Κάποια κόμματα ευαγγελίζονται μια Ελλάδα που θα τα καταφέρει. Άλλα που ήταν ήδη στην εξουσία ζητούν να ολοκληρώσουν το “θεάρεστο” έργο τους. Τα πιο μικρά ζητούν αλλαγή προσώπων. Τα νεοϊδρυθέντα στήνουν μια αντιμνημονιακή πολιτική και παρουσιάζονται ως οι σωτήρες της Ελλάδας. Η Αριστερά ελπίζει να κυβερνήσει εμμένοντας σε μια ξύλινη γλώσσα.
Όπως συμβαίνει παντού και πάντοτε τα κόμματα θεωρούν τους εαυτούς τους ως πανάκεια στα προβλήματα του απλού πολίτη. Μπορούν να κτυπήσουν την ανεργία, να λύσουν το κυκλοφοριακό πρόβλημα, να αναδείξουν νέες θέσεις εργασίας, να αυξήσουν την ποιότητα ζωής της τρίτης ηλικίας, να εξυγιάνουν τα δημόσια νοσηλευτήρια, να άρουν τα μέτρα της τρόικας, να βελτιώσουν την παρεχόμενη παιδεία. να θέσουν εν ολίγοις την Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά.
Όμως, ο Ελληνικός λαός με τη ψήφο του και η νέα χαμένη γενιά του Ρωμαίικου, οφείλουν να τους θυμίσουν, πως η μέχρι τώρα πολιτική τους δράση έχει καταντήσει το Ρωμαίικο να είναι καημός μονάχα, αφού το βρίσκει κανείς στο δάκρυ της νύφης τη μέρα του γάμου, στα ανεκπλήρωτα συλλογικά και ατομικά οράματα, στην τέχνη της μάνας να κρύβει την φτώχεια, στο βουβό πόνο του ξεριζωμού, στην αβάσταχτη φλυαρία του τίποτα, στην ασύμμετρη πολιτικολογία του καφενείου, στο μαύρο ρούχο του πένθους, στη γενιά των πεντακοσίων ευρώ, στο κλεψιμαίικο, στην ατιμία, στις μίζες, στην ανακατοσούρα, στην αναρχία, και στο “άρτζι- μπούρτζι”.