Του Μάριου ΑδάμουΠου όταν γυρίζαμε στα σπίτια μας τις νύχτες κατασκοτωμένοι και με τα αίματα να τρέχουν από τα γόνατα μας, αφού φυσικά είχαν προηγηθεί οι φωνές και απειλές των μανάδων μας, νομίζαμε ότι επιστρέφαμε από το γήπεδο της αγαπημένης μας ομάδας. Και την νύχτα όταν πέφταμε για ύπνο πριν κοιμηθούμε ονειρευόμασταν με ανοιχτά μάτια, ότι σκοράραμε το κρίσιμο γκολ στο τελευταίο λεπτό και στη συνέχεια αφού σκαρφαλώναμε στα κάγκελα, πανηγυρίζαμε με τους φανατικούς της κερκίδας. Μην μου πείτε ότι οι περισσότεροι από εσάς όταν δεν είσαστε μικροί δεν έχετε φανταστεί έστω και μια φορά αυτή την εικόνα;
Αφορμή για το σημερινό, λίγο αιρετικό κείμενο μου έδωσε η επική και δραματική πρόκριση της Αθλέτικ του Μπιλμπάο στον τελικό του ΟΥΕΦΑ (για εμάς τους παραδοσιακούς η διοργάνωση θα μείνει στο μυαλό μας για πάντα ως κύπελλο ΟΥΕΦΑ).
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τόσο το παιχνίδι της Τετάρτης μεταξύ της ΡΕΑΛ και της ΜΠΑΓΕΡΝ, όσο και στον ημιτελικό της ΑΘΛΕΤΙΚ με την ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ, τα παρακολούθησα από τον καναπέ του σπιτιού μου. Και στα δυο παιχνίδια, τα πρώτα ημίχρονα τα είδα, με την παρουσία της κόρης μου να με ρωτά διάφορα περίεργα, όπως το γιατί αυτοί κλωτσάνε την μπάλα με τα πόδια και γιατί δεν την χτυπάνε με τα χέρια, όπως παίζει ο θείος της Βόλεϊ, μέχρι και γιατί δεν βάζουν και τον Μίκυ με την Νταίζυ να παίξουν μαζί τους.
Το δεύτερο ημίχρονο, στο καναπέ μόνος, με τους υπόλοιπους στο σπίτι να κοιμούνται. Μόνο που στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λίγκ, κάποια στιγμή μεταξύ δευτέρου ημιχρόνου και παράτασης παραδόθηκα και εγώ στις αγκάλες του Μορφέα. Μπορεί να ήταν ένα φανταστικό παιχνίδι, όμως αποκοιμήθηκα –μεταξύ μας πόση ώρα μπορεί να αντέξει κάποιος να βλέπει το αχώνευτο Εφτάρι της ομάδας της Μαδρίτης, να φτιάχνει μαλλιά, να ισιώνει κάλτσες και να ετοιμάζεται να εκτελέσει φάουλ ανοίγοντας τα πόδια άντε να μην πω πως. Όταν ξύπνησα είδα απλώς αυτό το γερμαναρά παίχτη, τον Σβαίσνταινγκερ, να πανηγυρίζει και να κουνά την φανέλα του στα μούτρα 90 χιλιάδων Μαδριλένων.
Όμως την Πέμπτη, τζίφος. Το μάτι ορθάνοιχτο να παρακολουθεί μια υπέροχη ομάδα να διδάσκει πάθος και αντισυμβατικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα που δεν είναι η μόδα της εποχής, όπως η Μπάρτσα με το παιχνίδι αλά playstation. Μια ομάδα που στην κυριολεξία εκπροσωπεί ένα ολόκληρο λαό, τους Βάσκους. Μια ομάδα που ιδρύθηκε για να αντιπαλεύει το σύστημα. Μια ομάδα που έχει για προπονητή, το Μαρσέλλο Μπιέλσα, ένα άνθρωπο που έχει προσωνύμιο το El Loco, δηλαδή ο Τρελός, που κάποτε όταν ρώτησαν ένα ποδοσφαιριστή του αν όντως είναι τρελός, αυτός απάντησε «Όχι είναι ακόμα πιο τρελός».
Μια ομάδα που στην τελική, που πρεσβεύει την Αντίσταση και την Περηφάνια. Που αρνείται να υποταχτεί τις σύγχρονες σειρήνες του Μάρκετινγκ. Που αντιστέκεται σαν σύγχρονο γαλατικό χωρίο στις επιταγές των μοντέρνων καιρών.
Να είστε καλά παιδία από την μακρινή Βασκωνία. Είστε το ποδόσφαιρο που αγαπάμε και θέλουμε να βλέπουμε όλοι εμείς οι ρομαντικοί μύστες αυτού του αθλήματος. Και είμαι σίγουρος ότι όταν ο μεγάλος Γιορέντε, μετά το σφύριγμα της λήξης ξέσπασε σε λυγμούς, στο χορτάρι του Σαν Μαμές, του επονομαζόμενου και Λάκκου του Λεόντων, του καθεδρικού ναού του ποδοσφαίρου, όλοι οι θεοί του ποδοσφαίρου έκλαιγαν μαζί του από χαρά.
Και επειδή το ποδόσφαιρο είναι μικρογραφία της κοινωνίας, η Αθλέτικ, μας διδάσκει ότι το χρήμα δεν κινεί και δεν ορίζει τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Ότι καμιά φορά να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις μπορείς να πετύχεις θαύματα.