Του Ζαννέτου Κουμάση:
Δεν είμαι φιλοκομματικός και για να εξηγηθώ, δεν ασχολήθηκα ποτέ με κομματικές παρατάξεις μέχρι που μου προτάθηκε να θέσω υποψηφιότητα για θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο Σωτήρας με το ΔΗΚΟ. Έζησα την προεκλογική εκστρατεία για τις δημοτικές εκλογές του 2011. Μετά από αυτό κατάλαβα ότι επικρατεί μεταξύ μας ένα απέραντο μίσος για τους ανθρώπους των αντιπάλων κόμματων λες και είναι Τούρκοι και όχι άνθρωποι που μιλούν την ίδια γλωσσά, έχουν την ίδια θρησκεία και ζουν στον ίδιο χώρο με μας. Φανταστείτε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια μικρή κοινότητα. Με λίγα λόγια ζούσα στο δικό μου κόσμο και δεν πίστευα ότι βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο.
Μετά από τις τελευταίες εξελίξεις στη χωρά μας ξύπνησα πάλι σε ένα διαφορετικό κόσμο. Γίναμε δέκτες μιας καταιγίδας από πληροφορίες για ποιος φταίει και ποιος δε φταίει, το τι έπρεπε να κάνουν τα κόμματα και οι πολιτικοί και δεν το έκαναν, για το τι έπρεπε να κάνουν οι τραπεζίτες και δεν το έκαναν, το τι πρέπει να κάνουν και τι δεν πρέπει να κάνουν στη συνεχεία για να σωθούμε οικονομικά σαν κράτος. Έχουμε ακούσει φταίει ο λαός που ψηφίζει τους πολιτικούς και δεν ψήφισε τους άλλους, που ο άλλος θα έκανε καλύτερα την δουλεία του.
Άποψή μου είναι ότι, το μεγαλύτερο φταίξιμο είναι των κόμματων, μετά των τραπεζιτών και το λιγότερο είναι του λάου. Όταν οι πολιτικοί σπέρνουν το φανατισμό για το κόμμα και τις ιδεολογίες τους χωρίς να έχουν ένα κοινό στόχο εικοσαετίας σαν κράτος, αλλά πενταετίας για να βολέψουν τους δικούς τους που τους ψήφισαν, όταν εγκλωβίζουν τους ανθρώπους στα πλοκάμια τους, χωρίς να τους αφήνουν χώρο να σκεφτούν κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλουν αυτοί, ε τότε ναι φταίνε τα κόμματα και οι πολιτικοί που εξασφαλίζουν τα ποσοστά τους με αυτό τον τρόπο, παρά με το έργο που έπρεπε να παράξουν για να το εκτιμήσει ο λαός και να τους ψηφίσει.
Όταν τα κόμματα και οι πολιτικοί συγκαλύπτουν εαυτούς και τραπεζίτες για να μην προδοθούν μεταξύ τους, τότε είναι χρεοκοπημένοι. Ένα πράγμα μένει για να σωθεί ο τόπος και είναι η αναδιάρθρωση του πολίτικου συστήματος και μετά του τραπεζικού. Εξηγούμαι με απλά λόγια: να διαλυθούν τα κόμματα και να θέσουν κοινούς στόχους εικοσαετίας πριν τους διαλύσει ο λαός. Μην μου πείτε ότι δεν γίνεται, γιατί κανείς μα κανείς, δεν πίστευε ότι η Κύπρος θα ερχόταν σε αυτό το σημείο που είναι σήμερα.
Σκέψου το γίνετε.
Ζαννέττος Κουμάση