Της Χριστιάνας Πετρούδη, Φιλολόγου:
Φίλε Χρίστο,
Όπως πολύ όμορφα ξεκίνησες το άρθρο σου με το γνωστό γνωμικό του Βολταίρου “Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες”, πρέπει και εσύ ο ίδιος να ξέρεις ότι όπως ελεύθερα μπορείς να μιλάς και να εκφράζεσαι, το ίδιο ελεύθερα μπορεί κάποιος να σε κρίνει για τα λεγόμενά σου. Πόσο μάλλον όταν είσαι ο γιος του μέχρι πρότινος προέδρου της κυπριακής δημοκρατίας. Και πόσο μάλλον αυτές τις τραγικές στιγμές που περνάμε όλοι.
Εσύ μας είπες ότι όλο αυτό που έγινε (οι βρισιές και οι απειλές) εις βάρος της οικογένειάς σου, επειδή απλά εξέφρασες την άποψή σου, είναι φασισμός. Σώπα καλέ! To ότι ξαφνικά μια μέρα ξυπνήσαμε και μας είπαν: “ξέρετε, οι τράπεζες δεν θα ανοίξουν γιατί κάποιοι απλά δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους και δυστυχώς θα πρέπει να σας κουρέψουμε τους κόπους μιας ζωής”, αυτό τι είναι λοιπόν; Πολλοί συμπατριώτες μας έχασαν το βιός τους, τη δουλειά μιας ζωής, τα όνειρά τους. Και εμείς τώρα απλά θέλουμε να μάθουμε ποιοι είναι αυτοί που δεν μπόρεσαν να μας προστατέψουν, ποιοι είναι οι φταίχτες, ποιοι είναι οι μαγάριοι της τραγωδίας που ζούμε.
Και θέλουμε να πληρώσουν όλοι μηδενός εξαιρουμένου. Εσύ λοιπόν, ως ο γιος του προέδρου που μας κυβέρνησε τα τελευταία πέντε χρόνια, που μόλις παρέδωσε την σκυτάλη στον επόμενο, κατέρρευσαν όλα σαν χάρτινος πύργος, ναι, οφείλεις να είσαι συγκρατημένος και μετρημένος.
Λέτε ότι καταδικάσαμε τον κύριο Χριστόφια πριν καν βγούνε τα πορίσματα της εξεταστικής επιτροπής. Μα και εσείς όχι απλά τον αθωώσατε πλήρως, αλλά λες ρε παιδί μου ότι σάμπως και κάποιος άλλος μας κυβερνούσε τα τελευταία πέντε χρόνια και όλα αυτά τα σημεία και τέρατα που έγιναν σ’αυτό τον τόπο δεν τον αγγίζουν καθόλου. Ούτε το αλάθητο του πάπα να είχε. Μα ποιος ήταν τελοσπάντων ο καπετάνιος αυτού του καραβιού που βούλιαξε μέσα σε μια νύχτα, και ούτε μια λέμβο σωτηρίας δεν φροντίσατε να μας ρίξετε. Σας έχω ικανό να μου απαντήσετε: “μα ο Αναστασιάδης φυσικά ήταν ο καπετάνιος, τι θέλετε από εμάς”.
Ξέρετε υπάρχει και μια λέξη κάπου καταχωνιασμένη σε μια μικρή γωνιά του λεξικού που λέγεται “συγγνώμη”, αν κάπου κάποτε έχετε ακούσει κάτι γι’αυτήν. Γι’ αυτό σου λέω, αυτή την ώρα που ο κόσμος κλαίει πάνω από τα συντρίμμια της διαλυμένης του ζωής, που ουδόλως δεν ευθύνεται, οφείλουμε να σεβαστούμε αυτό τον πόνο και να μην παίζουμε με αυτόν με τον πιο φτηνό και κυνικό τρόπο.
Το ξαναλέω και ας γίνομαι κουραστική, είσαι ο γιος του προέδρου που μας ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ τα τελευταία πέντε χρόνια και γυρνάς εριστικά και μας λες: “Ξέρετε κορόιδα, κακόμοιρα πλάσματα που σας έφαγαν το βιός σας, τώρα που πεινάτε και τρώτε με κουπόνια φταίει ο καπιταλισμός, ο οποίος τα έριχνε μόνο στον κουμμουνισμό και… χαχαχα τι αστείο, δέστε τελικά που συμβαίνει και στον καπιταλισμό σας”. Παιδιάστικα καμώματα θα έλεγα, όσο πιο ευγενικά γίνεται, από ένα άνθρωπο που αρνείται να κάνει την στοιχειώδη αυτοκριτική. Να πει έστω και για μια στιγμή, έστω την υστάτη, “μα ρε παιδί μου εγώ κυβέρνησα τον τόπο τα τελευταία πέντε χρόνια, τι μπορεί να έφταιξε και καταστραφήκαμε; τι έκανα λάθος που να πάρει;” Αντ΄ αυτού όμως να ακούμε το, επικό πλέον, “φεύγω με το κεφάλι ψηλά, τι ωραία τι καλά που εγώ είμαι αληθινός, περήφανος κομμουνιστής, αγνός ιδεολόγος και για όλα αυτά συμπατριώτες φταίει ο κακούλης καπιταλισμός, φταίει η παγκόσμια οικονομική κρίση, φταίει ο νεοφιλευθερισμός, φταίει ο Αναστασιάδης, φταίει ο Γιαννής, φταίει ο Κωστής, φταίει η Μαρικκού που τα Λεύκαρα. Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός αυτός που μας κυβέρνησε”.
Όλες αυτές οι σαχλαμάρες που γράφεις, αυτό το κακόγουστο αστείο, πώς θέλεις να ηχεί στα αφτιά των ανθρώπων, που σου το ξαναλέω γιατί δεν είμαι σίγουρη αν το κατάλαβες, έχασαν τα πάντα μέσα σε ένα βράδυ. Γιατί τάχα σκιάζεσαι με αυτή την απρόσμενη αντίδραση που έβαλε τάχα στο στόχαστρο εσένα, τον πατέρα σου και όλη την οικογένεια σου; Γιατί κυνηγάς φαντάσματα φίλε Χρίστο, ενώ θα μπορούσες να βρεις την απάντηση μόνο αν κοιτούσες δίπλα σου, γύρω σου. Κοίταξε λίγο γύρω σου για να δεις ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν, τα πάντα έχουν αλλάξει. Αναπόδραστα λοιπόν έχει αλλάξει και η αντίδραση μας και η συμπεριφορά μας με αυτούς που μας εμπαίζουν, που παίζουν με τον πόνο μας και την νοημοσύνη μας.
Κάπου στο άρθρο σου λες “Γινόμαστε δέκτες μιας σφοδρής, ανελέητης και άδικης επίθεσης από ΜΜΕ και κατ’ επέκταση από πολίτες, πως καταστρέψαμε τον τόπο”. Δεν αναγνωρίζουν όμως, πως εδώ και χρόνια πιστεύουμε ο καθένας σ’ αυτό τον τόπο τη δική του «αλήθεια». Υπάρχουν ναι, πολλές «αλήθειες». Είναι αυτό που λέγεται, η υποκειμενικότητα της αλήθειας. Και εξηγάς παρακάτω διάφορα δεδομένα από ποια οπτική γωνιά τα βλέπει το κάθε “στρατόπεδο”. Αυτό και αν είναι αγαπητέ μου εμπαιγμός και αστειότητα. Η υποκειμενικότητα της αλήθειάς δεν αποτελεί άλλοθι από μόνη της για να αθωώνει πρόσωπα και γεγονότα. Σαν να μας λες τώρα ότι, “ξέρετε εμείς που κυβερνήσαμε πέντε χρόνια, όση καταστροφή και να έγινε είμαστε αθώοι γιατί υπάρχει η υποκειμενικότητα της αλήθειας, και αν κάποιοι τα βλέπουν έτσι, εμείς τα βλέπουμε αλλιώς”. Και τι μ’ αυτό; Θες να σου πούμε και “εντάξει μας έπεισες”. Πέρα και πάνω από την υποκειμενικότητα της αλήθειας υπάρχουν και τα αντικειμενικά δεδομένα που αν τα συμψηφίσεις όλα, καταλήγεις με μαθηματική ακρίβεια στο σημερινό τραγικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν κάποιες αντικειμενικές πράξεις που έγιναν ενώ δεν έπρεπε και κάποιος άλλες που έπρεπε να γίνουν αυθωρεί και παραχρήμα αλλά αγρόν ηγόραζε ο πατέρας σου, που μας έφεραν στη σημερινή τραγωδία. Μα θα μου πεις “εδώ δεν ήξερε που είναι το Μαρί, πού να φανταζόταν πως με το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων θα χάναμε κάτι ψηλα δις;” Γι αυτό είσαι τουλάχιστον προκλητικός και εριστικός όταν έρχεσαι και ζητάς και τα ρέστα από πάνω. Εδώ δεν μας άφησαν τα χρήματά μας αγαπητέ μου, πού να βρούμε και ρέστα να σου δώσουμε. Άρα, τα εγκληματικά λάθη και οι παραλείψεις που έγιναν από τον πατέρα σου δεν τα αθωώνει πίστεψέ με καμιά υποκειμενικότητα της αλήθειας.
Είναι πολλά ακόμα αυτά που θέλω να πω γιατί με πνίγει το άδικο, γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο αυτούς που για τόσο καιρό δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να με προστατέψουν παρά μόνο έκρυβαν τα τόσα προβλήματα κάτω από το χαλί ακολουθώντας την πολιτική του “νιπτω τας χείρας μου”, μόνο και μόνο για να τα μεταφέρουν στον επόμενο, μπας και θιχτεί ο Μαρξ αν έκαναν και κάτι πέρα από την ιδεολογία τους, πέρα από τη μύτη τους θα έλεγα καλύτερα. Κύριε Χριστόφια μας είπατε ότι είστε περήφανος κομμουνιστής. Άραγε είστε και περήφανος πρόεδρος; Κύριε Χριστόφια ο κυπριακός λαός δεν σας εξέλεξε τότε για να υπηρετήσετε την κομμουνιστική σας ιδεολογία αλλά για να υπηρετήσετε τον ίδιο. Θέλοντας και μη ο κόσμος που ζούμε είναι καπιταλιστικός και διέπεται από τις αρχές του καπιταλισμού, αλλά εσείς πεισματικά δεν μετακινήσατε ούτε ένα γιώτα από τα πιστεύω σας. Δηλαδή παίξαμε σε ένα παιχνίδι (καπιταλισμός) με κανόνες ενός άλλου παιχνιδιού (κομμουνισμός). Λογικό νομίζω που χάσαμε.
Σας προειδοποιούσαν, σας έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά κλείσατε τα αφτιά σας, και προτάξατε την ιδεολογία (το μικρομματικό συμφέρον θα έλεγα καλύτερα) πάνω από την δεινή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που επέβαλλε να γίνουν κάποιες αλλαγές έγκαιρα όσο επώδυνες και αν ήταν, πού φυσικά καμία σχέση δεν έχουν με το σημερινό μας Βατερλό, ούτως ώστε να οχυρωθούμε από αυτά τα λαμόγια των Βρυξελλών που βάλθηκαν να αφαιμάξουν τους λαούς αυτή τη φορά με οικονομικό πόλεμο και όχι με φούρνους. Αυτό ονομάζεται ρεαλιστική πολιτική κύριε Χριστόφια και προσαρμοστικότητα στα εκάστοτε δεδομένα.
Δυστυχώς αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας του καπιταλισμου που ζούμε, ο νόμος του ισχυρού και θα έπρεπε να κατεβαίναμε λίγο πιο έγκαιρα από το κομμουνιστικό μας συννεφάκι. Και προς Θεού δεν λέω να δίναμε ούτε και να δώσουμε γην και ύδωρ σε αυτή την ληστρική συμμορία των Βρυξελλών, απλά να είμαστε λίγο πιο διορατικοί και ρεαλιστές και να προλαβαίνουμε τα γεγονότα πριν αυτά μας προλάβουν. Η επιτομή του σουρεαλισμού αυτό που ζούμε τώρα. Αυτοί που έπρεπε να κάνουν κάτι τότε και περίμεναν να βγει ο επόμενος για να του τα φορτώσουν, τώρα διαμαρτύρονται που αυτός ο επόμενος πάει να κάνει κάτι. Και μετά σου λένε να παραμείνεις και ψύχραιμος. Με τι θράσος το ΑΚΕΛ τώρα να ζητά και τα ρέστα, να έχει έτοιμες εναλλακτικές εκτός Τρόικας κάτι που όσο καιρό κυβερνούσε δεν είχε, να φταίει τους πάντες και τα πάντα εκτός από τον εαυτό του. Για όλα αυτά αγαπητέ μου δέχτηκες το δικαιολογημένο μένος των συμπατριωτών μας, αν τυχόν και ακόμα αναρωτιέσαι γιατί.
Χριστιάνα Πετρούδη, Φιλόλογος