Οκτώ χρόνια από τότε που ο Θοδωρής Ζαγοράκης σήκωσε την κούπα στον αέρα και είδαμε τον Κριστιάνο Ρονάλτο να κάθεται στο γρασίδι του γηπέδου και να κλαίει. Οκτώ χρόνια που η φωνή του Χελάκη αποτυπώθηκε για πάντα στα αυτιά και στη μνήμη μας και από τότε που οι Έλληνες έτρεφαν ακόμη καλά συναισθήματα για τους Γερμανούς (βλέπε Ότο Ρεχάγκελ).
Ωστόσο, από το Euro του 2004 μέχρι σήμερα άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Η Ελλάδα μας δε ζει στιγμές ευφορίας (βλέπε Laureen-Eurovision) αλλά στιγμές απελπισίας αφού το μυαλό δεν είναι στο “euro” του ποδοσφαίρου αλλά στο “euro” το νόμισμα. Όλη αυτή η αβεβαιότητα που επικρατεί δε θυμίζει καθόλου την Ελλάδα των προηγούμενων ετών. Την Ελλάδα που έκανε τους πάντες να μένουν με το στόμα ανοιχτό σε κάθε της επιτυχία. Την Ελλάδα που ξεχυνότανε στους δρόμους να πανηγυρίσει κάθε νίκη, είτε αυτή ήτανε στο ποδόσφαιρο, είτε στο μπάσκετ, είτε στη Eurovision. Αυτές οι χαρές πέρασαν στο παρελθόν και τώρα στο παρόν ζούμε σε κατάσταση αβεβαιότητας και απλά ελπίζουμε σ’ένα καλό μέλλον. Κι όλα αυτά για τα λεφτά, τα “euro”. Έτσι και εμείς επειδή το “euro” ως νόμισμα μας έχει απογοητεύσει θα βασιστούμε στο άλλο “euro”, το καλό, αυτό του ποδοσφαίρου.
Και γι’αυτό κοπέλες όταν ο φίλος σας δε σας δίνει σημασία γιατί είναι κολλημένος και βλέπει “EURO” σας παρακαλώ μη θυμώσετε. Από τον αθλητισμό πηγάζουν πανέμορφα πράγματα. Από την οικονομία και την πολιτική προφανώς κανένα!!!