Επαΐων: ο καταρτισμένος σε ένα τομέα, ειδήμονας, ειδικός, γνώστης. Μεταφορικά: αυτός που κάνει πως τα ξέρει όλα, ξερόλας.
Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο μου έδωσε το μήνυμα που μου έστειλε ένας φίλος πριν από λίγα βράδια. Το συγκεκριμένο άτομο, προφανώς διαβάζοντας το προηγούμενο μου κείμενο, του γεννήθηκε η απορία τι σημαίνει η λέξη επαΐοντες και με μήνυμα που μου έστειλε στο κινητό τηλέφωνο, μου ζητούσε να του εξηγήσω…
Μόλις έλαβα το μήνυμα ξαφνικά μου ήρθαν στο μυαλό ένα σωρό παραδείγματα επαϊόντων ανθρώπων, που το παίζουν, δηλαδή, ειδικοί επί παντός επιστητού. Άτομα που κυκλοφορούν καθημερινά ανάμεσα μας, συνδιαλεγόμαστε μαζί τους και ζούμε ανεχόμενοι την απύθμενη βλακεία τους και το απίστευτο θράσος τους.
Παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι αν και σε πολλές περιπτώσεις δεν ξέρουν ούτε τα βασικά το παίζουν τάχατες παντογνώστες. Γέμισε ο τόπος από δαύτους. Κάθεσαι στο καφενείο να πιείς ένα καφέ, ανοίγεις μια κουβέντα με το διπλανό σου και πετάγεται ο άλλος παραπέρα να σου κάνει τον έξυπνο, τον ειδικό, τον επιστήμονα. Κάτσε ρε φίλε, ζητήσαμε την γνώμη σου ή σου είπαμε ότι θέλουμε να μας δώσεις τα φώτα σου;
Φυσικά αυτό δεν είναι τίποτα. Χειρότεροι είναι αυτοί που πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, καταφέρνουν να ξεγελούν τους ανυποψίαστους, καρπώνονται θέσεις, ανελίσσονται επαγγελματικά, βρίσκονται σε καίρια πόστα, μας κυβερνούν, και έχουν την ευθύνη για τη λήψη αποφάσεων, ακόμη και πολύ σημαντικών, με μακροπρόθεσμες συνέπειες. Μιλάνε συνεχώς αλλά στην ουσία δεν λένε τίποτα. Με την ασχετοσύνη και την ημιμάθεια (ή καλύτερα την αμάθεια) τους και την αδάμαστη φαντασία τους ως μοναδικοί προσοντούχοι, καταφέρνουν να βρίσκονται ξαφνικά εκεί που ποτέ δεν θα μπορούσαν καν να το φανταστούν.
Ρηχοί άνθρωποι, πνευματικά ανάπηροι και κοινωνικά απαίδευτοι, που δυστυχώς χάρη και στην δική μας συγκατάβαση το παίζουν ειδήμονες και «επαΐοντες» .
Λοιπόν αδέλφια μην ανέχεστε αυτούς που δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν την ανεπάρκεια τους. Αυτοί οι καιροσκόποι μπορεί να γελοιοποιούνται ανερυθρίαστα, όμως εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήνουμε την τύχη μας στα χέρια τους.
Θέλουμε άτομα τα οποία να έχουν την γενναιότητα να παραδέχονται τα λάθη τους και να έχουν το θάρρος να τα διορθώνουν. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, αυθεντία, που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους, που έχουν αξιοπρέπεια και βαδίζουν με σηματωρό την αλήθεια και φάρο την γνώση.
Οφείλουμε να τους αντισταθούμε αδέλφια, γιατί το δρόμο προς τα Τάρταρα τον φράζουν τα οδοφράγματα της γνώσης και της αφοβίας. Και την μάχη πρέπει να την αρχίσουμε από τους εαυτούς μας. Σε περίπτωση που χάσουμε αυτή την μάχη, «ουαί κι αλίμονο» ειδικότερα «τοις ηττημένοις», που στην προκειμένη θα είμαστε εμείς.
ΥΓ 1: Η σωστή φράση στα αρχαία ελληνικά είναι «ουαί κι αλίμονο» και όχι «ουί και αλίμονον» κ. δημοτικέ σύμβουλε. Αλλά τι θέλεις και το πετάς ρε φίλε το αρχαίο όταν δεν μπορείς να το πεις σωστά!
ΥΓ 2: Άντε ρε Ανορθωσάρα κολλά τους κανά δυο παστέλια να στανιάρουμε