Του Μάριου Αδάμου
Έχω μια κόρη που είναι σχεδόν τριών χρονών. Με ρωτάει ξανά και ξανά, όλο και περισσότερα και όλο πιο δύσκολα. Προχθές στην τηλεόραση έβλεπε ένα παιδάκι στην ηλικία της που ζητιάνευε. Με ρώτησε. Σαν να μου έριξε μια πέτρα στο κεφάλι. Τι να της απαντήσω; Να της πω τι; Ότι υπάρχουν παιδία ακόμη και στην Κύπρο που δεν έχουν να φάνε; Ότι στην Ελλάδα μισό εκατομμύριο παιδία ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας;
Πώς αλήθεια φθάσαμε μέχρι εδώ; Γιατί αφήσαμε πίσω μας αξίες που κράτησαν ζωντανό τούτο το λαό; Τέτοιες μέρες πρέπει ο κάθε ένας από εμάς να κάνει ταμείο.
Το αν θα σηκωθεί όρθια τούτη η πατρίδα, έχει να κάνει αποκλειστικά με δικές μας κινήσεις. Συγκεκριμένες. Ατομικά και συλλογικά. Όχι αοριστολογίες και λόγια κενά, όχι σε χαζοκηρύγματα προερχόμενα από τα κομματικά θερμοκήπια. Συγκεκριμένες πράξεις, που λίγο πολύ τις αντιλαμβάνεται όποιος δεν έχει υποστεί ακόμη εθνική λοβοτομή, κομματική ισοπέδωση και συνειδησιακή άλωση.
Εμείς είμαστε η δύναμη της Αλλαγής και ο αέρας της ελπίδας. Αν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας μπορούμε στην συνέχεια να αλλάξουμε και τους γύρω μας. Όχι συμβιβασμούς, όχι σε μετριότητες και κοινωνικά απαίδευτους να ορίζουν τις τύχες μας. «Το σιώπα να περάσουμε», δεν ανήκει σε εμάς. Δυναμικά και ασυμβίβαστα. Αντίδραση στην αδικία και καμία ανοχή στην ασυδοσία, από όπου και αν προέρχεται, είτε σε τοπικό είτε σε κεντρικό επίπεδο. Για να χρησιμοποιήσω και ένα παλιό καλό σύνθημα της Αριστεράς «ο μόνος δρόμος είναι η αντίσταση και η πάλη».
Κανένας δεν είναι υπεράνω της κοινότητας και της πατρίδας, και ο νοών νοείτω. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να προκαλεί, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα σε τέτοιες εποχές, προβάλλοντας οποιοδήποτε πρόσχημα, να καρπώνεται υλικά αγαθά και οφέλη που προκαλούν. Σε καιρούς μάλιστα, που πολλοί συνάνθρωποί μας είναι άνεργοι και κάμποσοι άλλοι ξυπνούν καθημερινά με το άγχος του μεροκάματου. Όλοι πρέπει να αντιληφθούμε τις δυσκολίες των καιρών και τη δυσχερή θέση που βρίσκονται δυστυχώς πολλοί, ακόμη και γείτονες και συγγενείς μας.
Έχω μια κόρη… Είναι σχεδόν τριών… Συχνά σκέφτομαι σε τι κόσμο τι φέραμε να ζήσει. Της χρωστάμε τα πάντα, όπως όλοι οι γονείς χρωστάνε στα παιδία τους. Τις καθημερινές χαρές που μας δίνουν, τις στιγμές ξεκούρασης, αλλά κυρίως το γυρισμό στα ανέμελα δικά μας παιδικά χρόνια. Κυρίως, όμως, τους χρωστάμε να παλέψουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας προς το καλύτερο. Να αλλάξουμε για τα παιδία μας, τους γιούς και τις θυγατέρες μας. Για τα παιδία που φέραμε στον κόσμο και γι’ αυτά που θα μας ορίσει ο Θεός να φέρουμε. Να παλέψουμε όλοι ώστε η δική τους γενιά να μην είναι η πρώτη που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε, όχι για εμάς αλλά για τα παιδία μας. Συνοδοιπόροι και συναγωνιστές στα δύσκολα και στις συμπληγάδες.
Καλή Ανάσταση και καλή Λευτεριά Αδέλφια.