Του Σταύρου Ι. Χαραλάμπους
Αυτός είχε τον πρώτο λόγο και αυτός αποφάσιζε για όλα στο σπίτι αλλά ήταν αυτός που δούλευε για να ζήσει την οικογένεια του. Η σύζυγος ακολουθούσε πιστά τον άνδρα της χωρίς να αμφισβητεί ή να διαφωνεί με αυτόν για όλα τα θέματα που μπορούσε να απασχολούν την τότε κοινωνία. Έτσι, ούτε άποψη είχε, ούτε δικές της πρωτοβουλίες μπορούσε να αναπτύξει.
Πέρασαν τα χρόνια και η κύπρια γυναίκα δειλά – δειλά άρχισε να παίζει το δικό της ρόλο, τόσο μέσα στην οικογένεια όσο και μέσα στην κοινωνία. Και αυτό το πέτυχε όταν οι αυξανόμενες ανάγκες στην οικογένεια την ώθησαν να βγει και αυτή στο μεροκάματο για να μπορέσει μαζί με το σύζυγο της να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Αυτό την βοήθησε να απεξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον σύζυγό της, αφού το χαρτζιλίκι που έπαιρνε δουλεύοντας, ήταν αρκετό για να κάνει και αυτή τα δικά της όνειρα όπως αυτή ήθελε αποκτώντας έτσι και το δικαίωμα να παίρνει τις δικές της πρωτοβουλίες αλλά να έχει και την δική της άποψη συμβάλλοντας μέσα από το διάλογο που αναπτυσσόταν μέσα στην οικογένεια αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα με αποτέλεσμα να λαμβάνονται σωστότερες αποφάσεις προς όφελος της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.
Ακολούθως, η ίδια με την διεκδίκηση των δικαιωμάτων της αλλά και με την ψήφιση των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανάγκασε την πολιτεία, τα κόμματα και τις Οργανώσεις να επιβάλουν ποσοστώσεις για πολλές ανδροκρατούμενες θέσεις τόσο στην κυβέρνηση όσο και σε διάφορους τομείς στον ιδιωτικό τομέα, που καταξίωσαν την κύπρια γυναίκα, σύζυγο μάνα και αδελφή.
Ωστόσο, ενώ η κύπρια γυναίκα σήμερα έφτασε σε ένα μεγάλο βαθμό να αποκτά σχεδόν τα ίδια δικαιώματα με τον άνδρα στον κοινωνικό-επαγγελματικό τομέα και να την βλέπουμε τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα να κατακτάει με το σπαθί της υψηλόβαθμες διευθυντικές θέσεις, ενώ την βλέπουμε με πόσο ζήλο επαγγελματισμό και επιχειρηματικότητα αφοσιώνεται και καταξιώνεται στον κοινωνικό-οικονομικό τομέα, την βλέπουμε να απέχει τόσο από την πολιτική αλλά κυρίως στην εμπλοκή της στον αγώνα μας για απελευθέρωση και της πατρίδας μας. Δεν θέλω να πω ότι η κύπρια γυναίκα δεν αγωνιά και δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον του τόπου μας, αλλά δεν με πείθει ότι αγωνίζεται με τόσο ζήλο όσο αγωνίζεται στον επαγγελματικό τομέα. Δεν είναι η ίδια γυναίκα του αγώνα της ΕΟΚΑ του ’55-’59 που η εμπλοκή της ήταν τόσο μεγάλη που βοηθούσε με την αγωνιστικότητά της για αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού.
Την Κύπρια γυναίκα του σήμερα με την ανεξαρτησία που απέκτησε, τη μόρφωση, το δυναμισμό, την εξυπνάδα της, την ανέμενα να είχε το θάρρος της γνώμης της με απόψεις για όλα τα προβλήματα που απασχολούν την Κυπριακή κοινωνία πόσο μάλλον για το ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Η πατρίδα μας χάνεται με τους Τούρκους να γίνονται αφέντες στο βορρά και συνέταιροι στο νότο. Τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής παραμένουν και εδραιώνουν τα τετελεσμένα της εισβολής. Οι πρόσφυγες παραμένουν πρόσφυγες χωρίς να γυρίζουν πίσω στις πατρογονικές τους εστίες και οι γυναίκες της Κύπρου αγωνίζονται στα κομμωτήρια, στα cafe, στις αισθητικούς, στα μαγαζιά, στα ταξιδάκια στο εξωτερικό κ.α. Λυπάμαι που γράφω αυτά τα πράγματα για την Κύπρια μάνα, σύζυγο και αδελφή που τιμώ και σέβομαι για την μέχρι τώρα προσφορά της σε όλους τους αγώνες του λαού μας. Ωστόσο θα ανέμενα την Κύπρια γυναίκα του σήμερα πιο ευαισθητοποιημένη και περισσότερο αναμεμειγμένη στα κοινά με δικές της απόψεις, θέσεις και προβληματισμούς σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα.
Αυτά, επί ευκαιρίας της ημέρας της Γυναίκας με καλόπιστη κριτική διάθεση, με καλή καρδιά και με την ελπίδα η Κύπρια γυναίκα να ευαισθητοποιηθεί και αναλάβει εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα δώσουν την σωστή πορεία για απελευθέρωση αυτού του δύστυχου νησιού.