με τον ουρανό. Έβλεπα να ξετυλίγεται μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία η Αμμόχωστος, ο Απόστολος Ανδρέας, το φρούριο της Κερύνειας, το φρούριο της Καντάρας, τα καταπράσινα με δένδρα βουνά και λαγκάδια του Πενταδάκτυλου. Έβλεπα σαν να ήταν εκείνη τη στιγμή μπροστά μου οι πίδακες εκεί στην αγορά δίπλα από το σινεμά ΗΡΕΟΝ, το αγίασμα που έτρεχε προς τη θάλασσα εκεί κάτω από την μονή του Αποστόλου Ανδρέα, το πανέμορφο λιμανάκι της Κερύνειας με τις βαρκούλες να πηγαινοέρχονται χαρίζοντάς μας εκείνη την καταπληκτική θέα, το φρούριο της Κανταρας που ανεβαίναμε τα απότομα σκαλιά του για να μας περιγράψει ο Δάσκαλός μας την ιστορία αυτού του μνημείου όταν μαζί με τους συμμαθητές μου της Πέμπτης τάξης του Β’ Δημοτικού Σχολείου Δερύνειας κατασκηνώναμε στις σχολικές κατασκηνώσεις της Καντάρας λίγες μέρες πριν την τουρκική εισβολή.
Βούρκωσα! Τα μάτια μου τα θόλωσε ο ορίζοντας, έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου για να μην φανούν τα δάκρυά μου και έσκυψα το κεφάλι μου προς τα κάτω. Τότε, ο φίλος μου, αντιλαμβανόμενος τα συναισθήματά μου και την δυσκολία μου να απαντήσω στο ερώτημά του μου λέει: “ΠΑΛI ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ ‘ΝΑΙ”.
Τότε συνήλθα, σκούπισα διακριτικά τα δάκρυά μου για να απαντήσω στο φίλο μου: “Ναι Γιώργο, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι. Με μια προϋπόθεση. Μόνο όταν σαν λαός αφήσουμε το κακό μας παρελθόν, αφήσουμε τα μίση και τα πάθη ανάμεσα μας, αφήσουμε τις κατηγορίες περί προδοτών, νενέκων και οχιάδων και μονιάσουμε. Όταν αφήσουμε κατά μέρος τα προσωπικά και τα κομματικά μας συμφέροντα και πάνω από όλα βάλουμε την πατρίδα. Αυτή την πατρίδα που στενάζει για 37 ολάκερα χρόνια κάτω από την μπότα του τούρκικου στρατού. Αλλά, για να επιτύχουμε αυτό το στόχο θα πρέπει να αλλάξουμε πολλά. Θα πρέπει να αλλάξουμε κακές νοοτροπίες, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να μάθουμε να ακούμε και την αντίθετη άποψη, να μάθουμε να σεβόμαστε την αντίθετη γνώμη, να μάθουμε να ανεχόμαστε το διαφορετικό, να μάθουμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας έστω και αν έχουμε αντίθετες απόψεις, να μάθουμε το διάλογο, να μάθουμε να ανοίγουμε τα αυτιά μας και να ακούμε και τον τελευταίο πολίτη αυτού του τόπου, να αλλάξουμε μυαλά, να γίνουμε ανοιχτόμυαλοι,να γίνουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ. Μόνον έτσι και με πίστη εις το Θεό και στο δίκαιο του αγώνα μας θα έρθει η λευτεριά.