Της Διαμάντως Αναστασίου
Όπως εσείς μας διδάσκετε, μια πολύ σημαντική προϋπόθεση για να εφαρμοστεί η ανθρωπιστική παιδεία στα σχολεία είναι ο διάλογος. Με τον διάλογο είναι επόμενο να ακολουθήσει τις πλείστες φορές και η διαφωνία, που εσείς μας μάθατε να την δεχόμαστε με ευχαρίστηση και καλή διάθεση για συζήτηση. Πόσοι, όμως, από εσάς τους “σωστούς” καθηγητές τηρούν όσα είστε υποχρεωμένοι να διδάξετε στα παιδιά;
Όλοι οι μαθητές έχουν δικαίωμα να συζητήσουν κάτι που τους απασχολεί με τους καθηγητές τους, ακόμα και αν έχουν άδικο. Εφόσον μιλούν με τον σωστό τρόπο και εκφράζονται ευπρεπώς μπορούν να πουν οτιδήποτε θελήσουν. Κάθε χρόνο οι δάσκαλοι μας υπενθυμίζουν ότι είναι φίλοι μας και μας στηρίζουν. Πόσο ισχύει αυτό στ’ αλήθεια;
Μετά από προσωπική μου εμπειρία έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πολύ λίγοι καθηγητές θεωρούν τη δουλεία τους λειτούργημα και αγωνιούν με την αγωνία των παιδιών και χαίρονται με την χαρά τους. Πριν από λίγες ώρες διώχτηκα κακήν κακώς από το σχολείο που φοιτούσα για 3 χρόνια, το Λύκειο Κοκκινοχωρίων Φώτη Πίττα. Αυτό έγινε επειδή μετά την αποφοίτηση μου βρήκα μία από τις καθηγήτριες μου και της ζήτησα να μου εξηγήσει ποιος είναι ο λόγος που κατά τη γνώμη μου αδικήθηκα. Μαζί μου ήταν και η αδερφή μου η οποία δεν μίλησε καθόλου κατά τη διάρκεια της συζήτησης γιατί σωστά θεωρούσε ότι το θέμα ήταν μεταξύ εμένα και της καθηγήτριάς μου. Μου είπε να της μιλήσω μπροστά από άλλους καθηγητές και της απάντησα ότι θα ήθελα να μιλήσω προσωπικά μαζί της. Απομακρυνθήκαμε λίγο από τους υπόλοιπους και αρχίσαμε έναν αξιοπρεπή διάλογο. Σε κάποια στιγμή όμως, μια άλλη καθηγήτρια που καθόταν παραπέρα και άκουγε τη συζήτηση με πλησίασε με εχθρότητα και μου είπε να αφήσω ήσυχη την καθηγήτρια μου και να μην την αναστατώνω επειδή είναι έγκυος. Όταν πήγα να της εξηγήσω ότι απλά συζητούμε, με πλησίασαν, λες και ήμουν ένας εγκληματίας που απειλούσε την σωματική ακεραιότητά της, ακόμα μια καθηγήτρια και ένας καθηγητής και άρχισαν να μου φωνάζουν ότι δεν σέβομαι την κατάσταση της. Η αδερφή μου τους είπε να με αφήσουν να συζητήσω κόσμια με την καθηγήτρια μου όπως είχαμε ξεκινήσει αλλά αυτοί επέμεναν να φωνάζουν και να κάνουν μόνοι τους ένα ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΤΑΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ!
Χωρίς να μας αφήσουν, ούτε εμένα ούτε την αδερφή μου να βγάλουμε κουβέντα από το στόμα, ο καθηγητής, ο οποίος με γνώριζε προσωπικά τον τελευταίο χρόνο εφόσον μου έκανε μάθημα, μας είπε να φύγουμε αμέσως και να σταματήσουμε να ενοχλούμε την καθηγήτρια. Εγώ τους απάντησα ότι έχουν όλοι τους παιδιά και όταν δεν θα μπορούν να βρουν το δίκιο τους επειδή κάποιοι δεν τους αφήνουν ούτε καν να μιλήσουν τότε θα καταλάβουν την θέση τη δική μου και της οικογένειας μου. Όταν φεύγαμε, μια από τις καθηγήτριες με τον πιο ειρωνικό τρόπο που κατείχε μας είπε ότι η αξία μας θα φανεί στο πανεπιστήμιο.
Με ποιο δικαίωμα με διώχνουν με το χειρότερο τρόπο από το σχολείο που φοιτούσα 3 χρόνια χωρίς να προκαλέσω προβλήματα; Με ποιο δικαίωμα μου στερούν την ελευθερία του λόγου και της έκφρασής μου; Με ποιο δικαίωμα μου συμπεριφέρονται σαν να ήμουν ο πιο κακός εγκληματίας; Και τέλος, με ποιο δικαίωμα μου διδάσκουν να μην κάνω όλα αυτά που αυτοί έκαναν σε μένα;
Ακόμα και άδικο να είχα, μπορούσαν να μου το εξηγήσουν με λιτά λόγια και όχι με φωνές κάνοντας σκηνές.
Να τονίσω ότι μόνο μια βοηθός διευθύντρια με στήριξε όταν την πήρα τηλέφωνο να της αναφέρω το συμβάν. Ε λοιπόν, μπορείτε να μας διώξετε από τα σχολεία αλλά το στόμα δεν μπορείτε να μας το κρατήσετε κλειστό!! Λυπάμαι για την ανθρωπιστική ΣΑΣ παιδεία…