Του Μάριου ΑδάμουΩς Έλληνες γιορτάζουμε την ανάσταση του έθνους από τα 400 χρόνια σκλαβιάς και πανηγυρίζουμε την εθνική μας παλιγγενεσία.
400 χρόνια «όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Και ξαφνικά, ο λαός ο «μικρός ο μέγας» όπως λέει και ο ποιητής, ορθώνει το ανάστημά του, σηκώνεται ολόρθος και τα βάζει με τον κατακτητή, με το μυριόστομο «Ελευθερία ή Θάνατος» να τραντάζει την πλάση. Ο Ελληνισμός πήρε στα χέρια του τα όπλα τα ιερά, για να διεκδικήσει την Λευτεριά, την Μονάκριβη Θεά. Τη Θεά που περίμενε αιώνες, σκλάβος και καταφρονεμένος και κατέκτησε μέσα από το ανυπέρβλητο μεγαλείο της θυσίας αγραμμάτων, ρακένδυτων και πεινασμένων ανδρών, αμόρφωτων παλικαριών, αρματολών και κλεφτών, ιερωμένων και γυναικών και παιδιών.
Ένας λαός ραγιάδων, σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, με μια θεμελιακή πίστη να σηκώνει το σταυρό του και να ανεβαίνει το μονοπάτι της λευτεριάς.
Ένας λαός που αν ακολουθούσε τη λογική θα γεμίζαμε, ακόμη και σήμερα, τα χαρέμια των πασάδων. Αυτός ο λαός όμως, μιαν ανοιξιάτικη μέρα ξαναφαίνεται ωραίος και ανεπανάληπτος, πηδάει απ’ την όχθη της λογικής και φτάνει στα σύνορα της ποίησης και του θρύλου, γιατί υπερασπίζεται: «μια φλούδα γης κι εσύ Χριστέ μου τον ευλογείς, για να γλιτώσει αυτή τη φλούδα, απ’ το τσακάλι και την αρκούδα».
Ε ναι λοιπόν! Γι αυτό που «άλλοι το λεν ελευθεριά κι άλλοι το λεν Ελλάδα» αυτός ο λαός μάχεται στους αιώνες. Ο καημός για λευτεριά γίνεται καριοφίλι που βροντολογά σ’ όλες τις βουνοκορφές και δεν αφήνει ήσυχο τον τύραννο. Γίνεται τραγούδι, γιατί με το τραγούδι υψώνεται της πολιτείας το κάστρο, ακούγεται από κορφή σε κορφή, κατεβαίνει σε στεριές και θάλασσες, μπαίνει στις καρδιές, τις ηλεκτρίζει και αρχίζουν να το τραγουδούν με το στόμα του Ρήγα: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…» και ανάβει η φλόγα της λευτεριάς.
Και να η άνοιξη. Κι όλοι μπροστά, αγρότες και ξωμάχοι που αφήνουν τα χωράφια τους και γίνονται καπεταναίοι και τουρκοφάγοι. Θαλασσινοί και ταξιδιάρηδες που γίνονται ναύαρχοι και μπουρλοτιέρηδες. Έμποροι και γραμματιζούμενοι γίνονται παλμός και οδηγός του λαού. Και διδάσκουν οι Έλληνες πως η ανδρειοσύνη «δεν μετριέται με το στρέμμα, μα με της καρδιάς το πύρωμα, μετριέται και με το αίμα».
Αυτός ο ξεσηκωμός βρισκόταν πέρα από τα όρια της λογικής. «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς», λέγει ο Κολοκοτρώνης. «Αλλ ημείς αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμεν την Επανάσταση, διατί ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία και πυροβολικό και ηθέλαμεν λογαριάσει την ιδικήν μας δύναμιν και την τουρκικήν».
25η Μαρτίου κι έχουν περάσει από τότε 190 άνοιξες. Και είναι σαν χθες. Σαν σήμερα. Τότε που σηκώθηκαν τα γιαταγάνια και οι ψυχές ολόρθες στο λυκόφως του κόσμου φώναξαν το«ελευθερία ή θάνατος», απλά, λιτά, περήφανα, σα να έλεγαν «καλημέρα» στο χάροντα. Και στην αθανασία! Γιατί όπως λέγει ο στρατηγός Μακργιάννης «τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Αυτή την πατρίδα πρέπει να την προστατέψομε και να την φροντίσομε και να την γιατροπορέψομε ως ένα άρρωστο βρέφος και όχι ως την κυρά μάνα μας που όλοι τρέχουν να την απομυζούν και να την ντροπιάζουν».
Φως κι οδηγός μας αδέρφια!
ΥΓ: Δείτε και αυτό. Αξίζει τον κόπο: