Οι πολίτες απεγνωσμένα ψάχνουν διέξοδο ώστε να ξεφύγουν από αυτή την βδελυρή κατάσταση. Στην κρίση αυτή που βιώνει η χώρα τα αίτια σαφώς δεν είναι μόνο οικονομικά αλλά πρωτίστως ηθικά και πνευματικά εξαιτίας της έλλειψης ηθικής συνείδησης όπου αδυνατούσε να μας προσφέρει η κοινωνία της υλικής ευμάρειας του σύγχρονου αστικού πολιτισμού.
Ήταν 10 Δεκεμβρίου 1893 όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, αναφερόμενος στην αδυναμία της Ελλάδος να πληρώσει το δημόσιο της χρέος διατύπωσε το περίφημο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ο Τρικούπης δεν χρησιμοποίησε λαϊκίστικες και ψευδείς εκφράσεις τύπου λεφτά υπάρχουν αλλά ανεβαίνοντας στο βήμα της βουλής με απόλυτη ειλικρίνεια διατύπωσε πως δεν λεφτά δεν υπάρχουν. Είπε ακόμα πως “η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει” και όντως έτσι έγινε διότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η ελληνική οικονoμία.
Μετά από τέσσερα χρόνια ακολούθησε ο ατυχής ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 που αν και χάσαμε στο στρατιωτικό πεδίο, στο διπλωματικό καταφέραμε να καταφέραμε να καταστεί η Κρήτη ημιαυτόνομο κράτος με ύπατο αρμοστή τον πρίγκηπα Γεώργιο, δευτερότοκο γιο του βασιλέως Γεωργίου του Α. Τον πόλεμο του 97 ακολούθησαν ο Μακεδονικός Αγών, ο πρώτος και δεύτερος Βαλκανικός, και εν συνεχεία ο Α´ Παγκόσμιος όπου η μικρή και καταχρεωμένη Ελλαδίτσα καταφέρνει να διπλασιάσει την έκταση της. Το 1933 έρχεται ακόμη μια χρεωκοπία η τέταρτη συνολικά στην ιστορία του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους. Δεν πτοηθήκαμε και το 1940 υπό την ηγεσία του εθνικού κυβερνήτη Ι. Μεταξά καταφέραμε να τα βάλουμε με την Ιταλική αυτοκρατορία και να πάρουμε πίσω την Βόρειο Ήπειρο. Στις 6 Απριλίου 1941 μας επετέθει η μεγαλύτερη δύναμη της εποχής, το Γ Ράιχ, όπου αδυνατώντας να κάψει την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων στην γραμμή των οχυρών Μεταξά καταφέρνει να εισέλθει στην χώρα μόνο εφόσον κατέρρευσε το Γιουγκοσλαβικό μέτωπο. Ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Αλέξανδρος Κορυζής αρνούμενος να συμβιβαστεί με την κατάσταση αυτή ανασύρει το περίστροφό του και αυτοπυροβολείται(απ’ εδώ κάποιοι πρέπει να παραδειγματιστούν). Και τέλος το 1955 με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α προστίθενται και οι τελευταίες μέχρι τώρα χρυσές σελίδες στην πλούσια ιστορία του Ελληνισμού.
Όλα αυτά τα έπη της Ελληνικής Ιστορίας γράφτηκαν σε περιόδους οικονομικής δυσχέρειας με γνώμονα όχι το οικονομικό συμφέρον αλλά εθνικό. Σήμερα οι έγνοιες των νεοελλήνων κυμαίνονται γύρω από το τι ρούχα θα αγοράσουν, ποια μάρκα κινητού είναι η καλύτερη ή αν έχει ακριβότερο αυτοκίνητο από τον γείτονά του. Στο παρελθόν τα πράγματα πόλυ διαφορετικά· όταν ο Κολοκοτρώνης έπαιρνε τα άρματα για να κάνει επανάσταση δεν το έπραττε για βιοποριστικούς σκοπούς ούτε και για τυχοδιωκτικούς. Όπως αναφέρει και ο ίδιος στην ομιλία του στην Πνύκα προς την νεολαία, «όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος»(αυτό να το έχουν υπόψη τους κάποια “προοδευτικά” σαπρόφυτα που διατυμπανίζουν πως η επανάσταση ήταν δήθεν ταξική ). Όταν οι δασκάλες του Μακεδονικού αγώνα στέλλονταν από νεαρής ηλικίας στην Μακεδονία για να διδάξουν Χριστό και Ελλάδα αδιαφούσαν πλήρως για το ωράριο και το μισθό τους και ενώ διέτρεχαν θανάσιμο κίνδυνο από τους Βούλγαρος κομιτατζήδες. Όταν ο Χάρντινγκ έταζε στον Κυριάκο Μάτση το υπέρογκο για την εποχή ποσό πεντακοσίων χιλιάδων λιρών αυτός τον αποστόμωσε λέγοντας του ότι “ου περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής”.
Τότε όμως δεν επικρατούσαν οι δυο ξενόφερτες υλιστικές ιδεολογίες, τόσο αυτή του μαρξιστικού διεθνισμού όσο και αυτή της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που σήμερα έχουν διαβρώσει τα πάντα στην ελληνική κοινωνία. Τότε οι Έλληνες τρέφονταν με τα ελληνορθόδοξα ιδανικά αυτά που μας κράτησαν ζωντανούς στους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς. Σήμερον ο υλισμός και αυτοί οι οποίοι τον πλασάρουν με διαφορα μέσα (συνδικαλιστικά, ενημέρωσης, κομματικά, κ.α ) είναι οι βασικοί αίτιοι της αποχαύνωσης στην οποία έχουν περιπέσει οι σημερινοί νεοέλληνες .
Η σύγχρονη υλιστική αντίληψη του πολιτισμού δυστυχώς έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού ακόμα και στον τομέα της παιδείας. Στα σημερινά σχολεία η εκπαίδευση από μόρφωση κατάντησε σε απλή κατάρτιση οπού οι ώρες διδασκαλίας σπαταλώνται σε μαθήματα όπως οι ξένες γλώσσες , οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι οικονομικές επιστήμες με ενώ να παραγκωνίζονται ολοένα και περισσότερο τα ηθοπλαστικά μαθήματα όπως τα Θρησκευτικά, η Ιστορία, και η Γλώσσα. Η εν λόγω κατάσταση επικρατεί και στα πανεπιστήμια όπου αντί να προάγονται επιστήμονες, παράγονται τεχνοκράτες “ρομπότ” έχοντας ως στόχο να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες της παραγωγής αγνοώντας πλήρως τις επιπτώσεις των πράξεων τους αφού ουδέποτε εδιδάχθησαν στα ελληνικά ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα τα περί ηθικευμένης χρήσης της επιστήμης με αποτέλεσμα να φθάσουμε σε αυτό το χάος του σύγχρονου αστικού “πολιτισμού”.
Η Ελλάδα μας όντως περνά δύσκολους καιρούς όμως δεν είναι η πρώτη φορά. Για να καταφέρουμε να βγούμε μέσα από αυτή την φουρτούνα πρέπει πρώτα απαλλαγούμε από τις όποιες καταναλωτικές-υλιστικές αντιλήψεις που μας διακατέχουν και να στραφούμε ξανά προς την ελληνορθόδοξη παράδοση μας, στην λεγόμενη Ρωμιοσύνη, αυτή που μας κράτησε ζωντανούς τόσα χρόνια παρά τις κακουχίες και τα βάσανα τα οποία υπέστημεν κατά καιρούς ως Έλληνες. Είναι καιρός να αντιληφθούμε όλοι μας πως κοινωνία δεν είναι μόνο η οκονομία και πως η ζώη μας δεν συνεπάγεται μόνο με την ικανοποίηση των βιοποριστικών αναγκών αλλά όπως διδάσκει και το ευαγέλιο «Ούκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού».