Του Νίκου Χριστοφόρου
Αλλά αυτό που μου κάνει πραγματική εντύπωση είναι η προσπάθεια κάποιων πολιτικών κύκλων να αποδώσουν τις ευθύνες στους επιχειρηματίες για όλα τα προβλήματα. Την ανεργία, την αύξηση των τιμών, τη φοροδιαφυγή, τους αλλοδαπούς, την παραγωγικότητα, τις υποβαθμίσεις και άλλα.
Ας δούμε, αντικειμενικά μερικές πραγματικότητες:
• Ανεργία: σε κανένα επιχειρηματία δεν αρέσει να απολύσει προσωπικό. Αντίθετα, το να απολύσεις προσωπικό το θεωρούν και μερική αποτυχία αφού προϋποθέτει ότι η επιχείρηση του δεν πάει καλά. Αντίθετα, ο επιχειρηματίας θέλει να πηγαίνουν καλά οι δουλειές του και ας προσλαμβάνει κάθε μέρα νέα άτομα. Οι απολύσεις είναι αποτέλεσμα του κακού οικονομικού κλίματος και όχι του ‘κακού’ επιχειρηματία που θέλει να στείλει τον κόσμο σπίτι του. Ο επιχειρηματίας αντιδρά για να επιβιώσει, όχι για να τον βρίζει το προσωπικό του. Όταν βλέπεις τις πωλήσεις να πέφτουν κάθε μέρα, προσπαθείς να περιορίσεις τα έξοδα με την ελπίδα να σώσεις ότι και όσους μπορείς μέχρι να περάσει το ‘Κακό’.
• Αύξηση των τιμών: κανένας σώφρων επιχειρηματίας δεν αρέσκεται στο να αυξάνει τις τιμές του, ειδικά σε καιρούς κρίσης. Είναι σχεδόν αυτοκτονία αλλά στη δική μας περίπτωση κάποιες καταστάσεις επέβαλαν τις αυξήσεις. Η αύξηση του κόστους ενέργειας είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να απορροφηθεί, η αύξηση στα καύσιμα, η αύξηση του ΦΠΑ που ζήτησε και πήρε η Κυβέρνηση, η αύξηση του κόστους προσωπικού μέσω τις αύξησης του κατώτερου μισθού, η επιβολή φόρων, και φυσικά η απέλπιδα προσπάθεια να προσπαθήσουν να βγάλουν από τους λίγους πελάτες ότι έβγαζαν από τους πολλούς.
• Φοροδιαφυγή: όλοι οι επιχειρηματίες ξέρουν ότι δεν μπορούν να την βγάλουν καθαρή μακροπρόθεσμα σε σχέση με το Φόρο. Αυτό που τους αρέσει να κάνουν, και τους επιτρέπεται να κάνουν, είναι να παίρνουν ότι μπορούν μέσω της φοροαπαλλαγής. Ευτυχώς έχουμε αρκετούς και καλούς λογιστές και φοροτεχνικούς που μπορούν να σου γλυτώσουν πολλά λεφτά, πάντα με τις ευλογίες και υποστήριξη της νομοθεσίας. Από την άλλη, όσοι εκτός από φοροαπαλλαγή αρέσκονται και στην φοροδιαφυγή, το κάνουν επειδή βλέπουν την ευκαιρία, δεν υπάρχει επαρκής έλεγχος, το κάνουν και άλλοι και πολύ λίγοι τιμωρούνται. Συμπεριφέρονται σαν τα μωρά: αν βρουν την ευκαιρία, θα αρπάξουν το παγωτό και ας τους δημιουργήσει πρόβλημα αργότερα. Χρειάζονται έλεγχο για να μην παρεκτραπούν. Απλό.
• Αλλοδαποί: όταν άρχισε η ‘μόδα’ εισαγωγής και διανομής αλλοδαπών, οι Κύπριοι πανηγύριζαν. Όλοι ήθελαν να έχουν πέντε υπαλλήλους στη τιμή των τριών, μια φιλιππινέζα να τους πλένει τα παιδιά και το αυτοκίνητο, δύο βούλγαρους να τους κουβαλούν τις ‘σίκλες’ και πάει λέγοντας. Ακόμα και εδώ είναι με νομοθεσίες των σοφών πολιτικών που αυτό το φαινόμενο γιγαντώθηκε και κατασπάραξε χιλιάδες θέσεις εργασίας, στέλνει εκατομμύρια συνάλλαγμα στο εξωτερικό, φέρνει λίγες πωλήσεις σε άλλες επιχειρήσεις και στο σύνολο ‘μικραίνει’ την οικονομία. Το προσωρινό όφελος είναι ελάχιστο μπροστά στο μακροπρόθεσμο κόστος, και πάλι, λόγω σοφής πολιτικής.
• Παραγωγικότητα: ο ιδιωτικός τομέας είναι πρωταθλητής στην παραγωγικότητα. Πάντα ψάχνει και θα ψάχνει νέους τρόπους να βγάλει περισσότερη δουλειά με λιγότερο κόστος, να πωλήσει περισσότερα σε λιγότερο χρόνο κτλ. Είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσεις στον ιδιωτικό τομέα μακροπρόθεσμα αν δεν αποδίδεις. Αντίθετα, ουραγός στην παραγωγικότητα είναι το ίδιο το Κράτος που επιβραβεύει άμεσα ή έμμεσα την οκνηρία, την καθυστέρηση, την αναβλητικότητα και το ‘καθίσι’, είτε μέσω της συνεχής και γενναιόδωρης αύξησης των απολαβών, την έλλειψη αξιολόγησης, την μονιμότητα της θέσης εργασίας, την ‘απαγόρευση’ της απόλυσης και της ενδυνάμωσης των συντεχνιών.
• Υποβαθμίσεις: ωραίο φρούτο που τα τελευταία χρόνια ευδοκιμεί κάθε μήνα στην Κυπριακή Οικονομία. Κάθε φορά είναι φρέσκο, από το ίδιο χωράφι αλλά και από τις ίδιες ρίζες. Όταν υποβαθμίζετε η Κυπριακή Οικονομία, υποβαθμίζετε ακριβώς αυτό: Η Κυπριακή Οικονομία, που διαχειρίζεται η Κυβέρνηση και το Κράτος. Δεν υποβαθμίζονται οι επιχειρήσεις μεμονωμένα αλλά η προοπτική τους,δουλεύοντας σε αυτή την Οικονομία. Οι Οίκοι αξιολόγησης βλέπουν τα προβλήματα, την αδυναμία επίλυσης τους, τις υποσχόμενες δηλώσεις των πολιτικών και απλά, υποβαθμίζουν. Κάθε φορά που υποβαθμίζετε η Κυπριακή Οικονομία, ανεβαίνει το κόστος δανεισμού προς το κράτος απλά γιατί οι Οίκοι Αξιολογήσεις κρίνουν ότι υπάρχει περισσότερος κίνδυνος να μην πάρει κάποιος πίσω τα κεφάλαια που θα δανείσει. Οι Επιχειρηματίες έχουν πολύ μικρή ανάμειξη στις υποβαθμίσεις αλλά επωμίζονται τα περισσότερα βάρη γιατί αυτό σημαίνει ότι και οι ίδιοι θα πρέπει να δουλέψουν σκληρότερα και μάλλον θα πρέπει να καταβάλουν νέους φόρους προς το Κράτος για να τα βγάλει πέρα.
Γι’αυτό, την επόμενη φορά που θα βρίσετε το αφεντικά σας, τους επιχειρηματίες, τους ανταγωνιστές, το παζάρι, τους συναδέλφους, την Κρίση, το Ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον καπιταλισμό, τους εξωγήινους ή όποιον άλλο βρίζεται, σκεφτείτε ποιος πραγματικά φταίει: αυτός που προσπαθεί να επιβιώσει ή αυτός που υπόσχεται ανεφάρμοστες λύσεις, συζητά πολύ και πράττει λίγα, και στο τέλος πληρώνεται με ψήφους;
Εσείς με ποια κριτήρια ψηφίζετε, μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα;