Του Μάριου ΑδάμουΔεν αντιλέγω καλές οι προσπάθειες, θεωρώ, όμως, αμφίβολα τα αποτελέσματα. Ο συγκεκριμένος τομέας θέλει συστηματική δουλειά, μεγάλα έξοδα και νομίζω ότι δε θα έχει τα έσοδα που κάποιοι υπολογίζουν. Δυστυχώς υπολειπόμαστε κατά πολύ από την Αγία Νάπα και το Παραλίμνι σε υποδομές, και ήδη αυτοί οι δυο Δήμοι θεωρούνται εξειδικευμένοι στον τομέα αυτό. Θα ήταν λίγο αφελές κατά την ταπεινή μου άποψη να αφήσουμε κομμάτι από την πίτα και σε εμάς.
Προτείνω λοιπόν, χωρίς σε καμία περίπτωση να λέω ότι θα πρέπει να εγκαταλειφθούν και να καταδικαστούν οι προσπάθειες προσέλκυσης πολιτικών γάμων, να επικεντρώσουμε τη δράση μας στους τομείς που είμαστε «αυθεντίες».
Ειδικότερα στην Αγροτική Οικονομία. Πριν σπεύσουν κάποιοι να χλευάσουν, να τους θυμίσω ότι ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας (γεωργοκτηνοτροφία) θεωρείται από τους βασικούς πυλώνες μιας εύρωστης εθνικής οικονομίας. Όσοι δε διαβάζουν μακροοικονομία ξέρουν επίσης ότι χώρα η οποία χάνει αυτό το τον τομέα και αναγκάζεται να εισάγει τα πάντα είναι καταδικασμένη σε διόγκωση του εθνικού της χρέους και τελικά σε χρεωκοπία (μην πάτε μακριά αλλά κοιτάξετε το παράδειγμα της Ελλάδας).
Επανέρχομαι, και προτείνω λοιπόν, να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας στην ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών που έχουν να κάνουν με την αγροτική οικονομία. Με σκληρή δουλειά, μεράκι και κυρίως με απλές ιδέες χίλια πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Πράγματα απλά όπως για παράδειγμα εργαστήρια μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, τη σύσταση μικρών βιοτεχνιών και αγροτικών συνεταιρισμών που θα ασχολούνται με αυτά και θα αναλαμβάνουν με εξειδικευμένο προσωπικό να τα προωθούν στην αγορά. Το πιο απλό παράδειγμα: γλυκά του κουταλιού, χαλούμια, τραχανάδες και άλλα παραδοσιακά προϊόντα. Καλό εδώ είναι να γνωρίζετε ότι πρόσφατη έρευνα που έγινε για το έγκριτο οικονομικό ένθετο της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Η Καθημερινή», κατέδειξε ότι σε περιόδους κρίσεως οι καταναλωτές στρέφονται προς τα παραδοσιακά προϊόντα του τόπου τους, με τα οποία είναι εξοικειωμένοι. Κυρίως, όμως, πρέπει να εκμεταλλευθούμε τα δυο πιο γνωστά προϊόντα που παράγουμε. Την πατάτα και το κολοκάσι.
Πρέπει να βρούμε νέους τρόπους προώθησης και εκμετάλλευσης των δυο αυτών προϊόντων πέραν από τους γνωστούς παραδοσιακούς. Τρόπους ποιοτικής διαφοροποίησης βάση των τοπικών χαρακτηριστικών και πλεονεκτημάτων που προσφέρει η περιοχή μας. Ειδικότερα για το κολοκάσι, που έχουμε την μερίδα του λέοντος στην παραγωγή του. Μπορούμε να προχωρήσουμε στη δημιουργία νέων πατέντων όπως παράδειγμα τη δημιουργία βιοτεχνίας, που θα προέλθει από τοπικές επενδύσεις και κεφάλαια, με τη βοήθεια του Δήμου και κυρίως την τεχνογνωσία νεαρών επιστημόνων της κοινότητας μας, που θα παράγει τσιπς κολοκασιού (για να μην παρεξηγηθώ δε διεκδικώ την πατρότητα της πρωτοποριακής αυτής ιδέας).
Θα πετύχουμε παράλληλα τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και θα έχουμε να περηφανευόμαστε για ένα δικό μας προϊόν. Και που ξέρετε, μπορούμε να προχωρήσουμε και στην κατοχύρωση του στην Ευρωπαϊκή Ένωση είτε ως Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης, ως Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης ή και ως Ιδιότυπο Παραδοσιακό Προϊόν (Για παράδειγμα η Γεροσκήπου το κατάφερε με το λουκούμι), πράγμα που θα αποφέρει αναπόφευκτα και την υψηλή προστιθέμενη αξία τους.
Ένα σωρό άλλες ιδέες υπάρχουν, με τη βοήθεια των ειδικών και με την άντληση κεφαλαίων από Ευρωπαϊκά προγράμματα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Πρέπει επιτέλους να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, να αποτολμήσουμε και να πάρουμε ρίσκα, και κυρίως να απελευθερώσουμε τις αστείρευτες δυνάμεις δημιουργίας που διαθέτουμε μακριά από μικροκομματικά συμφέροντα, προσωπικές διαφορές και τα τείχη της βλακείας. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, με αξιοποίηση των προτερημάτων μας, ποιότητα, επαγγελματισμό, με συντεταγμένη δράση και όχι με γιουρούσια στο ντορβά με τα κουλούρια, όπως λένε και στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη.
Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ακριβώς αυτή την ταυτότητα που πρέπει να αναζητήσουμε, να ανασύρουμε από τους κάθε λογής μιμητισμούς για να επιτύχουμε μια βιώσιμη ανάπτυξη. Γιατί λοιπόν να αποποιηθούμε της ταυτότητα μας και θλιβερά πιθηκίζοντας άλλους να γινόμαστε θλιβερές καρικατούρες τους;
ΥΓ 1: Σε ορισμένους ειδήμονες συγχωριανούς προτείνω να διαβάσουν το πάντα διαχρονικό βιβλίο «Η τεράστια κοινωνική σημασία των Βλακών εν τω Σύγρχονω Βίω» του Ευάγγελου Λεμπέση και μετά να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι, μάλλον ποτέ τους δεν θα κράτησαν στα χέρια τους κάποιο βιβλίο να διαβάσουν εκτός από τα μπακκαλοδεύτερά τους.
ΥΓ 2: Άντε ρε Παοκάρα…