Της Ζαφείρως Αναστασίου:
Αν έχεις γεννηθεί τη δεκαετία του ’80 ή έστω αρχές του ’90 έχεις να θυμάσαι πολλά πράγματα. Η τεχνολογία τότε δεν είχε εξελιχθεί τόσο, δηλαδή δεν υπήρχαν facebook, twitter, ipads, iphones κτλ. Έβρισκες όμως άλλα πράγματα που σε έκαναν χαρούμενο. Ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή…
Πρώτο και σημαντικότερο, μεγαλώσαμε βλέποντας Βραζιλιάνικα και όχι Τούρκικα σήριαλ. Κάθε απόγευμα συντονιζόμασταν για να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μας τηλενουβέλα. Η βασική μας έννοια ήταν αν θα μάθει η Ροζαλίντα και ο Φερνάντο Χοσέ για τις δολοπλοκίες της Φέδρας (Ροζαλίντα-Φερνάντο Χοσέ L.F.E.), αν η Μιλάγκρος θα τα ξαναβρεί με τον ξανθόψειρα τον Ίβο, και αν η Εσμεράλδα που καθόταν στα βράχια δίπλα στο ποτάμι με το χαζο-Μελέσιο θα ξαναδεί το φως της μέρας. Βλέπαμε επίσης, την Παολίνα τη σφαιτερίστρια, τη Μαρία της γειτονιάς, τη Μαριτσούι…
Κάθε μεσημέρι όταν επιστρέφαμε από το σχολείο δεν βλέπαμε “Μέρα Μεσημέρι”, αλλά “Πριν Χτυπήσει το Κουδούνι” με τον Σκριτς και την υπόλοιπη παρέα, βλέπαμε “Family Matters” με τον ένα και μοναδικό Στιβ Ερκλ (Did I do that?) αλλά και τον Πρίγκιπα του Μπελ Αιρ με τον ξεκαρδιστικό Will Smith!
Παίζαμε Attari και Game boy με βασικά παιχνίδια το Super Mario και το Tetris. Δεν είχαμε DVD αλλά κασέτες και βλέπαμε τις αθώες παιδικές ταινίες της Disney όπως τα “101 Σκυλάκια Δαλματίας”, τις “Αριστόγατες”, τον “Ηρακλή”… (Κάποιοι ακόμη τα βλέπουν δεν είναι ντροπή!)
Τα πρωινά του Σαββατοκυρίακου, παρόλο που δεν είχαμε σχολείο ξυπνούσαμε από τα εφτά χαράματα για να δούμε “Power Rangers”, τον “Σονγκόκου” (κάμε χάμε κύμα) που προσπαθούσε να μαζέψει τις ντραγκονμπαλς, τη “Sailor Moon”, τα “Πόκεμον”… (τελικά ο Πίκατσου μεταμορφώθηκε ποτέ σε Ράιτσου;) Ενώ τα Σαββατόβραδα, καθηλωνόμασταν μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε τον Ηρακλή και μετά τη Ζήνα!
Καλοί και ωραίοι η Χατζίδου και ο Παντελίδης αλλά εμείς μεγαλώσαμε με Αλκαίο (τι τι ε;), Γαρμπή (αυτό το κάτι το κάτι το κάτι σου λέει κάτι;), Σχοινά (χτυπάς εσύ μα πονάω και εγώ!) και Τριαντάφυλλο (Βλέπω κάτι όνειρα…). Όσον αφορά το ξένο ρεπερτόριο δεν είχαμε Justin Bieber (baby baby baby oh) ούτε και Taylor Swift. Ακούγαμε Backstreet Boys (ναι παραδεχτείτε το επιτέλους), Spice Girls και Britney Spears!
Ζήσαμε μια εποχή που στα παιδιά διάβαζαν ακόμη παραμύθια, τα κανονικά, τα τυπωμένα με τις εικονούλες και όχι στο tablet. Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα από το Δημοτικό και τα απογεύματα βγαίναμε έξω και παίζαμε χωστό (όποιο βρίσκω φτύνω), γιαλέτες, ποδόσφαιρο, μήλο…
Κάπως έτσι μεγαλώσαμε. Χωρίς πολλά πολλά, αλλά “We turned out fine” που λένε και οι Εγγλέζοι. Και ίσως οι μικρότεροι χρειάζεστε μετάφραση για να καταλάβετε το άρθρο αλλά οι πάνω κάτω 25άρηδες είμαι σίγουρη, χαμογελάτε.
ΥΓ. Η Εσμεράλδα παίζει επανάληψη στο Capital TV!
Ζαφείρω Αναστασίου