Η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε ένα τέλμα, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε η δεύτερη. Και “τὸ δὶς ἐξαμαρτεῖν οὐκ ἀνδρὸς σοφοῦ”. Η Ελλάδα έχει φτάσει σε αυτό το αδιέξοδο ουκ ολίγες φορές. Το 1893 όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης κήρυσσε την πτώχευση της Ελλάδας με τη φράση “Κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν”, προφανώς γνώριζε πως αυτή είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται, αλλά κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να επαναληφθεί τον 21ο αιώνα. Η Ελλάδα, καταπονημένη από τα χτυπήματα και τις λεηλασίες κατακτητών, εισβολέων, συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων, κατάφερε πάντα να επιζήσει μέσα από ομοψυχία και να αφυπνίσει την εθνική συνείδηση. Όμως, δυστυχώς, μετά από κάθε λυτρωτική απελευθέρωση, ο Εθνικός Διχασμός παραμόνευε. Είτε αυτές ήταν οι εμφύλιες συγκρούσεις του 1823, είτε αυτός ήταν ο Εθνικός Διχασμός του 1914, είτε τα ταραχώδη χρόνια της δεκαετίας του ’30, είτε ο μεγάλος ελληνικός εμφύλιος του 1946, είτε ακόμα και οι δικτατορίες (Πάγκαλου, Μεταξά, Παπαδόπουλου, Ιωαννίδη), η Ελλάδα ταλαιπωρείται από τις εσωτερικές εμφύλιες διαμάχες που καταλύουν την ομόνοια.
Αυτό συμβαίνει και τώρα. Σε μια εποχή που ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να κατέχει ομοψυχία, εντούτοις οι επαναστατικές εκδηλώσεις και οι κουκούλες καίνε μνημεία και νεοκλασικά κτίρια με τα οποία ένας φιλέλληνας Γερμανός (!), ο Ερνέστος Τσίλλερ ξεκίνησε να αναμορφώνει την μετεπαναστατική Ελλάδα από το 1882 και έπειτα. Το κάψιμο των αρχαίων μνημείων, οι αναρχίες και οι μολότοφ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Οι ίδιοι οι Έλληνες απέδειξαν ότι μόνο με ομοψυχία μπορούν να ξεπεράσουν τον κάθε σκόπελο. Αυτή η ομοψυχία είναι που χρειάζεται στις δύσκολες ώρες.
Παρατηρούσα, λοιπόν, την έκτακτη συνέλευση της Ελληνικής Βουλής την περασμένη Κυριακή για την ψήφιση του νέου οικονομικού πακέτου. Σε εκείνη την κρισιμότερη στιγμή για την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, οι κομματικοί εγκάθετοι προέβαιναν σε εκδηλώσεις κομματικής αδολεσχίας και απόδοσης ευθυνών στα αντίπαλα κόμματα, ενώ λίγα μέτρα παραέξω η Αθήνα καιγόταν!
Το νέο μνημόνιο που έχει ήδη ψηφιστεί, μπορεί να είναι καταστροφικό, τόσο για την οικονομία, όσο και για τους ίδιους του ελλαδίτες, όμως καταστροφικότερη όλων θα ήταν η χρεοκοπία. Και ας μην απατώνται με τις θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν τα μάλα (sic!) τις τελευταίες μέρες με τη δικαιολογία πως “για όλα αυτά φταίνε οι ευρωπαίοι”, η τρόικα, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Αυτό είναι μεν βέβαιο, ότι δηλαδή οι Μεγάλες Δυνάμεις (πάντα) κοιτάζουν το συμφέρον τους και το τι θα κερδίσουν από την ιστορία, όμως από την άλλη σε αυτό το τραγικό τέλμα, σε αυτή την τραγική κατάσταση, η Ελλάδα οδηγήθηκε, δυστυχώς, ίσως από μόνη της. Οι κάθε εκλογές ήταν μεστές από υποσχέσεις πολιτικών, οι οποίες στο τέλος κατέληξαν να είναι υποσχέσεις οι οποίες δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν. Ο κάθε πολιτικός ήθελε να καρπωθεί περισσότερα από την εξουσία, αλλά για να εκλεγεί έπρεπε να υποσχεθεί περισσότερα. Οι θεωρίες συνωμοσίας, λοιπόν, μπορεί να αληθεύουν, όμως το πρόβλημα γεννιέται εσωτερικά. Και όσο και να γιαουρτώνουμε και να βρίζουμε τους πολιτικούς, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Κύπρο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τους εκλέξαμε και εμείς τους δώσαμε δικαίωμα να κρίνουν την τύχη μας…
Μόνη σωτηρία μας είναι η εθνική ομοψυχία που θα μας συντροφέψει σε αυτές τις δύσκολες δοκιμασίες. Στεκόμαστε στο πλευρό της Ελλάδας, λοιπόν, αλλά πρέπει κι εμείς να ρίχνουμε ένα άγρυπνο επικριτικό βλέμμα στους δικούς μας πολιτικούς να διατηρούν νοικοκυρεμένο και το δικό μας κράτος για να αποφύγουμε τα χειρότερα.