Αναλύει ο Λόρδος Είρων
Στη Γαλλία, τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών αντανακλούν την οργή του γαλλικού λαού προς τον Νικολά Σαρκοζί, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια και μια νέα τροπή προς τα κριτήρια επιλογής των ηγετών: το 20% που έλαβε στον πρώτο γύρο το ακροδεξιό κόμμα της Μαρί Λεπέν, αλλά και οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα που μέχρι τώρα οδηγούν τη Χρυσή Αυγή στην Βουλή, αποδεικνύουν πως το γενικότερο αίσθημα οργής των λαών της Ευρώπης μετατρέπεται σε τιμωρητική ψήφο έναντι των κυβερνήσεων. Από την άλλη, το αποτέλεσμα αυτής της οργής, όπως αναφέρει το Bloomberg, είναι η δημοσκοπική (προς το παρόν) ανάδειξη ριζοσπαστικών κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς με λαϊκιστικό πολιτικό λόγο (στο άρθρο αναφέρονται ως παράδειγμα το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή). «Είναι μια απόδειξη ότι η ισχύς και το κύρος των δημοκρατικών θεσμών στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχουν κλονιστεί» όπως αναφέρουν οι «Συντάκτες».
Δε χρειάζεται, όμως, καμία δημοσκόπηση και κανένα άρθρο για να αποδειχτεί η σημερινή κατάσταση. Από την Ευρώπη απουσιάζουν οι ηγέτες με εκτόπισμα. Ηγέτες όπως, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Χέλμουτ Κολ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ή ακόμα ο Εθνάρχης Μακάριος, ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Σπύρος Κυπριανού. Και τούτο φαίνεται ακόμα εντονότερο στην κυπριακή κοινωνία, όπου η πρόθεση υποψηφιότητας του Νίκου Αναστασιάδη δε συνοδεύτηκε με την αντίστοιχη εκδήλωση ενθουσιασμού από τους ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Συναγερμού, αλλά ούτε και υποψηφιότητα οποιουδήποτε άλλου υποψηφίου από το ΑΚΕΛ ή άλλο κομματικό χώρο θα επιφέρει παρόμοια συναισθήματα, τα οποία σε παλαιότερα χρόνια οδηγούσαν σε πανηγυρισμούς και συλλαλητήρια.
Βασικότερο αίτιο αυτής της αμφισβήτησης, πέραν του αισθήματος οργής στον ευρωπαϊκό χάρτη που προέρχεται άμεσα από την οικονομική κρίση, φαίνεται να είναι και η εντονότερη κριτική που ασκεί πλέον ο ψηφοφόρος έναντι των υποψηφίων. Με απλά λόγια, ο υποψήφιος δεν μπορεί πλέον εύκολα να ποδηγετήσει ή έστω να πείσει τον ψηφοφόρο παρά τις οποιεσδήποτε υποσχέσεις. Η έκρηξη της γνώσης προερχόμενη από την επανάσταση του διαδικτύου προσέφερε στον πολίτη του 21ου αιώνα την ικανότητα να κρίνει ή ακόμα και να κατακρίνει τις κυβερνήσεις του.
Τα πρόσφατα επαναστατικά κινήματα στον αφρικανικό και τον ασιατικό κόσμο που επέφεραν την πτώση των απολυταρχικών καθεστώτων ή ακόμα και τα κινήματα αγανακτισμένων πολιτών στην Αργεντινή, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ισπανία, την Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα ή ακόμα και στην Κύπρο με τα γεγονότα στο Μαρί, αποδεικνύουν ακριβώς το έντονο ξέσπασμα ενός λαού, ο οποίος επαναστατεί τόσο εύκολα αλλά και τόσο οργανωμένα έναντι των ηγετών του. Και η οργάνωση του κύματος αγανάκτησης γίνεται μέσω των υπηρεσιών κοινωνικής διτύωσης (facebook, twitter κτλ). Και τούτο αποδεκνύει πως το διαδίκτυο δεν προσέφερε μόνο τη γνώση στον άνθρωπο και την διάπλαση κριτικής σκέψης, αλλά και την ικανότητα να κοινωνικοποιείται και να πολιτεύεται με ένα διαφορετικό μαζικότερο τρόπο, με μια νέα Εκκλησία του Δήμου, στην οποία συμμετέχουν άπαντες οι πολίτες και αποτινάσσοντας με τον τρόπο αυτό τα “τυραννικά” καθεστώτα, είτε αυτά ονομάζονται δημοκρατικά, απολυταρχικά ή φιλελεύθερα.
Οι πρόσφατες εκδηλώσεις οργής και αγανάκτησης σε ολόκληρο τον κόσμο αποδεικνύουν πως η εποχή των ιδεολογημάτων έχει παρέλθει. Στη συνείδηση του σημερινού πολίτη δεν κυριαρχούν κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά ή φιλελεύθερα μανιφέστα. Κυριαρχεί μόνον η έντονη αμφισβήτηση και η κριτική. Και τούτο πρέπει να γίνει μάθημα στα κόμματα και τις παρατάξεις με στόχο το πέρασμα από την προσωποκρατία στην ολοκρατία.