Κάποιος μπορεί να ψήφισε τον Χ υποψήφιο γιατί θεωρούσε ότι είναι το άτομο που έχει τις ικανότητες να τον εκπροσωπήσει καλύτερα. Κάποιος άλλος, όμως, μπορεί να ψήφισε τον Ψ υποψήφιο γιατί το συγκεκριμένο άτομο όταν χρειάστηκε μπορεί να του έκανε μια εξυπηρέτηση, ή δυστυχώς ακόμη και να τον βοήθησε σε κάποιο ρουσφέτι. Οι επιλογές του κάθε πολίτη γίνονται με διαφορετικά κριτήρια. Αυτή είναι η κοινωνία μας και έτσι έμαθε να λειτουργεί και να κρίνει.
Τώρα στο προκείμενο. Αξίζει κάποιος να συμμετέχει σε όλο αυτό τον κυκεώνα ή το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να παρακολουθεί διακριτικά τις εξελίξεις εκ του μακρόθεν;
Κάποιος μπορεί να πει ότι ακόμα και με τις καλύτερες και αγνότερες προθέσεις αν εισέλθεις σε αυτό τον στίβο της δημόσιας ζωής, στο τέλος η πιθανότερη εξέλιξη θα είναι ότι το σύστημα θα καταφέρει να σε αφομοιώσει, να γίνεις ένα με αυτό και να αναγκαστείς να προβείς σε αναξιοπρεπείς υποχωρήσεις για να μπορέσει να ανταπεξέλθεις ή να εκλεγείς σε κάποιο δημόσιο αξίωμα.
Όμως με την αδράνεια και τον συμβιβασμό τι κερδίζουμε;
Όταν μάλιστα, ύστερα από μερικά χρόνια τα παιδιά μας, έρθουν και μας ρωτήσουν: “τι έκανες εσύ αγαπημένε μου γονιέ για να αλλάξεις αυτή την κοινωνία;”, θα είναι σίγουρα καλύτερο να τους απαντήσουμε ότι προσπαθήσαμε αλλά ίσως για διάφορους λόγους και αιτίες δεν καταφέραμε πολλά. Αυτό ίσως να μην είναι ήττα. Παραδοχή ήττας θα ήταν να μην έχουμε τίποτα να τους πούμε. Γιατί παραμείναμε βολεμένοι και αδρανείς στα σπίτια και τους καναπέδες μας, παρακολουθώντας τα γεγονότα να συμβαίνουν χωρίς να παρεμβαίνουμε, μασουλώντας την ίδια ώρα το φαί μας και ασκώντας ως είθισται κριτική εκ του μακρόθεν.
Λοιπόν το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, όχι για τους εαυτούς μας αλλά για την κοινωνία και αυτούς που ακολουθούν, είναι να αναλάβουμε και να παίξουμε το ρόλο της σωκρατικής αλογόμυγας, που ο ίδιος ο σπουδαιότερος των αρχαίων προγόνων μας έδινε στον εαυτό του. Και εξηγούμαι: Να λέμε τις σκέψεις μας μεγαλόφωνα, να είμαστε «ενοχλητικοί» στην κάθε μορφή εξουσίας που υπερβαίνει τα εσκαμμένα, «εριστικοί» με τα κακώς κείμενα και να μην ανεχόμαστε τους κάθε λογής «επαΐοντες» να μας επιβάλλουν το συμφέρον τους.
Έτσι, ο ρόλος που καλούμαστε να παίξουμε ο καθείς από το δικό του μετερίζι, όσοι δεν κατέχουμε δημόσια αξιώματα είναι σπουδαίος. Μπορεί το μέγεθος της σκηνής να είναι μικρό ή μεγάλο, μπορεί ο ρόλος αυτός να περιορίζεται στα στενά όρια του Δήμου μας ή και να επεκτείνεται στα μεγαλύτερα όρια της πατρίδας μας. Δεν παύει όμως να είναι σπουδαίος. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι τον συνειδητοποιήσουμε και, μακριά από ιδιοτέλειες, να τον εκμεταλλευτούμε.
Αν τώρα η κριτική αυτή θα πηγαίνει σε ευήκοα ώτα είναι άλλη ιστορία στην οποία θα επανέλθουμε σύντομα. Όμως, οι κατέχοντες τις δημόσιες θέσεις ας έχουν κατά νου αυτό που είπε ο Τόμας Τζέφερσον: «όταν ένας άνθρωπος αναλαμβάνει δημόσια ευθύνη, πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του δημόσια περιουσία». Όσοι, λοιπόν, αποφάσισαν να «εκθέσουν» εαυτούς σε δημόσια αξιώματα, εκτός του ότι πρέπει να ενεργούν για το κοινό καλό που εκ των ων ουκ άνευ, πρέπει να είναι πρώτιστης προτεραιότητας, θα πρέπει να μάθουν να αποδέχονται και την εποικοδομητική κριτική.
ΥΓ 1.Καλή τύχη Παοκάρα την Τετάρτη. Και για να μην ξεχνιόμαστε σε αυτούς κάτι χρωστάμε από πέρυσι.
Μάριος Αδάμου, δημοσιογράφος